Οι λαϊκές γειτονιές της Αθήνας παίρνουν τη ρεβάνς.

Είχαμε μόλις τελειώσει τη μπάλα με αντροπαρέα –επιτέλους μετά από καιρό…Το ραντεβού δόθηκε για την κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης. Δεν είμαι από κει, δε μεγάλωσα εκεί, θα ομολογήσω την αμαρτία μου ότι συχνά μπερδεύω τις πλατείες της περιοχής – είναι τόσες πολλές! Το ίδιο μου συνέβαινε και με τις πλατείες του Κορυδαλλού και της Νίκαιας – φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα! Άλλοι πήγαν κατευθείαν απ’ το γήπεδο για σουβλάκι, άλλοι έφτασαν με μια μπύρα στο χέρι – κουτάκι, απ’ το περίπτερο.

Και ξαφνικά, τα μάτια μου άνοιξαν κι άρχισαν να βλέπουν το καλοκαίρι γλυκά – σαν να είμασταν στη γειτονιά και γύρω ο κόσμος είχε μόνο χαρά και απλότητα. Στα πέτρινα παγκάκια, η πιτσιρικαρία ερωτοτροπούσε φανερά και αθώα, κορίτσια με τα πιο ωραία πρόσωπα, -αυτά, ντε, τα λαϊκά κορίτσια που καμιά επιτηδευμένη δε θα τα φτάσει ποτέ- οι μάγκες με τα αντρικά αστεία φλερτάρανε και κανονίζανε την έξοδο της βραδιάς, τα μαγαζιά γεμάτα από κόσμο.

Τελευταία φορά που είδα τέτοια ανεμελιά – το θρίαμβο της λαϊκής πλατείας της πόλης – ήταν πριν από δύο χρόνια στο Κανκούν του Μεξικού. Κι έλεγα ότι αυτό έχει χαθεί. Το είχα ξαναδεί στη Βιτόρια της Βραζιλίας και μου θύμισε τα Καμίνια του Πειραιά πριν τριάντα χρόνια, όταν η διασκέδαση του καλοκαιριού ήταν κάτι μαγικά σουβλατζίδικα, η μπάλα στο δρόμο, τα σπίτια με τις αυλές και τα καροτσάκια με το μαλλί της γριάς – κι όμως!

Πόσο ζει αυτή η πόλη απ’ τις αληθινές γειτονιές της – αυτόματα μου ρθαν στο μυαλό τα εκτρώματα πίσω απ’ τα εμπορικά κέντρα του Νέου Ψυχικού, με τους ατσαλάκωτους θαμώνες στα καφέ, οι καλοντυμένοι αστοί που ανάθεμα κι αν έχουν συνείδηση της αληθινής χαράς και φυσικά εξαντλούνται στο show off του κοινωνικού σχολίου – ποιος βγήκε πού και με τι αμάξι «έσκασε μύτη».

Η ατάκα ανήκε σ’ ένα παιδί της παρέας. «Η εποχή που έρχεται θα αποθεώσει τις πλατείες. Αλλά όχι τις πλατείες των κινημάτων. Τις πλατείες της παρέας». Μπροστά περνούσαν χαρούμενα πρόσωπα όλων των ηλικιών – μερικοί με τα πιο απλά ντυσίματα σαν από παλιό ελληνικό σήριαλ γυρισμένο στην ελληνική επαρχία. Μου  ‘ρθε στο μυαλό η Μαλεκόν, η περίφημη περατζάδα της Αβάνας, που την περπατούσα το Δεκέμβριο και έβλεπα τα κορίτσια με τα αγόρια απλώς να απλώνουν το κορμί τους και να μιλάνε όλη νύχτα στο τσιμεντένιο πεζούλι.

Ετοιμάζομαι για μια βόλτα στο Μπουρνάζι. Έχει πανσέληνο. Θα φάμε ένα παγωτό στο παγκάκι και θα μιλάμε όλο το βράδυ.