Φυσικά, η "δεκάδα της χρονιάς" δεν είναι παρά ένα δημοσιογραφικό σχήμα λόγου, διότι πάντα κάποια αφήνει έξω και κάποια άλλα, τα χωράει με το ερωτηματικό της ανθεκτικότητας τους.
Είδαμε τρομερές γυναίκες στη Γκλόρια, τη Θλιμμένη Τζάσμιν και το Παρελθόν, με ερμηνείες αξέχαστες.
Ένα πλούσιο, σωστό, διαφορετικό μιούζικαλ, τους Άθλιους, καθώς και μια αλλιώτικη, στοχαστική, και πάντα πολυτελώς φτιαγμένη Άννα Καρένινα.
Δυο ξαδέλφια που ζουν σε συγγενείς μητροπόλεις, το Φράνσις Χα και το Oh Boy, στη Νέα Υόρκη και το Βερολίνο αντίστοιχα, ασπρόμαυρα και μελαγχολικά, που αναρωτιούνται για τη ζωή μετά τα 30.
Δυο ευρωπαϊκά φιλμ που πέρασαν άδικα, σχετικά απαρατήρητα, το Μετά το Μάη και τα Παιδιά του Πολέμου. Οι χίπις και ο πόλεμος. Ήρωες αταίριαστοι, στα όρια του απόκληρου.
Τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ να παλεύει με τα κύματα και τη μοναξιά του, στο αφαιρετικό Όλα Χάθηκαν, και τον Τομ Χανκς να παζαρεύει με σύγχρονους πειρατές στο Captain Phillips.
Το Hunger Games, Η Φωτιά, που επιτέλους εκπροσωπεί επάξια τα κορίτσια στο αρσενικό γκέτο των κινηματογραφικών ηρώων.
Το Ψάχνοντας τον Sugarman, το ντοκιμαντέρ της χρονιάς.
Τη Μικρά Αγγλία, την ελληνική ταινία της χρονιάς- με τον Εχθρό Μου, το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού και τη Miss Violence, να έρχονται κοντά.
Τον Iron Man νούμερο τρία, τον πλέον συναρπαστικό κόμικ ήρωα της χρονιάς και πάλι, με χειρότερο τον πέραν του βαρετού Θορ.
Τον Οδηγό Αισιοδοξίας, την πιο τρελή παρέα της χρονιάς, σε μια κωμωδία που φλέρταρε με την καταστροφή και σωνόταν με χάρη.
Και τέλος, τον Άγνωστο της Λίμνης του Αλέν Γκιροντί, η ταινία που πρέπει να βρει διανομή στη χώρα μας.
Επίσης, είχαμε ηχηρές απογοητεύσεις, όπως ο Μοναχικός Καβαλάρης, που έσκασε με πάταγο, και ο Συνήγορος, που έπνιξε τους σταρ του με ανούσιες αμπελοφιλοσοφίες, ενώ ήταν μια αδύναμη χρονιά για τα κινούμενα σχέδια- ξεχώρισε ο δεύτερος Απαισιότατος, ενώ ένα από τα γλυκύτερα animation, το Ernest and Celestine, βγήκε κατευθείαν σε DVD.
Οι παρακάτω ταινίες, ωστόσο, είχαν κάτι παραπάνω, από μια σπουδαία ερμηνεία, ή μια αξιοπρόσεχτη ιστορία να αφηγηθούν.
10- PRISONERS του Ντενί Βιλνέβ
Το θρίλερ της χρονιάς- από εκείνα που σε δένουν χειροπόδαρα στο κάθισμα. Γεμάτο αναφορές, που καταφέρνει να σταθεί αυτόνομα. Υπόγειο και σκοτεινό από όλες τις πλευρές. Γεμάτο αυτοπεποίθηση και αγωνία. Οι ερμηνείες ενώνονται μέσα στην πλοκή. Αμερικάνικο σκηνικό που φτιάχτηκε με καλλιτεχνική ματιά.
9- ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ του Ρίτσαρντ Λινκλέϊτερ
Τα επιχειρήματα μιας σχέσης που δοκιμάζεται στο καλοκαιρινό φως της Ελλάδα, μέσα από διαλόγους που συνεχώς φλερτάρουν με την αμφιβολία και την ανατροπή. Σενάριο που δεν μπάζει, αξιοθαύμαστα φυσικό και πολύ συχνά, επώδυνα αληθινό.
8- GRAVITY του Αλφόνσο Κουαρόν
Η σκοτεινιά του διαστήματος, η περιπέτεια της επιβίωσης, η σιωπή του κενού. Ένα τεχνολογικό επίτευγμα και ταυτόχρονα ένα chamber piece χωρίς τοίχους, γιά ένα ρόλο.
7- Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΝΤΕΛ του Αμπντελατίφ Κεσίς
Ναι, η ταινία ήταν λίγο πιο μακριά από ότι άντεχε το στόρι. Αλλά στη βράση, κόλλησε το σίδερο. Παθιασμένη και ερωτιάρα, η Αντέλ ήταν πολλά παραπάνω από το κινηματογραφικό κουτσομπολιό της χρονιάς.
6- ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ του Κάλιν Πέτερ Νέτσερ
Μεγάλη στιγμή του ρουμάνικου σινεμά, η σκληρή και ασυμβίβαστη ιστορία για μια σύγχρονη Μήδεια που ελέγχει τους θεσμούς, ευνουχίζει τον γιό της και λυγίζει στον πόνο.
5- ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ του Μπεν Ζάϊτλιν
Η πιο απροσδόκητη ταινία της χρονιάς, ένα was ist das από τον Μπεν Ζάϊτλιν, με ψυχή και τρομερές, ποιητικές και ακατέργαστες εικόνες από τον ρημαγμένο αμερικάνικο νότο. Πρωταγωνίστησε ένα ρωμαλέο πλάσμα, η 6χρονη Κουβενζανέϊ Γουόλις.
4 -DJANGO UNCHAINED του Κουέντιν Ταραντίνο
Ένα εκρηκτικό remix για τον ρατσισμό από τον Κουέντιν Ταραντίνο που συνεχίζει να είναι μεθυστικά ανορθόγραφος, και ευτυχώς σε μεγάλη φόρμα. Παραμένει ο μόνος από το κλαμπ των σκηνοθετών με ούγια, που, αν και γνωρίζουμε το παιχνίδι του, παραμένει τόσο δυνατός και ορεξάτος
3- ΛΙΝΚΟΛΝ του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Άξιζε το περυσινό Όσκαρ, με τρεις συναρπαστικές ιστορίες μέσα στην ταινία να κυλούν παράλληλα- σενάριο για σεμινάριο από τον Τόνι Κούσνερ. Ο Σπίλμπεργκ, ο οποίος έχει γίνει επιστήμονας στον σοβαρό Σπιλμπεργισμό, έπλασε ένα λεπτομερές, εξαιρετικά ανθρώπινο πορτρέτο ενός θρυλικού πολιτικού. Και ο Ντάνιελ Ντέϊ Λιούις σπάει τα κοντέρ
2- 12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ του Στιβ Μακουίν
Στη χρονιά που το αμερικανικό σινεμά καταπιάστηκε με τον ρατσισμό σε διαφορετικό ύφος, ο Βρετανός Στιβ Μακουίν υπέγραψε το πιο ψύχραιμο, ανατριχιαστικό και ευθύ φιλμ επί του θέματος: μια τραγική ιστορία με πικρό happy end, και ταυτόχρονα ένα σοβαρό, ενδελεχές σχόλιο στην βάναυση φύση του ανθρώπου.
1- Η ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ του Πάολο Σορεντίνο
Στο μυαλό του Πάολο Σορεντίνο βρίσκεται ο Φελίνι, στην καρδιά του η Ρώμη, και στην ψυχή του ο ήρωας της χρονιάς, ένας κυνικός και πικρόχολος γέρων που κουβαλάει μέσα του τη χαμένη υπόσχεση της νιότης, την αλαζονεία του ταλαντούχου τεμπέλη και τη ματαίωση του έρωτα. Δεν είναι η τέλεια ταινία, αλλά είναι η μόνη που ακόμη χορεύει στα μάτια μου, ένα μοναχικό βαλς ανάμεσα σε κομψά φαντάσματα και στενοχωρημένα αγάλματα.
σχόλια