Ήταν το 1920, όταν η βρετανική δισκογραφική εταιρία, «Columbia», αποφασίζει να ανοίξει στούντιο στην Ελλάδα. Το 1930, εγκαινιάζεται το κτιριακό συγκρότημα της εταιρίας, στην λεωφόρο Ηρακλείου 127 της Ριζούπολης. Πρόκειται για έναν χώρο 14 στρεμμάτων. Το 1936 θα ανοίξει και το πρώτο στούντιο φωνοληψίας, το οποίο στην συνέχεια θα γίνει γνωστό ως «studio III».
Από τον Δεκέμβριο του 1930 και έπειτα, η «Columbia» θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα εκατομμύρια δίσκους. Πολλοί από αυτούς θα εξαχθούν και στο εξωτερικό. Από τα στούντιό της θα περάσουν τα μεγαλύτερα ονόματα της Ελληνικής δισκογραφίας. Το «studio ΙΙΙ» θα γίνει η υπογραφή κάθε καλού δίσκου, κάθε καλού καλλιτέχνη.
Δυστυχώς, το 1991 η βρετανική εταιρία αποφασίζει να κλείσει την έδρα της στην Ελλάδα. Αποφασίζει να κλείσει το κτίριο που για 60 και πάνω χρόνια πρωταγωνιστούσε στην ελληνική μουσική.Το 2006 μόνο ένα από τα οκτώ κτήρια θα κηρυχτεί διατηρητέο. Όλα τα υπόλοιπα θα γκρεμιστούν. Μεταξύ των χαλασμάτων και το περίφημο «studio ΙΙΙ».
Πριν από λίγες ημέρες είδα και πάλι στην τηλεόραση το τελευταίο κτήριο της «Columbia». Πιο γκρεμισμένο ακόμα και από τα κατεδαφισμένα. Τωρινοί κάτοικοι του κτηρίου δεν είναι μεγάλα αστέρια της μουσικής, αλλά λαθρομετανάστες από διάφορα κράτη.
Η πόρτα της αίθουσας του αρχείου παραβιασμένη. Μόλις μπεις συναντάς μία απέραντη θάλασσα από ταινία. Κουβάρια από ταινίες που περιέχουν τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις των μεγαλύτερων Ελλήνων μουσικών και τραγουδοποιών. Ταινίες που σε αυτές είναι γραμμένος ο μουσικός πολιτισμός της χώρας μας για πάνω από μισό αιώνα.
Η μόνη χρήση των ταινιών αυτών σήμερα είναι για σκοινί μπουγάδας, γέμισμα στρωμάτων ύπνου και χαρτί τουαλέτας. Χρήσεις που βολεύουν τους σημερινούς κατοίκους της «Columbia».
Το νεκροταφείο του ελληνικού πολιτισμού στην λεωφόρο Ηρακλείου στη Ριζούπολη.
