Πάει καιρός...

Το μόνο που βλέπω είναι το πρόσωπό σου.
Το μόνο που ακούω είναι η φωνή σου.
Το γέλιο σου.
Γιατί έπρεπε να με προδώσεις;

Δεν τα πηγαίναμε καλά.
Τα πηγαίναμε καλά,
αλλά πάει τόσος καιρός.
Και μετά άλλαξαν τα πράγματα
και δεν ήμαστε φίλοι.
Μα υποσχόμασταν "για πάντα".

Κλαίω. Πονάω.
Χωρίς εσένα δίπλα μου...
Τι μου είπες. Δεν έπρεπε.
Πονάει σα μαχαιριά.
Τρυπάει σαν τον κρύο χειμωνιάτικο αέρα.
Όταν έτρεξες, έτρεξα κι εγώ.

Εύχομαι να μην το είχες πει ποτέ.
Είμαστε τόσο διφορετικοί-ίδιοι.
Αυτά που είπαμε μια ανάμνηση στο χρόνο.
Αυτό που προσπαθήσαμε να ήμαστε.
Αυτό που ήταν γραφτό να γίνουμε.

Πονάει πολύ.
Μου γυρίζει το στομάχι στη σκέψη.
Τα δάκρυα πέφτουν βαριά.
Αισθάνομαι αδύναμη.

Τιμωρώ τον εαυτό μου.
Πληγώνομαι.
Να μην αφήσω τους άλλους να δουν τον πόνο.
Αυτές τις μελανιές.
Αυτό τον πόνο.
Θα είναι η αόρατη υπόσχεσή μου.
Αν δεν μπορούν να το δουν,
δε θα ξέρουν ποτέ.
Και συνεχίζω με αυτό.

Έχεις φύγει τώρα.
Με έχεις αφήσει μόνη.
Εύχομαι να μην μου το είχες κάνει ποτέ αυτό.
Γιατί έπρεπε να μου φερθείς τόσο καλά εξ'αρχής;
Γιατί να μου φερθείς έτσι στη συνέχεια;
Αυτά είναι βλακείες! Μη μου λες ψέματα!
Μη στέκεσαι έτσι κοιτώντας με σα χαζός ενώ όλα αυτά μαζεύονται μέσα μου.

Με δηλητηρίασες.