Αν κάτι μας δίδαξε το περασμένο ΠΣΚ (και κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο επιφυλάσσει ένα δίδαγμα – ηθικό ή ανήθικο) είναι πως, αν είσαι διοργανωτής μουσικών εκδηλώσεων στην Ελλάδα και θέλεις να έχεις κόσμο, ακόμα και σε μέρες με μεγάλο ανταγωνισμό, δύο πράγματαεγγυώνται την επιτυχία: οι μεγάλες, διαχρονικές αγάπες του ελληνικού κοινού και ό,τι συνιστά μια νέα πρόταση, ουσιαστική, όμως, όχι πυροτέχνημα ή hipster εξυπνάδα.
Παράδειγμα διαχρονικής αγάπης Νo 1:
Μέχρι τις 11 το πρωί του Σαββάτου και της Κυριακής χόρευαν οι νέοι της Αθήνας που αγαπούν την τέκνο στο Six d.o.g.s στο Φεστιβάλ ένTechno. Η Δάφνη, η πανύψηλη ξανθιά που εκτελούσε χρέη (αυστηρής) «πόρτας», έχει να θυμάται «ότι όλα ήταν λιγότερο καγκούρικα απ’ όσο τα περίμενα, τους DJs που κατέφθαναν αγουροξυπνημένοι στις 3 και 4 μετά τα μεσάνυχτα με τα βαλιτσάκια τους, τα γεμάτα CDs, και πως πιο συμπαθητικός απ’ όλους ήταν ο Anthony Collins».
Παράδειγμα διαχρονικής αγάπης Νo 2:
Είχαν πολλά χρόνια έρθουν στην Ελλάδα οι Dead Can Dance, από τη δεκαετία του ’90 συγκεκριμένα. Κι όπως όλα έδειξαν την περασμένη Κυριακή, στο θέατρο του Λυκαβηττού τα αισθήματα μεταξύ του αυστραλέζικου γκρουπ και του ελληνικού κοινού ήταν αμοιβαία. «Υποβλητικοί από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό επί σκηνής», σχολίασε μια συνάδελφος, «ικανοποίησαν και όσους ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 35-50, αλλά και το λεγόμενο νεανικό κοινό, τους 18-35, δηλαδή, που δεν ήταν και λίγοι». Οι Έλληνες θεατές που κατέκλυσαν αρένα και κερκίδες πήραν και το κομπλιμέντο τους από την τραγουδίστρια Λίζα Γκέραρντ. «Είστε υπέροχα πλάσματα!», είπε στο τέλος, και ακολούθησαν τρία ανκόρ. Ευχάριστα, αν και απολύτως προβλέψιμα, όλα.
Παράδειγμα ουσιαστικής πρότασης Νo 1:
Ο Sebastien Tellier στο Bios. Τον περιμέναμε καιρό. Η Νίκη Σωτηροπούλου, head of social media στην digital ecosystems και πιθανώς η πιο φανατική θαυμάστρια του κ. Tellier εν Ελλάδι, αψήφησε τον προβληματικό εξαερισμό του Bios και «έφτασα πρώτη και κάθισα κάτω απ’ το μικρόφωνο. Ο χώρος δεν γέμισε ασφυκτικά κι έτσι χαρήκαμε το καλύτερο playlist που θα μπορούσε να παίξει ο Tellier. Με μια φίλη τού πετάξαμε τα βρακάκια μας, εκείνος τα φόρεσε στο κεφάλι του, χάρισε λουλούδια στα κορίτσια της πρώτης σειράς, είχε και μια μπανάνα που δεν τη χρησιμοποίησε τελικά. Ήταν τόσο καλός όσο περιμέναμε, ένας απολαυστικός περφόρμερ που δεν φοβόταν το κοινό. Ο ήχος ήταν ανέλπιστα καλός και, κοντολογίς, δεν σιχτιρίσαμε τα 30 ευρώ που δώσαμε».
Παράδειγμα ουσιαστικής πρότασης Νo 2:
Δύο συναυλίες που δόθηκαν στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής: η Ελεωνόρα Ζουγανέλη σε τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου την Παρασκευή και ο Vassilikos σε ένα αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη το Σάββατο. Πιο ετερόκλητο κοινό δεν θα μπορούσε να τιμήσει τα γρασίδια δίπλα στο Πάρκο Ελευθερίας: φοιτητοπαρέες, μεγαλοαστές κυρίες που δεν χάνουν καμία εκδήλωση στο Μέγαρο, μεσήλικα ζευγάρια που αγαπούν φανατικά το έντεχνο και το λαϊκό ρεπερτόριο. Αυτή η πολυπληθής συνύπαρξη ήταν και η μεγάλη επιτυχία. Ειδικά τη Ζουγανέλη, και μπράβο στους μουσικούς που τη συνόδευσαν για τις ωραίες, ευφάνταστες διασκευές, τη χάρηκαν και οι νεαροί θαυμαστές της και οι φαν του Ξαρχάκου.α
σχόλια