Διαβάζοντας τον «Μαύρο Ήλιο» του Ν. Δήμου, δεν μπόρεσα να μην κάνω τον συνειρμό ότι σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα, λαμπερή, ζεστή, ανθρώπινη.
Ανόητα στεκόμουν στο μάταιο, και όμως γυρίζει. Η γη γυρίζει, ο ήλιος βγαίνει λαμπερός ακόμα και στο τέλος του Οκτώβρη.
Θα κρατήσω μια απλή φράση, «για κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση».
Πράγματι θα’ θελα να’ μουν μέρος της λύσης, αλλά μάλλον ως τώρα συνέβαλα στο μέρος του προβλήματος, έστω και μόνο ως σιωπηλός παρατηρητής.
Αυτό που επίσης με πειράζει, είναι ότι πιθανότατα δεν θα δω την Ελλάδα όπως θα’ θελα να τη δω, λαμπερή, ζεστή, ανθρώπινη, όπως έναν ήλιο ακόμα και στο τέλος του Οκτώβρη. Μαζί με πολλούς άλλους, αν μείνουμε συνειδητά στον τόπο μας, θα’ μαστε οι πολλές μικρές κουκίδες που χάνονται στο ρου της ιστορίας. Αναρωτήθηκε κανείς πόσες γενιές ανθρώπων μεσολάβησαν όταν διαβάζαμε ιστορία από το Μεσαίωνα ως την Αναγέννηση κι από την τουρκοκρατία ως την ελεύθερη Ελλάδα? Πολλές. Τις διαβάζουμε όμως σαν χρονολογίες για να φτάσουμε γρήγορα στο ένδοξο. Είναι οι χαμένες κουκίδες ανθρώπων στο ρου της ιστορίας, η μαγιά αλλά όχι το ψωμί.
Ειρωνικόν, ίσως η πιο ένδοξη στιγμή της γενιάς μου αλλά και προηγούμενων και επόμενων Ελλήνων θα είναι να είμαστε αυτές οι χαμένες κουκίδες, με την ελπίδα να έρθει κάποτε το ένδοξο, σαν μια λιακάδα μέσα στο χειμώνα.
σχόλια