Μπαίνεις μέσα-αφήνοντας πίσω σου την υπερυψωμένη βιτρίνα όπου κούκλες ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες αναπαριστούν μια βουκολική σκηνή του ιρανικού ρουστίκ βίου-και σε παίρνει το Ιράν από τη μύτη. Η ίδια υγρή μυρωδιά, το ημίφως, οι σκιές από τους ελάχιστους φωτισμούς, λίγο παρακμή που θέλει να κάνει μεγαλείο, λίγο μια πολυτέλεια από τα παλιά πασπαλισμένη με την σκόνη μιας τετελεσμένης ιστορικής ακμής, σαν να μπαίνεις σε «καλό» εστιατόριο της Τεχεράνης.
Να έρθεις με κόσμο, με μπόλικη παρέα, για να τα δοκιμάσετε όλη τη σελίδα του μενού, που περιλαμβάνει όλα τα χιτ του στερεώματος της περσικής κουζίνας, στο πιο νόστιμο, το πιο σπιτικό της, το πιο αυθεντικό της.
Ο ντεκορατέρ του-απέραντου-χώρου έχει καταφέρει να μεταμορφώσει σε μουσείο ιρανικής τέχνης ένα άχαρο τοπίο στο Χαλάνδρι, με πολλές τζαμαρίες και μεταλλικά κουφώματα. Οι αφίσες στην είσοδο επαινούν δημόσια έργα του καθεστώτος, πλάι τους τα μαγικά, παλιά κεραμεικά του Ισλάμ, λεπτεπίλεπτα βάζα από σκαλιστό γυαλί πάνω σε σεμεδάκια, βιβλία, μικρογραφίες, παλιές σκακιέρες, πλάι τους βουκολικές κιτς μινιατούρες πάνω σε χαλάκια και δίπλα σε μπόλικο πλαστικό άνθος και ύστερα η αίθουσα: τοίχοι και ταβάνια ντυμένα με καλαμωτές, πανταχούθε μαγικά χαλιά, τραπέζια με κόκκινα τραπεζομάντιλα, μικρά σεπαρέ στο όνομα των πολλαπλών επαρχιών της απεράντου χώρας, κόκκινες ηλεκτρικές σόμπες να φωτίζουν από τα ψηλά σαν Χριστούγεννα την ημισκότεινη νύχτα. Η σπίθα τους αντανακλά ακόμη πιο μελένια στα μάτια της γλυκυτάτης, πανέμορφης Νασίμ που θα σε εξυπηρετήσει, χαμηλόφωνα και διακριτικά σαν γκέισα.
Να έρθεις με κόσμο, με μπόλικη παρέα, για να τα δοκιμάσετε όλη τη σελίδα του μενού, που περιλαμβάνει όλα τα χιτ του στερεώματος της περσικής κουζίνας, στο πιο νόστιμο, το πιο σπιτικό της, το πιο αυθεντικό της. Πολλοί την μπερδεύουν με την κουζίνα της Μέσης Ανατολής. Όμως, η περσική έχει τη δική της, πανάρχαιη ιστορία, τη λεπτότητα και τη φινέτσα ενός κουλτουριάρη λαού, που από την αρχαιότητα έδωσε τα φώτα σου σε όλες τις φυλές του τότε κόσμου-και ημών συμπεριλαμβανομένων.
Όσες οι επαρχίες, τόσες και οι γεύσεις, τόσες και οι διαφορές. Στο βορρά, λατρεύουν τα ρύζια, τα οποία είναι και το ό,τι νοστιμότερο και διαφορετικό σ’αυτή τη χώρα. Από τους ασιάτες πήραν την αγάπη, διαθέτουν 8 ποικιλίες που δεν θα βρεις εδώ, εκτός κι αν μπεις στον κόπο να κατέβεις στο Heliopolis, το μοναδικό ιρανικό μπακάλικο (Ηπείρου & Αχαρνών), μαζί με τη συσκευή που το μαγειρεύει άψογο! Τέσσερις διαφορετικοί τρόποι να το μαγειρέψουν, με πιο δημοφιλή το chelow, εδώ θα το βρεις μαγειρεμένο με μπασμάτι, λευκό, σπυρωτό, με μπόλικο αληθινό βούτυρο που μοσχοβολά και ψήνεται στον ατμό, δημιουργώντας μια κρούστα στην κατσαρόλα.
Για να την κάνουν πιο έντονη, στο Ιράν βάζουν στον πάτο της κατσαρόλας φέτες ψωμιού ή πατάτας, αφού αυτό το κομμάτι είναι η ιδιαίτερη νοστιμιά, που προορίζεται για τον καλεσμένο ή τα παιδιά του τραπεζιού. Σου προτείνω ολόψυχα, λοιπόν, να δοκιμάσεις το ρύζι με σαφράν, το ζερέσκ πολό που έχει κομματάκια κοτόπουλο, φραγκοστάφυλο, φυστίκι Αιγίνης και αμύγδαλο, το αλμπαλού με κοτόπουλο και ξινούτσικα βύσινα που βάφουν κόκκινο το ρύζι, το σιρίν, με κοτόπουλο, φλούδα πορτοκαλιού και αμύγδαλα, το χορές τε γκεϊμέ με κομματάκια κοκκινιστό μοσχάρι, κουκιά και μελιτζάνα, το φεσεντζούν που φτιάχνεται γλυκόξινο με χυμό ροδιού, καρύδια και κεφτεδάκια και το δικό μου ever αγαπημένο, το μπαγαλί, με τρυφερά, πέρσικα πράσινα κουκιά και μπόλικο άνηθο. Όλα αυτά τα εξαιρετικά πιλάφια-που ύμνησε ως κι ο Παράδεισος του Κορανιού, είναι τα πιάτα των γιορτών, καθένα και σε μια περίσταση, που σε ένα εστιατόριο τα βρίσκεις μαζεμένα.
Η περσική κουζίνα δεν είναι διόλου καυτερή, αγαπάει τα φρέσκα μυρωδικά, μοιάζει με την ινδική χωρίς τα μπαχάρια της, τρελαίνεται για το γλυκόξινο που δίνει το ρόδι το κυδώνι, η σταφίδα, τα δαμάσκηνα, αγαπάει τους ξηρούς καρπούς. Επίσης, φτιάχνει εξαιρετικό, ελαφρύ, αφράτο, φινετσάτο κεμπάπ. Σας προτείνω να δοκιμάσετε το μαριναρισμένο σε μέντα και γιαούρτι σουβλάκι κοτόπουλο τζιντζέ και τα ιδιαίτερα κεμπάπ βιτζέ, με μοσχαρίσιο φιλέτο και επικάλυψη από αρνίσιο κιμά. Φανταστείτε τα τώρα με λεμόνι και πιτούλες καυτές που ζυμώνονται και ψήνονται σπιτικές στον ειδικό φούρνο!
Κι αφού το πήραμε ανάποδα, να σας πάω στα πρώτα με ένα διακτινισμό στο Αζερμπαϊτζάν και τον περίφημο κιουφτέ ταμπριζί, χαρακτηριστικό «πρώτο» των αζέρων: ένας κεφτές μεγάλος σαν πορτοκάλι, γεμιστός με αβγό, ή με δαμάσκηνα, γεμάτος διακριτικά αρώματα από φρέσκα μυρωδικά, μέσα σε μια ελαφρότατα ντοματένια, υπέροχη σάλτσα. Αξίζει να δοκιμάσεις και τη σούπα με σπανάκι, όσπρια και κρέας αλλά και το ναργκεσί, σαν σαγανάκι με σκορδάτο σπανάκι και αβγό. Εδώ στο pars φτιάχνουν και καταπληκτικό λαχματζούν, με ωραία, σπιτική ζύμη.
Kαι μετά απ’ όλ’ αυτά, μπορεί από κάποιο σεπαρέ, μέσα στην παραμυθένια αχλή της σκοτεινιάς, να νοιώσεις πως σε αγγίζει η μπέρτα του Μπαλτάσαρ και του Μελχιόρ, αρωματισμένη με κιννάβαρη και σμύρνα.
Pars, Παλαιολόγου Κων. 15, Χαλάνδρι, 210 6817277
σχόλια