- Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1993 στο Μαρούσι. Ήμουν ανήσυχο παιδί, μου άρεσε να παίζω πολύ με Lego, να φτιάχνω παζλ. Αργότερα, στο γυμνάσιο και στο λύκειο, μου άρεσε να βγαίνω σε αλάνες, να τρέχω, να παίζω, να κάνω skate, να ακούω μουσική, να κάνω πολλές βόλτες, πάρα πολλές βόλτες. Στο σχολείο βόλταρα συνέχεια. Δεν ήμουνα και πολύ καλός μαθητής. Ήμουν καλός μόνο σε πολύ συγκεκριμένα μαθήματα.
- Μικρός δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Με ένοιαζε να περνάω καλά. Αργότερα, στη Β' Λυκείου, κατάλαβα ότι μου άρεσε να σχεδιάζω. Ήξερα ότι αυτό με ενδιέφερε, έμαθα για τη Σχολή Καλών Τεχνών κι έβαλα στόχο να μπω. Μπήκα με την πρώτη και αφοσιώθηκα σε αυτό. Άφησα και τις πολλές-πολλές βόλτες και σοβάρεψα, κάπως. Τώρα είμαι στο τρίτο έτος.
- Με βάση τη δική μου εμπειρία, είναι πολύ μεγάλο χάος η σχολή. Δεν ξέρεις πού να πρωτοπάς, δεν ξέρεις με ποιον να πρωτομιλήσεις, δεν ξέρεις ποιος καθηγητής σού ταιριάζει, ποιο μάθημα σου πηγαίνει, δεν καταλαβαίνεις τις ασκήσεις. Αν δεν είσαι συνειδητοποιημένος στο τι θες να κάνεις και πού θες να βαδίσεις κι επηρεάζεσαι εύκολα από διάφορους καθηγητές ή και από φοιτητές ακόμα, στο τέλος κινδυνεύεις να καείς. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν ήμουν ευχαριστημένος, ψαχνόμουν, πήγαινα στο εργαστήριο έτσι απλά, επειδή πήγαιναν και οι φίλοι μου, και δεν μου άρεσε. Δεν είχα βρει αυτό που ήθελα, δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και ήμουν απογοητευμένος. Έφτασα σε σημείο να τα παρατήσω. Ευτυχώς, ανακάλυψα τον τομέα της χαρακτικής κι αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρήκα αυτούς τους καθηγητές. Τώρα μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος, μαθαίνω πράγματα και χαίρομαι που είμαι σε αυτήν τη σχολή. Πρέπει να ψάχνεσαι. Σε όλα τα πράγματα πρέπει να ψάχνεσαι.
- Το πώς θα είσαι ως καλλιτέχνης δεν θα σ' το μάθει η σχολή. Η σχολή σού δείχνει κάποια πράγματα, ό,τι ρωτάω μου το λένε, αλλά, από κει και πέρα, το πώς θα εξελιχθείς εσύ και πώς θα εξελίξεις την τέχνη σου είναι δικό σου θέμα. Θέλει πολύ σκληρή δουλειά πλέον, πρέπει να δουλεύεις και να είσαι καλός. Η σχολή δεν σε κάνει καλλιτέχνη σε καμία περίπτωση. Έχω γνωρίσει παιδιά που δεν έχουν πάει σε καμιά σχολή και η δουλειά τους είναι άριστη. Δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους, είναι άγνωστα –δεν τους νοιάζει κιόλας–, αλλά τα έργα τους μου σηκώνουν την τρίχα, είναι απίστευτα.
- Στην Ελλάδα δεν ελπίζω γενικά, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Εδώ δεν βρίσκουν δουλειά επιστήμονες... Η αγορά της τέχνης έχει πέσει πολύ, αλλά δεν χάνονται οι ελπίδες. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σε ρίχνει αυτό. Εμένα με κάνει πιο πολύ πεισματάρη. Και δεν στέκομαι στα όρια της Ελλάδας. Υπάρχει το Ίντερνετ, υπάρχουν τόσα μέσα επικοινωνίας, δείχνεις τη δουλειά σου, πας σε ξένες χώρες, κάνεις πιο εύκολα ταξίδια.
- Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το street art στη σχολή δεν είναι στάνταρ. Εξαρτάται από τον καθηγητή με τον οποίο μιλάς, δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη. Σε κάποια σημεία έχουν δίκιο και σε κάποια άδικο. Θεωρούν ότι είναι μόδα και ότι οι καλλιτέχνες του δρόμου δεν είναι απαραίτητα τόσο καλοί. Μου λένε ότι τίποτα δεν είναι τόσο σπουδαίο και ότι ο καθένας μπορεί να φτιάξει κάτι στον δρόμο. Αυτό είναι αλήθεια. Εγώ δεν θαυμάζω κάτι επειδή το κάνει κάποιος στον δρόμο. Μπορεί να κάνει κάτι σπίτι του και να είναι καλό. Σε αυτό που διαφωνώ με τη σχολή είναι ότι δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα. Παντού υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες. Και στις γκαλερί και στον δρόμο και παντού. Εδώ και 20 χρόνια η τέχνη του δρόμου έχει γίνει μια πολύ δυνατή μορφή τέχνης. Σίγουρα, όμως, είναι και μόδα. Και δεν είναι δύσκολο για κάποιον να βγει έξω και να κάνει κάτι. Το θέμα είναι τι κάνει.
- Ξεκίνησα το πρότζεκτ με τα παιδιά επειδή αυτό μου βγήκε. Δεν μου αρέσει να τα σχεδιάζω επειδή είναι γλυκούλια ή επειδή είναι συμπαθητικά και χαρούμενα. Τα παιδιά μού βγάζουν μια επαναστατικότητα, μια ξεγνοιασιά. Τα χρησιμοποιώ σαν όπλο, σαν εργαλείο, για να περάσω μηνύματα στον κόσμο, όπως είναι το χιούμορ, ο σαρκασμός. Είναι το μέσο μου. Το παιδάκι με τη γλώσσα έξω στην Πειραιώς ήταν το τρίτο έργο που είχα κάνει στον δρόμο κι έδειχνε αυτό που σκεφτόμασταν όλοι, πάνω-κάτω, εκείνη την εποχή. Είναι ένα παιδί που φοράει γυαλιά μεγάλα, ντύνεται όπως θέλει, βγάζει τη γλώσσα έξω σε όλους και φοράει μπλούζα που γράφει I LOVE LIFE (είχα πάρει το σήμα από το I LOVE NEW YORK). Αυτό το έργο είχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση.
- Τα έργα στον δρόμο μού έχουν ανοίξει πόρτες. Εδώ και δύο χρόνια συνεργάζομαι με μία γκαλερί στο Μαϊάμι. Αυτό προέκυψε μέσω του Ίντερνετ. Ανοίγομαι σιγά-σιγά και στην Ελλάδα και σε άλλες γκαλερί στο εξωτερικό, δεν θέλω να φτάσω 40 χρονών και να κολλάω παντού παιδιά. Εμένα με νοιάζει να ζωγραφίζω. Όσο μεγαλώνεις, έχεις και διαφορετικές ανησυχίες. Προσωπικά, με ενδιαφέρει η γκαλερί, αλλά δεν είναι τα λεφτά ο πρώτος μου στόχος. Θέλω να κάνω αυτό που μου αρέσει και με ενδιαφέρει η άποψη κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων που εκτιμάω και θαυμάζω.
- Με εμπνέουν αυτά που ζω, η σημερινή κατάσταση με τα αδιέξοδα, η καθημερινή ζωή, τα γεγονότα, η εποχή μου. Και θέλω να τη δείχνω άλλες φορές με λύπη, άλλες με χαρά, άλλες με χιούμορ. Αυτά κυρίως. Και η μουσική με εμπνέει. Μου φτιάχνει εικόνες στο μυαλό. Ακούω μέταλ και λίγο χιπ χοπ και ραπ. Αλλά κυρίως μέταλ. Είμαι της μέταλ γενιάς.
- Στη street art της Αθήνας σίγουρα υπάρχει ένας κορεσμός, αλλά έχουμε ένα επίπεδο. Ωστόσο, ο καθένας κρίνει με την προσωπική του οπτική. Εγώ έχω να πω ότι δεν με νοιάζει να βάφω παντού. Όταν βγαίνω έξω στον δρόμο, θέλω να κάνω κάτι καλό, δεν με νοιάζει η μαζική παραγωγή και πιστεύω ότι δεν πρέπει όλοι οι τοίχοι να είναι βαμμένοι. Το να βλέπεις σε κάθε δρόμο και ένα έργο τέχνης, το αποδυναμώνει. Γίνεται συνηθισμένο και χάνει το ενδιαφέρον του.
- Θαυμάζω παλιούς ζωγράφους όπως ο Ρέμπραντ, ο Ντίρερ, ο Ρούμπενς, ο Νταλί, ο Ντορέ κ.ά. Όλοι αυτοί είναι σχολή ολόκληρη για μένα. Επίσης, μου αρέσουν και οι πιο σύγχρονοι, όπως ο Ρίχτερ, ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ, ο Φρόιντ, ο Λόρι Λίπτον κ.ά. Μου αρέσουν και καλλιτέχνες που έχουν βγει από τη street art, αλλά έχουν συνεχίσει ως ζωγράφοι, όπως ο Κόνορ Χάρινγκτον, ο Kaws. Από Έλληνες, μου αρέσει ο Κώστας Γραμματόπουλος, ο Γιάννης Κεφαλληνός, ο Τάσσος, ο Στέλιος Φαϊτάκης.
- Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει και να ζήσω μια ζωή που δεν έχω επιλέξει. Είναι χειρότερη και από τον θάνατο, είναι κάτι σαν βασανιστήριο.
- Δεν πιστεύω στην τύχη! Πιστεύω στη φυσική εξέλιξη του καθενός, στη δουλειά και τη θέληση. Ποτέ μη νομίζεις ότι τελείωσες. Έχω καταλάβει ότι δεν υπάρχει το «τελείωσα, τα έμαθα όλα». Συνεχώς πρέπει να μαθαίνεις πράγματα, πρέπει να εξελίσσεσαι, να δέχεσαι καινούργιες επιρροές. Και να μην τα παρατάς ποτέ. Να είσαι πάντα μαθητής και να μη χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου με ανούσιες χαζομάρες.
Δείτε τη δουλειά του Σταμάτη Μήτσιου στο www.stmtsart.com
σχόλια