photo Σπύρος Στάβερης
To be immortal. And then die.
Jean-Luc Godard
Identikit (Drivers Seat) του Giuseppe Patroni Griffi
Όλα είναι δρόμος. Ένα θύμα αναζητεί το δολοφόνο του και η Elizabeth Taylor να δίνει ρεσιτάλ υστερίας σε αυτό το άγνωστο camp διαμαντάκι του ιταλικού σινεμά. To Identikit μοιάζει λίγο με κινηματογραφική μεταφορά από θέατρο του παραλόγου γεμάτο από ασυνάρτητους σουρεάλ διαλόγους και με αλλοπρόσαλλες ντουμπλαρισμένες ερμηνείες που θυμίζουν Ιονέσκο. Αυτή η ταινία με έχει στοιχειώσει γιατί έχει μία ενέργεια που σε ρουφά και σε καταπίνει. Και το καλύτερο είναι πως το κάνει άθελά της. Καταλήγει να είναι αριστούργημα ενώ προσπαθεί για το αντίθετο με κάθε δυνατό τρόπο.
Ellie Parker του Scott Coffey
Η Ellie Parker, ειλικρινής και υστερική, είναι η καρικατούρα μιας αποτυχημένης τριαντάρας ηθοποιού στο L.A. που αναγνωρίζει πλέον το μέλλον ως απειλή και όχι ως ελπίδα. Με κατέκτησε αμέσως αυτό το low budget εγχείρημα που με τις fucked up καταστάσεις του και τις γήινες ερμηνείες του υπενθυμιζοντάς μου πως ιστορίες είναι ο τρόπος που αφηγείσαι και όχι αυτά που αφηγείσαι.
Morvern Callar της Lynne Ramsay
Η Morvern Callar είναι μία νεαρή υπάλληλος σούπερ-μάρκετ που αποφασίζει να σφετεριστεί τη συγγραφική ιδιότητα του προσφάτως αυτόχειρα φίλου της και με τα χρήματα που θα βγάλει να αποδράσει από τη μίζερη ζωή της. Θα ταξιδέψει στην Ισπανία αναζητώντας μια -πρόσκαιρη- ελευθερία και κάτι σαν μια νέα αρχή. Είναι ο τρόπος της να μετατρέψει το θρήνο της σε μια προσωπική αποκάλυψη για τη ζωή. Νομίζω πως μοιάζω με την Morvern.
Full frontal του Steven Soderbergh
Ταινία μέσα στην ταινία, μέσα στην ταινία. Το full frontal απογυμνώνεται στα συστατικά του με σκοπό να καταρρίψει όλες τις προσδοκίες του θεατή και να του θυμίσει πως αυτό που βλέπει, όσο κι αν μοιάζουν με την πραγματικότητα, δεν είναι παρά το κινηματογραφικό ψέμα. Αγαπώ αυτή την ταινία γιατί ο Soderbergh με έναν εύστοχο τρόπο, θολώνει τα όρια μεταξύ του φανταστικού και του ρεαλιστικού θυμίζοντάς για άλλη μια φορά πως η πραγματικότητα είναι μία ανθρώπινη επινόηση ανάλογη με αυτή του χρόνου, και τελικά κάτι που δεν υπάρχει.
Donnie Darko του Richard Kelly
Πόσο έξυπνο να μιλήσεις για την ιδέα του χρόνου, των μαύρων τρυπών και των παράλληλων πραγματικοτήτων μέσα από τις ψευδαισθήσεις ενός σχιζοφρενή nerdy εφήβου! Και πόσο πολύ θέλεις να πιστέψεις σε αυτές τις ψευδαισθήσεις όντας περιθωριακός έφηβος στο μικρό επαρχιώτικο σου σύμπαν που σε σπρώχνει προς την ψυχική ασθένεια! Αποκάλυψα ήδη αρκετά νομίζω:-) Ο Donnie είναι από τις ταινίες που τους οφείλω την ενηλικίωση μου.
Sex lies and videotapes του Steven Soderbergh
Η σεξουαλική ζωή τεσσάρων ηρώων που φαντάζει είτε μπερδεμένη είτε αδιέξοδη και μία κάμερα ανάμεσά τους. Καμιά φορά το να μιλάς για το σεξ φαντάζει πιο ικανοποιητικό από το ίδιο το σεξ. Πόσο μάλλον σε αυτή την ταινία που ο λόγος έχεις μετατραπεί σε αυτόνομη ερωτογενή ζώνη. Έτσι ανακάλυψα κι εγώ πως σεξουαλικότητα είναι κάτι μεγαλύτερο, βαθύτερο και πολυπλοκότερο απ' ότι φανταζόμουν.
Gummo του Harmony Korine
Το Gummo είναι μια ταινία αντίθετη σε κάθε νόρμα. Αντιχριστιανικό, μη αφηγηματικό, άξεστο, οπτικά δυσλεκτικό και φαντασιακά απωθητικό με κατέκτησε δίχως δισταγμό. Μου έμαθε πως τα αγόρια καμιά φορά μπορούν να γίνουν παγανιστές στο σύνορο της τάξης και του χάους. Και εγώ αμφίθυμος να αλλάζω διαρκώς ισορροπία αναμεσά τους.
Safe του Todd Haynes
Το φυσιολογικό της ζωής σ' ένα προάστιο του L.A. είναι η ίδια η πηγή του τρόμου. Η ηρωίδα Carol πείθει τον εαυτό της πως πάσχει από multiple chemical sensitivity και αποσύρεται σε ένα πνευματικό κέντρο μακριά από την πόλη για να βρει λύση στο πρόβλημά της. Ο Haynes με έκανε να αναρωτηθώ αν η θεραπεία μερικές φορές είναι χειρότερη από την ίδια την ασθένεια ή αν όντως υπάρχει διαφυγή από το υπαρξιακό κενό που σε κατατρώει από μέσα. Δεν έχω καταλήξει. Εσύ;
Reconstruction του Christoffer Boe
“Όλα είναι μια κατασκευή. Αλλά όπως και να 'χει πονάει”. Σε αυτή την ταινία ο σκηνοθέτης επιχειρεί να ανακατασκευάσει την ερωτική του ιστορία αναπλαθωντάς την και αποδομώντας την συγχρόνως. Erase και rewind. Όμως μια ταινία είναι απλά μια φιλμική σπουδή και όχι ο ίδιος ο έρωτας. Μου έμαθε να κατανοώ και να προσπαθώ να νικώ τους φόβους μου. Και να μιλώ με το αόρατο.
Crash του David Cronenberg
Βλέποντας για πρώτη φορά το Crash του Cronenberg δυσκολεύεσαι να περιγράψεις την εντύπωση που σου άφησε η ταινία. Ξέρεις μόνο πως μόλις είδες κάτι που όμοιό του δεν είχες ξαναδεί. Θέλεις να κατανοήσεις και ίσως να ζηλεύεις την ικανοποίηση που αντλούν οι ήρωες του κάνοντας σεξ σε στημένα αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Το γεμάτο ουλές και ράμματα σώμα της Rosanna Arquette σου φαίνεται πιο πολύ ποθητό παρά απωθητικό. Ακόμα αναρωτιέμαι. Πως θα ήταν να φιλήσεις ένα σώμα μαθαίνοντας να αγαπάς την ανοιχτή πληγή;
σχόλια