Μπανανία

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Το Σαββατοκύριακο στην Ισπανία, σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ένας οπαδός της Βιγιαρεάλ πέταξε μια μπανάνα στον έγχρωμο παίκτη της Μπαρτσελόνα, Ντάνι Άλβες. Ήταν μια καθαρά ρατσιστική ενέργεια, στο πνεύμα του Μιχαλολιάκου: o ομορφάντρας της Χρυσής Αυγής είχε πέρσι χαρακτηρίσει χιμπατζή τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, o οποίος σήμερα διαπρέπει στο επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ των ΗΠΑ, τιμώντας και την Ελλάδα.

Κάποιος Ελληναράς οπαδός του ΠΑΟΚ, ανάλογης ευφυΐας –και πιθανότατα κορμοστασιάς– με τον έγκλειστο αρχηγό της εγκληματικής οργάνωσης, έριξε πριν από δεκαπέντε μέρες μια μπανάνα στον έγχρωμο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Σαλίνο.

Στην Ισπανία, αμέσως μετά το επεισόδιο, η διοίκηση της Βιγιαρεάλ ανακοίνωσε ότι ο οπαδός που πέταξε την μπανάνα δεν θα παρακολουθήσει ποτέ ξανά στη ζωή του αγώνα από τις εξέδρες του γηπέδου της ομάδας. Στην Ελλάδα, ο υπεύθυνος του ΠΑΟΚ που κλήθηκε να απολογηθεί είχε μια διαφορετική ερμηνεία :«Ίσως κάποιος να είχε μια μπανάνα για να τη φάει, γιατί ο κόσμος ήρθε από νωρίς στο γήπεδο. Και την πέταξε μέσα, όπως θα πέταγε οτιδήποτε άλλο».

Πριν από λίγες μέρες, στη Νότια Κορέα ο 52χρονος υποδιευθυντής του σχολείου, του οποίου 300 μαθητές χάθηκαν στο τραγικό ναυάγιο, κρεμάστηκε. Ήταν ένας από τους 179 επιζώντες, αλλά αισθάνθηκε την ευθύνη να τον βαραίνει. Στο σημείωμα που άφησε έγραψε: «Το να ζήσω εγώ, όταν ακόμα υπάρχουν 200 αγνοούμενοι, είναι πολύ οδυνηρό. Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη. Εγώ πίεσα για να γίνει αυτή η εκδρομή. Θα ξαναγίνω δάσκαλος στην άλλη ζωή, για τους μαθητές μου, τα πτώματα των οποίων δεν έχουν βρεθεί».

Σαν να μην έφτανε αυτό, προχθές παραιτήθηκε και ο πρωθυπουργός της χώρας: «Εκ μέρους της κυβέρνησης, ζητώ συγγνώμη για πολλά προβλήματα: από τη (μη) πρόληψη του ατυχήματος μέχρι την αρχική διαχείριση της καταστροφής. Υπάρχουν πολλές παρατυπίες που συνεχίζουν να υπάρχουν σε κάθε γωνιά της κοινωνίας μας και πρακτικές που έχουν πάει στραβά... Οι θρήνοι των οικογενειών των αγνοουμένων με κρατούν ακόμα ξύπνιο τις νύχτες».

Τον Σεπτέμβριο του 2000 ναυάγησε έξω από την Πάρο το Σάμινα. Ήταν μία από τις σοβαρότερες ναυτικές τραγωδίες στην Ελλάδα, με 81 νεκρούς (*). Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης δήλωσε: «Αυτή είναι η Ελλάδα». Όπως σχολίασε επιτυχημένα ο σκιτσογράφος του «Ελεύθερου Τύπου» Γιάννη Δερμεντζόγλου, θυμίζοντας τις περιπτώσεις: «Αυτή είναι η Νότιος Κορέα».

Δεν υπονοώ ότι ο κ. Σημίτης θα έπρεπε τότε αναγκαστικά να παραιτηθεί (θα μπορούσε, όμως, να πάρει αυστηρά μέτρα κατά των υπευθύνων της τραγωδίας, καθώς και να κάνει διορθώσεις, ώστε να μην επαναληφθεί). Αλλά την υποκρισία, την ξετσιπωσιά και τον κυνισμό έχουν διδάξει στους πολίτες και στην κοινωνία οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες τη χώρα. Ποτέ δεν κάνουν λάθη και για ό,τι και να τους ρωτήσεις έχουν μια έτοιμη δικαιολογία, συνήθως παραπλανητική και δημαγωγική. Ο μοναδικός τους στόχος είναι να παραμείνουν στην εξουσία για να συνεχίσουν το πλιάτσικο, να ικανοποιήσουν το αρρωστημένο εγώ τους ή και τα δυο μαζί.

Στην υπηρεσία αυτών των στόχων δεν θα διστάσουν να κατασκευάσουν μια εικονική πραγματικότητα, όπως αυτή του success story που μας σερβίρει η κυβέρνηση την ώρα που οι καρκινοπαθείς αφήνονται από το σύστημα Υγείας να πεθάνουν. Ή να πουν την πιο γελοία δικαιολογία, σαν και αυτή του υπεύθυνου του ΠΑΟΚ, που εξήγησε ότι η μπανάνα στον Σαλίνο ήταν επειδή οι οπαδοί της ομάδας του είναι παιδιά από σπίτι και είχαν φέρει μαζί τους το φαγητό τους.

Ενώ, λοιπόν, στην Ισπανία μπορεί να μην επαναληφθεί ανάλογο ρατσιστικό περιστατικό μετά την τιμωρία του οπαδού και στην Κορέα άλλη ναυτική τραγωδία μετά την παραίτηση του πρωθυπουργού, στην Ελλάδα θα ξανασυμβούν και τα δύο. Έχουμε γίνει και θα παραμείνουμε μια μπανανία.

(*) Για την ιστορία, ο 55χρόνος εφοπλιστής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας που είχε στον στόλο της το Σάμινα έδωσε τέλος στη ζωή του το πρωί της 29ης Νοεμβρίου του 2000, πέφτοντας από τον έκτο όροφο του κτιρίου της εταιρείας.