Εσύ δεν είσαι;
Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά… Μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά…
Όχι, ούτε μητέρα είμαι και νοικοκυρά είμαι αλλά όχι και όσο θα ήθελα ή θα έπρεπε... Δεν είμαι τίποτα το εξαιρετικό.
Μια συνηθισμένη κοπέλα με κάποια κιλά παραπάνω που μια ζωή προσπαθώ να χάσω.
Με τις συνηθισμένες νευρώσεις περί σχέσεων «εγώ πότε θα βρω τον τέλειο άντρα, τον άντρα το σωστό» και τα λοιπά.
Τις συνηθισμένες τάσεις θυματοποίησης και τις συνηθισμένες κρίσεις τρελής αυτοπεποίθησης όπου συνειδητοποιώ ότι είμαι πολύ πιο δυνατή και απ’ όσο φαίνομαι αλλά και απ’ όσο νομίζω!
Και γιατί γράφω λοιπόν; Από καθαρή ματαιοδοξία θα πουν κάποιοι κακόβουλοι (εδώ που τα λέμε παίζει και αυτό το ρόλο του). Εγώ θα πω όμως τη δική μου άποψη... Θέλω απλά να μιλήσω! Να μιλήσω σε όποιον είναι πρόθυμος να ακούσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω τίποτα καινούριο να πω. Το βλέπω απλά σαν μορφή ψυχανάλυσης αλλά και μήηηπως… Μήπως λέω, κάποιοι άνθρωποι μάθουν κάτι από τα δικά μου τα λάθη. Όπως και να ‘χει, εγώ θα γράψω…
Ταλέντο συγγραφικό δε νομίζω πως έχω μα μου αρέσει η ειλικρίνεια σε αυτά που γράφω.
Ταλέντο στη ζωγραφική δεν έχω μα πιστεύω πως αναγνωρίζω την ομορφιά σε κάτι όμορφο.
Απο την άλλη όμως είμαι καλή σε κάτι... Λατρεύω την αγγλική γλώσσα (μη με σταυρώσουν οι λάτρεις της ελληνικής)... Απο τη Γ' δημοτικού τη λάτρευα και τώρα τη διδάσκω αλλά και πάλι έχω αμφιβολίες για το αν είμαι καλή καθηγήτρια...
Μου αρέσει το μαγείρεμα... Μόνο όταν είμαι μόνη μου! Θέλω να τα κάνω μόνη μου και μετά ας έρθει όποιος θέλει!
Λατρεύω τον κινηματογράφο. Όχι, δεν είμαι το άτομο που θα πάει να δει Tarkowsky αλλά αυτό δε λέει κάτι. Μου αρέσει να κρίνω κάποια ταινία γι' αυτό που είναι και όχι να ψάχνω το νόημα της ζωής σε ταινίες όπως το American Pie και μετά επειδή δεν το βρήκα εκεί να τη θάβω!
Ανοίγομαι εύκολα στους ανθρώπους και με πληγώνουν. Ο τελευταίος ήταν ο "κολλητός" μου, τον Απρίλιο που μας πέρασε μετά απο 14 χρόνια. Η εγχείρηση πέτυχε και ο ασθενής απεβίωσε... Γιατί γιατρέ μου;;; Α συγνώμη, δεν μπορώ να σας εξηγήσω...
Επιμένω πάντα να μένω ρομαντική και αισιόδοξη, προσπαθώ όμως να υποκρίνομαι το αντίθετο για να περνάω σα "φυσιολογικός άνθρωπος".
Έχω την τύχη να έχω δίπλα μου κάποιους ελάχιστους αλλά καλούς φίλους.
Τον τελευταίο 1,5 χρόνο είμαι μόνη μου... Ήμουν καλά. Αισθάνομαι ξαφνικά όμως την ανάγκη να μοιραστώ κάποια πράγματα με κάποιον ξανά. Να περιμένω με αγωνία το μήνυμα ή το τηλέφωνο. Το άγχος του πρώτου ραντεβού. Η αμηχανία του πρώτου φιλιού...
Η μαμά... 70 χρονών γυναίκα, όσο καλή και να είναι δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου σπάσει τα νεύρα όταν ζείτε μαζί. Και να οι τσακωμοί. Και να τα νεύρα. Και να οι απειλές... Και να μετά οι αλλεργίες λόγω άγχους και νεύρων... Και να μετά οι τύψεις και των δυο...
Κουράστικα... Και είμαι ακόμα 25... Αμαρτία δεν είναι;
Το ραδιόφωνο παίζει Elvis... Love me tender...
Που είσαι να με αγαπήσεις τρυφερά;
Όχι... Δεν θα λύσεις εσύ τα προβλήματά μου... Μα τι όμορφο που είναι να μπορείς να έχεις τον άνυθρωπό σου δίπλα σου...
Εδώ θα σταματήσω. Ελπίζω να μη σας κούρασα συνοδοιπόροι και σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Φιλιά...
So tired of the straight line that everywhere you turn, there's vultures and thieves at your back and the storm keeps on twisting... You keep on building the lies that you 'll make up for all that you lack... It don't make no difference ecaping one last time...
σχόλια