φωτό Μαρία Χατζάκου
Νατάσα Γιανναράκη – Berlin Brides vocalist & lyricist
Κοιτώντας τις ταινίες που συντάσσουν τη λίστα με τις αγαπημένες μου διαπίστωσα πως έχω αδυναμία στα οικογενειακά δράματα και στη σκοτεινιά. Ίσως είναι η σημερινή μου διάθεση και μιαν άλλη μέρα η λίστα αυτή να περιείχε Woody Allen και άλλα πιο feelgood πράγματα:-).
Αλλά ίσως οι ταινίες που μας σημαδεύουν να έχουν κάτι το οδυνηρό.
φωτό Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη
The Cement Garden – Andrew Birkin
Είχα πετύχει την ταινία αυτή κάποιο ξάγρυπνο βράδυ στην κρατική τηλεόραση. Μ’ έχει στοιχειώσει από τότε και θέλω να την ξαναδώ. Είχε μια μαγνητική επίδραση πάνω μου, όπως όλες οι ταινίες με δυσλειτουργικέςοικογενειακές σχέσεις. Πρωταγωνιστεί η Charlotte Gainsbourg σε νεαρή ηλικία.
La Ciénaga - Lucrecia Martel
Ένα κρύο βράδυ στο Λονδίνο μπήκα μόνη μου στο ICA και είδα αυτή την ταινία. Οι οικογένειες στην Αργεντινή είναι πιο μπλεγμένες κι απ’ τις δικές μας. Όταν γνώρισα τον Χιλιανόσκηνοθέτη Christian Barbe μου είπε πως αγαπάει κι εκείνος την ταινία αυτή γιατί του θυμίζει την οικογένειά του.
Zabriskie Point - Michelangelo Antonioni
Την είχα δει στο σινέ Ψυρρή το 2001, έρωτας, έρημος ψυχεδέλεια. Την ξανάδα σε βίντεο στο Σαν Φρανσίσκο το 2003 αφού είχα πάρει liquid LSD. Το σωστό drug of choice;-)
The Ice Storm – Ang Lee
Δεν ξέρω πόσα κοινά είχαν τα 70s στα προάστια του Connecticut με την αντίστοιχη εποχή στα αθηναϊκά προάστια αλλά κάτι στην ταινία αυτή ξυπνά μνήμες από την παιδική μου ηλικία. Νομίζω την είχα δει στο Δαναό, όπως και πολλά από τα αριστουργήματα της ζωής μου. Μαθήματα ερμηνείας από Kevin Kline, Joan Allen και Sigourney Weaver.
Lost Highway – David Lynch
Όταν άλλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον Lynch εγώ τον απολαμβάνω. Αν ξανάκανα τη διατριβή μου θα την έγραφα για τον ήχο στις ταινίες του Lynch. "If a tree falls in a forest and there's no onethere to hear it, does it make a sound?" Ο τρόπος με τον οποίο δημιουργεί το ανοίκειο πειράζοντας έναν παράγοντα από το οικείο είναι κινηματογραφική εμπειρία από μόνη της. Με έχει σημαδέψει με τις ταινίες του, ξεκινωντας από το Eraserhead και το Blue Velvet ως και το INLAND EMPIRE. Αν έπρεπε να διαλέξω μία ταινία θα ήταν το Lost Highway. Αν μου επιτρέπεται, θα προσθέσω και μια σκηνήαπό το INLAND EMPIRE στον φόρο τιμής που θα αποδώσω στον David Lynch,
- τη σκηνή με τα κουνέλια.
The Sweet Hereafter - Atom Egoyan
Έχω χάσει τη Γη κάτω απ’ τα πόδια μου δυο φορές στη ζωή μου και η ταινία αυτή συντονίζεται με κάτι μέσα μου. Προσπαθώ μέσα απ’ την τέχνη να κατανοήσω και ν’ αποδεχτώ την απώλεια.
Trois couleurs: Bleu - Krzysztof Kieślowski
Είχα δει τη Μπλε ταινία το 1994, τη χρονιά που έδινα Πανελλήνιες, στο Πλάζα στους Αμπελόκηπους, που τώρα έχει κλείσει. Ήταν Κυριακή, είχα τελειώσει το 6ωρο φροντιστήριο του σχεδίου και είχα κάτσει μόνη μου πίσω πίσω στο σινεμά. Ντρεπόμουν που ήμουν μόνη μου και, αφού είδα την ταινία και πλάνταξα στο κλάμα,μάζεψα τους φακέλους του σχεδίου και πήρα το λεωφορείο για το σπίτι, Κυριακή βράδυ.
Festen – Thomas Vinterberg
Η ανεπανόρθωτη διατάραξη της ψευδαίσθησης της κανονικότητας σε μια φαινομενικά ευτυχισμένη οικογένεια. Μια ταινία όπου οι κανόνες του “Δόγματος” λειτουργούν υποδειγματικά και αβίαστα. Πρόσφατα πήγα σ’ένα νορβηγικό γάμο και φοβόμουν ότι, από στιγμή σε στιγμή, θα ξεσπάσει κι εκεί κάποιο τέτοιο σκάνδαλο:-)
Onna ga kaidan wo agaru toki
(Μια γυναίκα ανεβαίνει τις σκάλες) - Mikio Naruse
Μαγεύτηκα απ’ αυτήν την ταινία που είδα στο Αρχοντικό Γεωργιάδη στη Μυτιλήνη. Γενικά, ενώ μ’αρέσει η αισθητική του Ιαπωνικού κινηματογράφου συχνά δεν με αγγίζουν τόσο σε συναισθηματικό επίπεδο. Η γυναίκα που ανεβαίνει τις σκάλες μου μίλησε.
Le Mépris (Jean-Luc Godard)
Υπάρχει λόγος που κάποιες ταινίες είναι κλασσικές. Νομίζω είχα δει το Le Mépris στο Ζέφυρο στα Πετράλωνα. Παραθέτω τις ατάκες της Brigitte Bardot από την αξέχαστη σκηνή όπου, ξαπλωμένη γυμνή στο κρεβάτι ρωτά το σύντροφό της γιατί την αγαπά.
"Et mes fesses, tu les aimes mes fesses ? Et mes cuisses, tu les aimes mes cuisses? Et mes jambes? Mes genoux tu les aimes aussi?"
Μαριλένα Ορφανού – Berlin Brides’ music and synths
φωτό Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη
Το σινεμά για μας έχει παίξει τεράστιο ρόλο στη ζωή μας και έχουμε μπλεχτεί μαζί του με διάφορους και ιδιαίτερους τρόπους κατά καιρού. Η Νατάσα δούλευε στις Νύχτες Πρεμιέρας και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παρουσιάζοντας ταινίες κα ιεγώ έχω γράψει μουσική για ταινίες και θέατρο. Επίσης έχουμε βρεθεί σε γυρίσματα ταινιών λόγω κοινών μας φίλων που εμπλέκονταν με το χώρο και έχουμε ζήσει και τη μαγεία του από την πίσω πλευρά, κατά μία έννοια. Κομμάτι δικό μας έχει παιχτεί σε ταινία (Tungsten – Γιώργος Γεωργόπουλος). Ο κινηματογράφος μας φλερτάρει και τον φλερτάρουμε όσα χρόνια έχουμε τη μπάντα. Πάντα αποτελούσε και θα αποτελεί έμπνευση για μας.
The Devil in Miss Jones – Gerard Damiano
Την ταινία αυτή μου την έδωσε να τη δω πριν τρία χρόνια το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο, την επόμενη μέρα που το γνώρισα. Μου είπε χαρακτηριστικά το πόσο ταυτίζεται με την αυτοκαταστροφική πρωταγωνίστρια . Όταν είδα αυτό το chic pornoτου ’73 εντυπωσιάστηκα από την αισθητική, την ατμόσφαιρα και τον απίστευτο ερωτισμό του και κατά μία έννοια συνδέθηκα μαζί του. Η μουσική του Alden Shuman έγινε το αγαπημένο μου soundtrack, όλων των εποχών.
La Pointe-Courte – Agnes Varda
"Σ’αγάπησα τόσο και δεν με κάνει δυστυχισμένο. Όταν ξεκίνησα να σ’αγαπώ με φόρα και ορμή πίστεψα: Θα την κάνω ευτυχισμένη! Κοίταζα πώς ζούσες, μιλούσες,γελούσες, περπατούσες, έκανες θόρυβο και ήξερα ότι μου άρεσε ο θόρυβος που έκανες ανάμεσα σε όλων των υπόλοιπων!" Ένα ελάχιστο μέρος από τους ατέλειωτου ςδιαλόγους του κουρασμένου ζευγαριού της πρώτης ταινίας (1955) της Agnes Varda στην ταινία ωδή, για μένα, στις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων που πραγματικά με σημάδεψε. Δεν νομίζω ότι μπορώ να την ξαναδώ πια.
Love and Death – Woody Allen
Λατρεύω το χιούμορ του Woody Allen. Το Love and Death το έχω δει πολλές φορές και μου φτιάχνει απίστευτα τη διάθεση! Κορυφαία η σκηνή με τον Woody στη φυλακή που τον επισκέπτεται ο πατέρας του λέγοντάς του τα νέα του χωριού. Θυμάσαι τον Ρασκάλνικωφ, αυτό το ήσυχο παιδί που έμενε δίπλα μας? Σκότωσε δυο γυναίκες! Μου το είπαν οι αδερφοί Καραμαζώφ. Ήταν αιώνιος φοιτητής και είχεμπλέξει και με το τζόγο! Ζωή σαν μυθιστόρημα!
When Night is Falling – Patricia Rozema
Όταν ήμουν 18, φοιτήτρια στην Αθήνα, νοίκιασα από το βίντεοκλάμπ στα Εξάρχεια την ταινία της Patricia Rozema και πήγα να τη δω στο σπίτι της κολλητής μου της Jeanne γιατί ακόμα δεν είχα βίντεο στο σπίτι μου. Η Jeanne κοιμόταν και εγώ ήμουν στο σαλόνι, είχα κατασυγκινηθεί και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έβλεπα ένα τόσο καλοφτιαγμένο love story μεταξύ γυναικών, που είχε και happy end επιτέλους!
The Bridges of Madison County – Clint Eastwood
Tι να πω για την ταινία αυτή και την αγαπημένη μου Meryl Streep…Κάθε φορά που τη βλέπω, άπειρες φορές, λόγω του χαζορομαντισμού που με διακρίνει, κλαίω σαν χαζό, στα ίδια σημεία και για τους ίδιους λόγους. Δεν είναι τυχαίο που είναι ηαγαπημένη της Θεώνης, της μαμάς μου. Αξεπέραστη η τελευταία σκηνή που ο Clint Eastwood την περιμένει με το φορτηγάκι στη γωνία και αυτή τον βλέπει απ’ τονκαθρέφτη του αυτοκινήτου της, έχει αποφασίσει να μείνει με την οικογένειά της και σφίγγει το χερούλι της πόρτας για να μην φύγει και πάει κοντά του…
Le charme discret de la bourgeoisie – Louis Bunuel
Υπερρεαλισμός σε μια ταινία που πραγματικά με διασκέδασε και με εντυπωσίασε. Γίνεται κυριολεκτικά χαμός σ’αυτή την παρέα των μπουρζουά «φίλων». Ειρωνεία,χιούμορ, σουρεαλισμός, όλα μέσα! Πόσο έξυπνη ταινία…Αγαπημένη στιγμή όταν οι κυρίες πάνε για τσάι και ο σερβιτόρος τους λέει με μεγάλη φυσικότητα ότι έχουν ξεμείνει από νερό…Υπέροχη αφίσα, παρεμπιπτόντως.
Kika – Pedro Almodovar
Καλοκαίρι στις Σπέτσες, θερινός κινηματογράφος, κάθε μέρα διαφορετική ταινία! Σαν έφηβη έβλεπα όλες τις ταινίες που έφερναν και τα 2 σινεμά του νησιού. Δούλευα το πρωί και το βράδυ η αγαπημένη μου απασχόληση ήταν το σινεμά και κατά προτίμηση η βραδινή προβολή. Πολλές φορές με έπαιρνε ο ύπνος λόγω κούρασης από τη δουλειά. Στην Kika όμως έπαθα σοκ! Ήταν η πρώτη ταινία του Almodovar που έβλεπα και μου άρεσε τρελά! Καταγοητεύτηκα με τη Victoria Abril και το πολύ αστείο της όνομα, Αndrea Caracortada, η λεγόμενη «Χαρακωμένη»!
Breakfast at Tiffany’s - Blake Edwards
Θέλω ένα τέτοιο πάρτυ ΤΩΡΑ! Μια ατάκα που λέω συχνά έχοντας στο μυαλό μουτη σκηνή του πάρτυ σ’αυτήν εδώ την ταινία. Φινέτσα, κλάση, αθωότητα, ομορφιά! O Blake Edwards στα καλύτερά του και η Audrey απλά θεά!
Indochine – Regis Wargnier
Σαν μαθήτρια στο Ναύπλιο, μεγάλωσα χωρίς την ύπαρξη κινηματογράφου κι αυτό γιατί ένας που υπήρχε έκλεισε για να γίνει σούπερ μάρκετ αφού δεν έκοβε καθόλου εισιτήρια λόγω της ανόδου των βιντεοκλάμπ! Όταν πήγαινα λύκειο έγινε μια κίνηση από τους κατοίκους της πόλης κι έφτιαξαν ένα σινεμά στο αναψυκτήριο του κολυμβητηρίου. Εκεί έφερναν κυρίως ταινίες σινεφίλ, όπως τις έλεγαν οι ίδιοι, συνήθως Ά προβολής. Είδα λοιπόν κι εγώ την Ινδοκίνα με την Κατρίν Ντενέβ στα καλύτερά της!
Γλυκιά Συμμορία – Νίκος Νικολαϊδης
Τι να πω για την Γλυκιά Συμμορία…Λατρεύω τους διαλόγους της, το σενάριό της,την ατμόσφαιρά της, τις σχέσεις των ηρώων της! Η πρώτη ταινία του Νικολαϊδη που είδα και για μένα η πιο σημαντική…
«Γιατί φοράς μαύρα?»
«Γιατί πέθανε ο Γκαγκάριν, μαλάκα!»
σχόλια