Την τελευταία στιγμή, ο Αντρέϊ Σβιάγκιντσεφ με τον "Λεβιάθαν" του δείχνει να προηγείται στην κούρσα για τον Χρυσό Φοίνικα, για πολλούς λόγους.
Η ταινία ανακεφαλαιώνει τα θέματα των τριών προηγούμενων φιλμ του, ανακατεύοντας τη σχέση πατέρα-γιού που απέδωσε συγκλονιστικά στο ντεμπούτο του, και Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία, την Επιστροφή, με τα θρησκευτικά στοιχεία του Banishement και το άνοιγμα του στις σχέσεις όπως αυτές καθορίζονται από την κοινωνία, που είδαμε στο Έλενα, που για λόγους που δεν κατάλαβε κανείς, είχε υποβαθμιστεί στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, πριν από 2 χρόνια.
Στον Λεβιάθαν προσθέτει στη βιβλική παραβολή για το Τέρας και τον Ιώβ, καθώς και την έλλειψη πίστης σε όλα τα επίπεδα, σε μια ξεχασμένη παραλιακή κωμόπολη, ένα θεόπικρο, μαύρο χιούμορ για να κατακεραυνώσει την εκκλησία (και όχι την θρησκεία), την τοπική μαφία, τις αρχές και τον καλπάζοντα αλκοολισμό.
[Tα τρία teaser που δόθηκαν στη δημοσιότητα]
Δεν είναι η καλύτερη του ταινία, αλλά αν η κριτική επιτροπή σκεφτεί και αντιδράσει πολιτικά, που συνήθως έτσι κάνει, μπορεί κάλλιστα να συνδυάσει την σκληρή κριτική προς τη Ρωσία (εδώ κοτζάμ Eurovision γιούχαρε και μόνο στην αναφορά της χώρας που δείχνει να μην υπολογίζει κανέναν) με έναν φιλόδοξο και πολύ φεστιβαλικό, νέο σχετικά σκηνοθέτη, ο οποίος έχει αποκτήσει κύρος και υπόσταση και με τον Χρυσό Φοίνικα, θα εδραιωθεί στην εμπροσθοφυλακή, χωρίς αμφισβήτηση.
Ο Νούρι Μπίλτζε Τσεϊλάν κέρδισε ήδη το διεθνές βραβείο των κριτικών και το Winter's Sleep [διαβάστε τι έγραψα τις προάλλες γι' αυτό] δεν νομίζω πως θα φύγει με άδεια χέρια. Ένα πονηρά αυτοβιογραφικό φιλμ που σατιρίζει τους υποκριτές διανοούμενων των καιρών μας και βρήκε ιδιαίτερη ανταπόκριση στο ειδικό κοινό των Καννών, μένει από καύσιμα λόγω της μεγάλης διάρκειας αλλά δεν παύει να κολακεύει τους σκεπτόμενους- ακόμη κι ένα βραβείο για το σενάριο δεν θα ήταν κακή λύση.
Το Mommy γοήτευσε και ο Ξαβιέ Ντολάν θα μπορούσε να χτυπήσει ακόμη κι ένα από τα μεγάλα βραβεία, αν και εκείνο της σκηνοθεσίας φαίνεται πιο λογικό για το είδος της κινηματογράφησης που επιχείρησε.
Παραδόξως, ο Μπένετ Μίλερ κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε μεγάλο φεστιβάλ με το Foxcatcher και οι κριτικές ήταν εξαιρετικές, ειδικά από τον αγγλόφωνο Τύπο. Αν ο ίδιος αγνοηθεί, θα ήταν εγκληματικό να προσπεράσουν την ολική βύθιση του Στιβ Καρέλ στο ρόλο του Τζον Ντυ Ποντ. Δεν είναι απίθανο να μοιραστεί το βραβείο με τους συμπρωταγωνιστές του, τον Τσάνινγκ Τέϊτουμ και τον Μαρκ Ράφαλο. [Διαβάστε επίσης: Foxcatcher - Αν όχι για Χρυσό Φοίνικα, σίγουρα για Όσκαρ.]
Αν ο Κύριος Τέρνερ του Μάϊκ Λι, που βαθμολογήθηκε υψηλότατα από την διεθνή επιτροπή των δημοσιογράφων που έδιναν καθημερινά τα αστεράκια τους στο Screen International, καταλήξει εκτός μεγάλων βραβείων, κυρίως λόγω του Χρυσού Φοίνικα και του βραβείου σκηνοθεσίας που έχει ήδη στην κατοχή του ο Βρετανός σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής Τίμοθι Σπολ μπορεί να επωφεληθεί από τη γνωστή λογική των συμβιβασμών.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ λογίζεται ως το φαβορί στο γυναικείο ρόλο για την ταινία των αδελφών Νταρντέν. Είναι η τρίτη της συμμετοχή στο φεστιβάλ Καννών σε τρία συνεχή χρόνια και το αξίζει. [Δείτε: Η νέα ταινία των αδελφών Νταρντέν συγκινεί και ανατριχιάζει.]
Υπάρχει και η Χίλαρι Σουάνκ από το Homesman του Τόμι Λι Τζόουνς, αλλά για να πω την αμαρτία μου, χάρηκα ιδιαίτερα την Κρίστεν Στιούαρτ από το Sils Maria του Ολιβιέ Ασαγιάς, όπου έπαιξε έξυπνα και άμεσα τη βοηθό της ηθοποιού που ενσάρκωνε η Ζυλιέτ Μπινός. Χωρίς τερτίπια, ξεχώρισε χωρίς να αλλοιώσει το μουτρωμένο ύφος της.
Επειδή η Τζέϊν Κάμπιον ήταν η πρώτη και μοναδική γυναίκα που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα, δεν θα περάσει στο ντούκου τις γυναίκες ή τις ταινίες με έκδηλα γυναικεία θέματα. Οι δυο σκηνοθέτιδες που συμμετείχαν φέτος στο διαγωνιστικό ήταν η Αλίτσια Ρορβάχερ και η Ναόμι Καβάσε. Στην ταινία της πρώτης, τα Θαύματα, οι πολλές πρωταγωνίστριες είναι μια θεαματική ιδέα πολλαπλής βράβευσης, ενώ η εικαστική δύναμη της Καβάσε δεν άφησε ασυγκίνητους ακόμη κι όσους βαρέθηκαν την ταινία της.
Να μην ξεχάσουμε το Τιμπουκτού του Σισακό (το τριτοκοσμικό άλλοθι του φεστιβάλ), την Τζουλιάν Μουρ στην ταινία του Κρόνεμπεργκ, και το Wild Tales του Νάμιαν Σιφρόν, που δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω, αλλά σείστηκαν οι αίθουσες από τα γέλια και ελάφρυνε το σοβαρό κλίμα του φεστιβάλ με ατόφια την καλλιτεχνική οντότητα.
Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος βρίσκεται στις Κάννες με την AirFastTickets και μεταδίδει καθημερινά τις εξελίξεις.
σχόλια