Ο Μάνος Μυλωνάκης «είναι ένας μουσικός που παίζει αρχιτεκτονική, ένας αρχιτέκτονας που κατασκευάζει μουσική, ή ένας από τους δύο Your Hand in Mine, ή απλά ένας ακόμα που δυσκολεύεται να συμπληρώσει το βιογραφικό του στο κουτάκι "επάγγελμα"», όπως συστήνει ο ίδιος τον εαυτό του. «Μεγάλωσε και δρα με βάση τη Θεσσαλονίκη, τελείωσε Αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και διατηρεί το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο. Στο υπόγειο του γραφείου του, κρύβει μια όχι μικρή συλλογή με μουσικά όργανα τα οποία του αρέσει να ηχογραφεί». Ο Μάνος παίζει μπάσο, κιθάρες, ακορντεόν, κρουστά, βιολόφωνο, γιουκαλίλι, μεταλλόφωνο, μελόντικα, μουσικά κουτιά, πιάνο Wurlizer και ηχογραφεί πια μόνος του, αφού η πορεία των Your Hand in Mine εδώ και λίγο καιρό έκανε τον κύκλο της. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει το «Zyklon», πρωτότυπο σάουντρακ για την ομώνυμη θεατρική παράσταση του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου, ο Μάνος επανέρχεται με την πλέον ολοκληρωμένη δουλειά του «Sólfar». Ηχογραφημένο στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, με τη συμμετοχή των Viktor Orri Arnasson (βιολί), Kristin Mariella Fridjonsdottir (βιόλα) και Hallgrimur Jonas Jensson (τσέλο), το «Solfar» αποτελεί το νέο κεφάλαιο των αναζητήσεών του στον ωκεανό του ήχου. Τα τύμπανα ηχογραφήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, από τον Δημήτρη Τασούδη των Prefabricated Quartet και Magnanimus Trio, όπου ολοκληρώθηκε η παραγωγή και η μείξη. Αναμένοντας το ελληνο-ισλανδικό προϊόν του συνθέτη, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να τον απολαύσει ζωντανά στην 50η διοργάνωση των Δημητρίων την Δευτέρα 5 Οκτωβρίου.
«Σταματήσαμε το γκρουπ πριν από 1,5 χρόνο, τουλάχιστον με τον τρόπο που λειτουργούσε ως τότε (συναυλίες, κυκλοφορίες)» λέει για τους Your Hand in Mine. «Το δημιουργικό αλισβερίσι, ο αλληλο-ενθουσιασμός, οι μουσική συνεργασία και γενικά η επικοινωνία συντηρείται και με άλλους τρόπους. Έτσι κι αλλιώς παραμένουμε πολύ στενοί φίλοι».
Από πότε ασχολείσαι με τη μουσική;
Ασχολούμαι ως παιδάκι που πάει στο ωδείο (με το ζόρι) από τα 7, συνειδητοποιημένα πωρωμένος με τη μουσική τεχνολογία και τους υπολογιστές από τα 15, μπασίστας σε μπάντες από τα 18, πολυοργανίστας από τα 23 και σόλο συνθέτης/παραγωγός εδώ και 1,5 χρόνο… Όταν ήμουν πολύ μικρός άκουγα McHammer και ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας. Η μουσική για μένα είναι το μοναδικό χόμπι που, παρατηρώντας το παρελθόν, δεν κατάφερα να βαρεθώ ποτέ. Ίσως το γεγονός ότι στρατηγικά απέφυγα τον βιοπορισμό (μόνο) από εκεί, ίσως το ότι ποτέ δεν έσπασα τα χέρια μου για να πάρω το πτυχίο στο πιάνο, ή το ότι έκανα εκείνο το απερίσκεπτο bid στο ebay, είναι μικρά τυχαία αλλά κομβικά σημειάκια στο χρόνο που διαμορφώνουν τώρα όλο αυτό ως βιοτική ανάγκη.
Υπήρξε ποτέ κάποιος που ήθελες να γίνεις σαν κι αυτόν; Μουσικός ή μη.
Χμ, υπήρξαν τόσα πολλά και ετερόκλητα πρότυπα σε διαφορετικές ηλικίες που τελικά είναι σα να μην υπήρξε κανένα. Δεν ξέρω, έχει τώρα νόημα να πω ο Flea; Ο Eisenmann; ο Νίκος Γκάλης; Μπερδεύτηκα ήδη. Πάντως γρήγορα, θυμάμαι, ερχόταν η σκέψη "αφού υπάρχει αυτός, γιατί δεν γίνεσαι κάτι άλλο";
Πόσο δύσκολο είναι να βρεις προσωπικό στυλ; Μπορεί να υπάρξει κάτι νέο στη μουσική ή έχουν γίνει όλα;
Μάλλον δεν έχουν γίνει όλα. Από τη μία, αν ίσχυε αυτό, τότε δεν θα είχε νόημα να γράφει κανείς μουσική μετά το Kid A, αλλά από την άλλη μπορεί να χουν γίνει όλα, αλλά να μην πειράζει τόσο. Εξηγώ: Δεν θεωρώ ότι το προσωπικό στυλ και η καινοτομία πρέπει να είναι τελικά αυτοσκοπός ενός καλλιτέχνη το 2015. Μπορείς να παίζεις συνειδητά surf, αλλά μία συγκυρία να σε κάνει να ξεχωρίσεις, μία εμμονή να σε κάνει να πλησιάσεις στον δικό σου ήχο. Μπορεί οι Allah-Las να έχουν εμμονή να κλωνοποιήσουν τους Byrds, όμως όσο και να προσπαθούν, είναι καταδικασμένοι να έχουν τον ήχο τους.
Πες μου για το Sólfar. Τι ακριβώς είναι, πώς ηχογραφήθηκε, πώς ήταν η εμπειρία στην Ισλανδία;
Το Sólfar είναι η υλοποίηση ενός μετεφηβικού μουσικού απωθημένου, δηλαδή να ηχογραφήσω ένα δίσκο στην Ισλανδία. Πρόκειται για ένα EP με τα 5 πρώτα κομμάτια που έγραψα για κουαρτέτο εγχόρδων, πιάνο και drums. Μόλις έκλεισα τα εισιτήρια διακοπών μου για εκεί, γρήγορα μου μπήκε κατά νου να οργανώσω ένα session με ντόπιους μουσικούς. 200 e-mails και 2 μήνες αργότερα, βρέθηκα στο σαλόνι του Viktor να στήνουμε παρτιτούρες και μικρόφωνα. Το εντυπωσιακότερο κομμάτι του ταξιδιού δεν θα μπορούσε παρά να είναι η ίδια η φύση. Όμως, όπως παραδέχονται και όλοι οι Ισλανδοί μουσικοί, σημαντικότερη επιρροή στην ίδια την τέχνη τους είναι περισσότερο η πολιτισμική αλληλεγγύη και το "δέσιμο" της μικρής κοινωνίας του Ρέικιαβικ παρά το ότι σκάνε θερμοπίδακες 30 χιλιόμετρα παραδίπλα.
Πόσο σε επηρεάζει ο ήχος της πόλης σε ό,τι κάνεις; Ποιος είναι για σένα ο ήχος της Θεσσαλονίκης;
Δεν έχω παρατηρήσει συνειδητές επιρροές ούτε σε αυτό που έκανα παλαιότερα ούτε σ' αυτό που κάνω τώρα, από την ίδια την κουλτούρα της πόλης που ζω. Μ' αρέσει να παρακολουθώ τα τοπικά μουσικά νέα, τις νέες μπάντες που ξεπηδούν, αλλά νομίζω λίγο-πολύ όλοι (προσπαθούμε να) αναφερόμαστε σε ένα διεθνές πλαίσιο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ήχος Αθήνας, Θεσσαλονίκης, ή Καβάλας, όπως ίσως παλιότερα.
Τι σου δίνει έμπνευση για να δημιουργήσεις; Πότε δημιουργείς πιο εύκολα, σε χαρά ή σε λύπη;
Ευχαριστώ για την ασίστ, μπορεί να μην το σκεφτόμουν, αλλά όντως λειτουργώ καλύτερα όταν είμαι χαρούμενος! Βέβαια, η μουσική που θα γράψω τότε, μπορεί να είναι το πιο θλιμμένο πράγμα, αλλά τουλάχιστον θα βγει αβίαστα και με προοπτική συνέχειας.
Τι σου δίνει χαρά;
Ένας καλοσχεδιασμένος χώρος.
Και ποιος είναι ο πιο μεγάλος σου φόβος;
Η απεραντοσύνη του σύμπαντος και η συνειδητοποίηση του δυσανάλογού της με αυτά που σου γράφω τώρα.
Πες μου για τη μουσική του Zyklon. Γιατί έχει ενδιαφέρον να γράφεις μουσική για το θέατρο και το σινεμά;
Το Zyklon είναι το soundtrack του ομότιτλου θεατρικού έργου του Θανάση Τριαρίδη, σκηνοθετημένο από τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, που ανέβηκε στο θέατρο BlackBox και Αλκμήνη την περασμένη άνοιξη. Είναι ίσως από τις σκοτεινότερες μουσικές που έχω γράψει, σε άμεση εξάρτηση με το κλειστοφοβικά λυρικό σύμπαν που συγγραφέας και σκηνοθέτης δημιούργησαν. Ένιωσα πολύ τυχερός όχι μόνο για την εξαιρετική συνεργασία, αλλά και για το ευτυχές timing. Το Zyklon ήταν πολύ κοντά μουσικά σε αυτό που ούτως ή άλλως θα ήθελα να κάνω εκείνη την περίοδο. Κυκλοφορεί εδώ: manosmilonakismusic.bandcamp.com
Η μεγαλύτερη ιδιαιτερότητα στο να συνθέτεις για θέατρο είναι πως, σε αντίθεση με τον κινηματογράφο, η εικόνα δεν προϋπάρχει αλλά δημιουργείται κάθε φορά ζωντανά, σε 3 διαστάσεις και με διαφορετικό τρόπο, πράγμα που αναπόφευκτα εισάγει νέες παραμέτρους/έννοιες στον τρόπο δουλειάς. Το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Τι ακριβώς θα παρουσιάσεις στα Δημήτρια;
Την ερχόμενη Δευτέρα, 5 Οκτωβρίου στα Δημήτρια, με 4 μουσικούς καλεσμένους επί σκηνής (Θοδωρής Παπαδημητρίου-τσέλο, Ελισώ Παπαστρατή-βιολί, Δημήτρης Τασούδης-drums, May Roosevelt-theremin) θα παρουσιάσουμε ολόκληρο το θεατρικό soundtrack του Zyklon, την επερχόμενη Ισλανδο-Ελληνική μου "συμπαραγωγή", αλλά και τη μουσική επένδυση που προσφάτως έκανα για το ντοκυμαντέρ της Parallaximag, "Μια γειτονιά στο Όριο". Ενδέχεται να υπάρχουν και μίνι εκπλήξεις!
www.manosmilonakismusic.com
www.facebook.com/manosmilonakismusic
manosmilonakismusic.bandcamp.com
www.soundcloud.com/manosmilonakismusic
www.instagram.com/manosmilonakis
σχόλια