Ήρθα στην Αθήνα την εποχή που τα φώτα των δρόμων ακόμη με εντυπωσίαζαν. Η κίνηση και το μποτιλιάρισμα, που για άλλους είναι χάσιμο χρόνου, για μένα ήταν η μεγάλη ευκαιρία να περιεργαστώ την πόλη. Το βλέμμα αχόρταγο πλανιόταν μεταξύ κτιρίων, αγαλμάτων, μπαλκονιών και προσώπων. Για καθετί που μου κινούσε την περιέργεια, σκάρωνα και μια ιστορία. Κάπως έτσι γνώρισα έναν από τους πιο όμορφους δρόμους στην πόλη. Τον δρόμο της Μιχαήλ Βόδα, ένα σημείο που θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του Αθηναϊκού μωσαϊκού, το οποίο από αφηρημένη ιδέα σύντομα θα λάβει σάρκα και οστά.
Ο Μιχαήλ Σούτσος (Βόδας) ήταν Ηγεμόνας της Μολδαβίας και πέθανε το 1864. Δεν έχω κάνει έρευνα και θα είναι λίγο άκομψο να συστήσω κάποιον που δεν γνωρίζω. Ο δρόμος ωστόσο που φέρει το όνομά του είναι λίγο μετά τα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια στην οδό Φυλής. Χρόνια τώρα ζουν εκεί πολλοί οικονομικοί μετανάστες. Γεωργιανοί, Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Βούλγαροι και Ρουμάνοι, έχουν στήσει τη δική τους κοινωνία κάτω από τα μαγευτικά δέντρα που σου κρύβουν τον ήλιο. Μικρά μαγαζάκια που πουλάνε από βίδες μέχρι μάσκαρα για ένα ευρώ ξετρυπώνουν από κάθε γωνία.
Αυτό που δε θα άλλαζα με τίποτα στην Αθήνα βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη περιοχή. Είναι ένας μαγευτικός δρόμος. Η Μιχαήλ Βόδα, με εκατοντάδες δέντρα να κρύβουν τον ουρανό και να σε μεταφέρουν σε σκηνικό παραμυθιού
Λένε ότι ο δρόμος είναι καταραμένος. Πολλά εγκλήματα, μεγάλη φτώχεια και εκμετάλλευση. Δεν τους πιστεύω. Αυτά τα δέντρα που απέχουν λίγα μέτρα το ένα από το άλλο εμένα με γυρίζουν στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που διάβαζα και ξαναδιάβαζα τον Τζακ και τη φασολιά. «Σου κρύβω τον ουρανό» μου λένε, «αλλά αν καταφέρεις να με δαμάσεις και να σκαρφαλώσεις στα πιο ψηλά μου κλαδιά, θα φτάσεις στον θεό» (όποιος κι αν είναι αυτός για τον καθένα μας).
Και μετά, είναι και αυτά τα ανθάκια από τις ακακίες που πέφτουν την άνοιξη. Κίτρινα, λεπτά ολοζώντανα, μπερδεύονται με τα μαλλιά μου και τα εγκλωβίζουν σα δίχτυα. Και δε θέλω να τα βγάλω. Μόνο όταν περνάω από τη βιτρίνα του Αιγύπτιου ράφτη και βλέπω πως ξάνθινα απότομα, μόνο τότε τα διώχνω απαλά.
Για μένα η Μιχαήλ Βόδα είναι το τελευταίο αστικό δάσος της Αθήνας. Με όλα τα καλά και τα κακά της. Με τις ασχήμιες και τις ομορφιές, όπως αυτές που διάβαζα στα παραμύθια. Θα μπορούσα να περιπλανιέμαι μέρες πάνω κάτω, δίχως να με νοιάζει ο προορισμός. Αυτά τα δέντρα είναι ο παράδεισος.
Το μέρος που δεν θα άλλαζε με τίποτα στην Αθήνα η Ανδρονίκη, θα αποτυπωθεί σε ένα πλακάκι, που θα είναι μέρος ενός μεγάλου, ζωντανού μωσαϊκού. Εσύ τι δε θα άλλαζες ποτέ στην Αθήνα; Βάλε κι εσύ τη δική σου ψηφίδα στο www.heineken.gr/athensmosaic.
Open your World - #openathens
σχόλια