Το παρακάτω πρότζεκτ μπορεί να σας θυμίσει την ταινία "The city of Lost Children" (1995), κατά την οποία ένας διαταραγμένος επιστήμονας απαγάγει μικρά παιδιά με σκοπό να 'κλέψει' τα όνειρα τους, επειδή ο ίδιος δεν μπορεί πια να ονειρευτεί.
Τα παιδιά τρομάζουν, με αποτέλεσμα το υποσυνείδητο τους να παράγει μονάχα εφιάλτες...
Τριάντα χρόνια πριν ο Arthur Tress επιχείρησε ένα παρόμοιο φωτογραφικό εγχείρημα, χωρίς ευτυχώς να τρομάξει κανένα παιδί.
Ο Arthur Tress γεννήθηκε το 1940 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
Θεωρείται ένας από τους εμβληματικότερους Αμερικανούς φωτογράφους, και έγινε ευρύτερα γνωστός έχοντας ασχοληθεί με επιτυχία τη δεκαετία του '60 με τη φωτογραφία ντοκουμέντου, όσο και με τη φωτογραφία δρόμου.
Από το '70 κι έπειτα ο Tress στρέφεται προς τη "σκηνοθετημένη" φωτογραφία, διαμορφώνοντας έναν οπτικό λόγο όπου συνδυάζονται με ένα σουρεαλιστικό τρόπο - χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης ματιάς του- το συνειδητό με το υποσυνείδητο, και το φανταστικό με το πραγματικό.
Αυτές ακριβώς οι ασπρόμαυρες ονειρικές, μη ρεαλιστικές, εικόνες ήταν εκείνες που τον έκαναν διάσημο παγκοσμίως.
Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '70 ο Tress δημιούργησε -ανάμεσα σε άλλες- και την περιβόητη σειρά "The Dream Collector".
Ο νεότατος τότε φωτογράφος αποφάσισε να ξεκινήσει ένα πρότζεκτ που έμεινε στην ιστορία, "σκηνοθετώντας" αλλόκοτους, ανατριχιαστικούς, εφιάλτες παιδιών, χρησιμοποιώντας τα ίδια ως πρωταγωνιστές.
Το πρότζεκτ έγινε πραγματικότητα με την βοήθεια του καθηγητή ψυχολογίας Richard Lewis.
Πιο συγκεκριμένα, η ιδέα του Dream Collector γεννήθηκε όταν ο Tress παρατήρησε μία "άσκηση" κατά την οποία ζητούνταν στα παιδιά να ζωγραφίσουν τα όνειρα που έβλεπαν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα παιδιά έχουν πολλαπλάσια ικανότητα να θυμούνται με κάθε λεπτομέρεια τα όνειρα τους σε σχέση με έναν ενήλικα.
Από τότε, και για αρκετά χρόνια, ο δημιουργός συνομιλούσε με παιδιά της γειτονιάς του, σε σχολεία, πάρκα, κ.α σκηνοθετώντας έπειτα τις ιστορίες του υποσυνείδητου τους, σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει τον ονειρικό κόσμο των μικρών παιδιών και κατά συνέπεια τον τρόπο με τον οποίο αυτά βλέπουν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους.
Το αποτέλεσμα ήταν εικόνες σουρεαλιστικές που θυμίζουν εφιαλτικό παραμύθι και μοιάζουν με σκηνές από ταινία τρόμου.
Σύμφωνα με τον ίδιο "o σκοπός αυτών των φωτογραφιών ήταν να αναδείξουν τον τρόπο με τον οποίο η δημιουργική φαντασία των παιδιών μεταβάλλεται συνεχώς μεταφράζοντας τα συναισθήματα τους και την καθημερινή τους πραγματικότητα σε περίεργα, "μαγικά", σύμβολα που μεταβάλλονται συνεχώς."
σχόλια