Γάιος, 4 Ιουλίου 2011
Μαριλίτα Ζάγουρα, ετών 25, πτυχιούχος θεατρολόγος, ανασφάλιστη μπαργούμαν:
Χθες πρότεινα σ’ έναν Αρμένιο το κοκτέιλ «Crisis». Είχε παραγγείλει ούζο με πορτοκαλάδα. «Α, να συνεχίσετε με Crisis», του πρότεινα. Τον παραμύθιασα ότι πρόκειται για φετινή σπεσιαλιτέ. Ούτε θυμάμαι τι έριξα μέσα. Στο τέλος, πρόσθεσα μια πρέζα πιπέρι και δυο σταγόνες απ’ την κολόνια μου. «Πολύ αρωματικό», είπε.
Ρωτούσε για το μνημόνιο και τα επεισόδια. Κουνούσε το κεφάλι, δεν ειρωνευόταν, όπως οι Γερμανο-γάλλοι. Δεν είχε λύσεις ούτε θεωρίες. Δεν έκανε ανίερες συγκρίσεις, δεν διέδιδε εμπιστευτικές πληροφορίες. Δεν εκτόξευε δηλητήριο. Έμεινε ώσπου έκλεισε το μαγαζί.
«Πού θα πάτε τώρα;», ρώτησε. Του ένευσα να με ακολουθήσει. Περάσαμε τα ενοικιαζόμενα της Γκογκούλας, πήραμε το δρομάκι για τη θάλασσα. «Κάντρο», αναφώνησε. Σταθήκαμε να χαζέψουμε. Μη με ρωτήσεις πώς και τι. Μου ήρθε ξαφνικά. Πέταξα τα ρούχα, βούτηξα. Με ακολούθησε. Άρχισε να βαδίζει στο νερό, χωρίς να βγάλει τις παντόφλες ούτε τη βερμούδα.
Λόγγος, 26 Ιουνίου 2011
Ισιδώρα Μποζίνη, 76 ετών, χήρα:
Όταν πέθανε ο Αποστόλης, είπα πάει, τελείωσε η ζωή μου. Τον έκλαψα, του έκανα κηδεία καθωσπρέπει. Το κόλλυβο το έφτιαξα με τα χέρια μου, δεν έβγαλα τα μαύρα. Τριάντα χρόνια παντρεμένη, τριάντα έξι χρόνια χήρα. Τέσσερα παιδιά, τα δύο στην Αθήνα, ένα στην Αμερική και το κορίτσι ξενοπαντρεμένο στην Κρήτη. Ο χρόνος είναι γιατρός, άκουγα που το έλεγαν οι άλλες, κουνούσα το κεφάλι μου, σώπαινα. Σταμάτησα να πλέκω με το βελονάκι, τέσσερα μπαούλα προικιά και το κορίτσι τ’ άφησε όλα στο νησί. Τζάμπα τα τραπεζομάντιλα και οι κουρτίνες.
Ζω με την τηλεόραση. Όταν φυσάει, χάνονται τα κανάλια. Γυρίζω την καρέκλα στο παράθυρο, κοιτάω τον αέρα που σηκώνει τα σκουπίδια, τη Μαρίτσα που κυνηγάει τις σακούλες. Τις πλένει στην αυλή, τις κόβει λουρίδες και πλέκει πατάκια. Το καλοκαίρι τα πουλάει στους ξένους. Τα βρίσκουν μοντέρνα και χαίρεται.
Να, εδώ έχω τη φωτογραφία του. Τον βάζω δίπλα μου στον καναπέ και βλέπουμε τηλεόραση. Ε, κανένα τούρκικο σίριαλ, καμιά Βουγιουκλάκη. Πνίγηκε στο μπουρίνι του ’85. Βγήκε με τη βάρκα να ψαρέψει, δεν είχε μαζί του ραδιόφωνο. Οι άλλοι γύρισαν, τους βρήκαν και τους μάζεψαν. Στην αρχή έλεγα αποκλείεται, μετά το πήρα απόφαση. Κι ο τάφος του άδειος, κούφιο το μάρμαρο. Καλύτερα που δεν τον είδα πνιγμένο. Έχω τη φωτογραφία και τον θυμάμαι λεβέντη.
Κλωνί-Γουλί, 30 Ιουνίου 2011
Μενέλαος Παπαδόπουλος, 37 ετών, υπάλληλος, ευκαιριακός αρχαιοκάπηλος:
«Μου τηλεφώνησαν πως αξίζει τον κόπο. Το ξέρω, είναι επικίνδυνο. Έχει τουρίστες τέτοια εποχή. Θα μου την έφερναν στο νησί, να τη δω». Κόπηκε η φωνή μου. «Αν την πάρεις στα χέρια σου, θα καταλάβεις. Σπασμένοι βραχίονες, χωράει ολόκληρη στην αγκαλιά. Να δεις πώς γέρνει το πιγούνι στον δεξί της ώμο. Λίγο σαν να ντρέπεται - ή σαν κοριτσίστικο νάζι. Όμορφη. Σου πονάνε τα μάτια να βλέπεις. Το βράδυ την ξάπλωσα στο κρεβάτι, δίπλα μου. Γύρισα μπρούμυτα, την έπιασα απ’ τη μέση. Της υποσχέθηκα πως θα την προσέχω».
O Αμερικανός που τηλεφώνησε έχει αλυσίδα σούπερ μάρκετ στο Κεντάκι. Χαζογελούσε, σχολίαζε την κρίση εξ αποστάσεως, έλεγε βλακείες. Τη φαντάζεσαι στο Κεντάκι, να την πιάνει με τα βρομόχερά του ο χοντρέμπορας; Μόνο που μου μιλούσε, νευρίαζα. Το αποφάσισα, θα την κρατήσω.
Είπα στη Λίτσα να μαζέψει τα βρακιά της και να φύγει. Όλο γκρίνια και βαμμένο νύχι ήταν. Τσου, ρε. Γι’ αυτό σου λέω, πήγαινε να δεις αν τα μάζεψε. Θα μείνω λίγο ακόμα στο νησί. Της το έχω τάξει, θα την πάρω στην Αθήνα.
***
Στις 15 Ιουλίου 2011, πραγματοποιήθηκε, μεταξύ 12:05 και 13:47 ώρα Ελλάδας, έκλειψη ηλίου, ιδιαιτέρως ορατή απ’ την περιοχή των Παξών. Οι εφημερίδες, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, ξέχασαν, για ένα δευτερόλεπτο, την οικονομικο-πολιτική επικαιρότητα. Μακάριζαν τους κατοίκους του νησιού και τους τουρίστες που βρίσκονταν ήδη εκεί. Προγραμμάτισαν θεαματικές λήψεις και μεσημεριανές ανταποκρίσεις. Έκαναν λόγο για «εκθαμβωτικό φυσικό φαινόμενο».
Την ίδια στιγμή
Στον Γάιο:
Η Μαριλίτα Ζάγουρα, είκοσι πέντε ετών, ξύπνησε αλαφιασμένη. Όρμησε στο παράθυρο, κοίταξε τον ήλιο κατάματα. Ύστερα κούρνιασε στα σεντόνια της, ευτυχισμένη. Ο Αρμένιος ταξίδευε με το καράβι. Κατάλαβε πως κάτι έτρεχε, αρνήθηκε να σηκωθεί. Έκλεισε τα μάτια και ονειρεύτηκε ότι κολυμπούσε βράδυ, με μισοφαγωμένο φεγγαρόφωτο, σε πελαγίσια νερά. Μία εμπειρία τη φορά είναι αρκετή, σκέφτηκε και σφάλισε τα μάτια.
Στο Κλωνί-Γουλί:
Ο Μενέλαος Παπαδόπουλος, τριάντα επτά ετών, βγήκε στη βεράντα του πατρικού, κρατώντας αγκαλιά κάτι που ήταν σκεπασμένο προσεκτικά με γαλάζια μπουρνουζοπετσέτα. Ο Με- νέλαος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον ήλιο μέσα από ένα κόκκινο ποτήρι κρασιού, προίκα της μαμάς του. Κάποιοι ορκίζονταν πως τον άκουσαν να μιλά ώρα πολλή, μόνος του.
Στον Λόγγο:
Η Ισιδώρα Μποζίνη, εβδομήντα έξι ετών, μέτρησε τα χρόνια της και υπολόγισε πως δεν θα ξαναδεί άλλη έκλειψη. Στις 12:05 ακριβώς, τράβηξε την καρέκλα στην αυλή. Σήκωσε το κεφάλι, αντίκρισε τον σκοτεινιασμένο ήλιο. Ύστερα έβγαλε από τον κόρφο της τη φωτογραφία του Αποστόλη. «Να», είπε, «δες κι εσύ». Έμεινε ώρα έτσι, κρατώντας τη φωτογραφία του σκιάδι στα μάτια. Ύστερα, γύρισε στο σπίτι κι έβαλε να πιει λικέρ καρυδάκι. «Αύριο θα κατεβώ στη θάλασσα», ανακοίνωσε στη φωτογραφία. «Θέλεις να ’ρθεις;», ρώτησε.
σχόλια