Παρακμιακή πρόοδος: Οι αξίες μας

Το πρόβλημά μας είναι όντως συστημικό. Προς έκπληξη μερικών από εσάς δεν αναφέρομαι στην οικονομική μας εξαθλίωση. Αυτή είναι η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η αιτία πίσω από την αποσάθρωση των θεμελίων της ελληνικής κοινωνίας είναι άλλη και εντοπίζεται στην κρίση που κυριαρχεί την παρούσα στιγμή στο σύστημα αξιών μας. Κρίση πολυσύνθετη, ίσως ακατανόητη, με την οποία παραδόξως δεν ασχολείται σχεδόν κανείς ακόμα και από εκείνους που έχουν ισχυρό δημόσιο λόγο. Ας κάνουμε μαζί μια απόπειρα…

Στην προσπάθειά μας αυτή δεν έχουμε παρά να πάρουμε μία προς μία τις βασικές δομές και τους σημαντικότερους θεσμούς της ελληνικής κοινωνίας και να προχωρήσουμε σε μια συνοπτική ανάλυση της τωρινής κατάστασης των βασικών στοιχείων της ίδιας της ύπαρξης μας.

Καταρχήν, ο θεσμός της πυρηνικής οικογένειας φαίνεται ότι καταρρέει. Οι οικογένειες διαλύονται ταχύτερα απ’ ότι συντίθενται. Αυτό εν ολίγοις σημαίνει ότι και ψυχολογικά και λειτουργικά οι άνθρωποι ως αυτοτελείς μονάδες χάνουν ένα σημαντικό στήριγμα απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Επίσης, μην ξεχνάμε ότι οικογένεια σημαίνει και ιστορία. Συνεπώς, η αποσύνθεση εξαφανίζει τις ρίζες μας, την ιστορία του έθνους μας, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν διέξοδο από την κρίση υποδεικνύοντας τη στάση ευθύνης που θα έπρεπε να έχουμε χάριν της ιστορικής μας καταγωγής μπροστά στον κίνδυνο σε ατομικό και εθνικό επίπεδο.

Ο θεσμός του σχολείου-απείρως σημαντικός, απείρως παραμελημένος- δεν έχει πλέον ως στόχο την καλλιέργεια ήθους, τη μορφοποίηση υγιούς προσωπικότητας, την ανάδυση ζωογόνων για το πνεύμα ενδιαφερόντων. Ή τουλάχιστον εκεί στοχεύει αλλά αποτυγχάνει. Το ζήτημα είναι ότι οι νέοι άνθρωποι-εμού συμπεριλαμβανομένου- δεν έχουν βρει ένα νόημα ουσίας στη ζωή, κάτι που να χρειαστεί να αγωνιστούν, κάτι που να διώχνει τη μιζέρια του εφήμερου και του εξευτελιστικώς ποιοτικά κατώτερου.

Η εκκλησία αν και με μια πρώτη ματιά φανερά ανίκανη να αποκτήσει επιτέλους συλλογική οντότητα πνευματικής αφύπνισης της κοινωνίας- για να δικαιολογήσει έστω την ύπαρξή της- θα μπορούσε να δράσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Όμως η ηγεσία της απασχολείται με ορισμένα απύθμενης σημασίας(;;) ζητήματα όπως η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, λες και η περιουσία της εκκλησίας είναι τα οικόπεδα αντί η γνώση και η κοινωνία του αγαστού τρόπου ζωής. Έτσι, αντί να βγει η εκκλησία έξω στους δρόμους μέσω των εκπροσώπων της για να στηρίξει όσους έχουν ανάγκη, όχι απαραίτητα οικονομική, αναλίσκεται σε κηρύγματα για ταινίες(πχ. Κώδικας Νταβίντσι) και σε πελατειακού τύπου αντιπαραθέσεις με το κράτος. Ως συνήθως η προσωπική πρωτοβουλία διαφόρων ιερέων προσπαθεί να κάνει τη διαφορά…μάταια.

Τουρκοκρατία για πάνω από 400 χρόνια, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, εμφύλιος, πείνα, εξαθλίωση. Το ελληνικό έθνος τα έχει βιώσει όλα και σε άφθονες μάλιστα ποσότητες και παρ’ όλα αυτά πάλεψε και άντεξε. Γιατί; Γιατί υπήρχαν ορισμένες αιματοβαμμένες λέξεις όπως πατρίδα, ιστορία, οικογένεια, αξιοπρέπεια, ελευθερία που έδιναν νόημα ύπαρξης. Τώρα που αυτές οι λέξεις σταδιακά αργοπεθαίνουν για ποιο λόγο πολεμάμε; Ποιες αξίες μας ενώνουν;;;


Υ.Γ. Τα όσα αναφέρονται περί εκκλησίας γράφονται από άτομο που συνειδητά δεν είναι Χριστιανός. Ωστόσο, όταν ασχολούμαι γενικά με τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας, το δικό μου αξιολογικό σύστημα έρχεται σε δεύτερη μοίρα.