Πέρα από την Ελλάδα

ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

Facebook Twitter

– Πώς προέκυψε η Φινλανδία; Με τι ασχολείσαι ακριβώς; 

Έψαχνα συνεχώς τρόπο να φύγω στο εξωτερικό. Δουλεύω σε δύο δημοτικά σχολεία, ασχολούμαι κάθε μέρα με παιδιά, τις περισσότερες ώρες βοηθάω στη διδασκαλία, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλω και σε δραστηριότητες ή events που γίνονται στην πόλη, όπως διαγωνισμοί σκι, youth exchanges και το ετήσιο sports gala.

– Το κρύο και ο σκανδιναβικός χειμώνας παλεύονται;

Ήταν το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν οι φίλοι μου όταν τους ανακοίνωσα πού ακριβώς σκεφτόμουν να πάω. Ο σκανδιναβικός χειμώνας δεν είναι καθόλου δύσκολος. Φτάνει να έχεις τα κατάλληλα ρούχα και να προσέχεις τον εαυτό σου όταν πιάνει μείον βαθμούς Κελσίου που έχει επί καθημερινής βάσης. Το μόνο που μπορεί να φανεί δύσκολο σε κάποιον είναι οι πολλοί μήνες με σκοτάδι και φως αντίστοιχα, κάτι που αποτελεί χαρακτηριστικό τού εδώ κλίματος, αλλά ακόμα και αυτό είναι θέμα συνήθειας.

– Οι Φινλανδοί τι ιδιοσυγκρασία έχουν; Πώς σε αντιμετωπίζουν, όταν μαθαίνουν ότι είσαι Ελληνίδα;

Δεν έχω αντιμετωπίσει ούτε μία στιγμή κάποιο είδος ρατσισμού. Όλοι μοιάζουν να δείχνουν κατανόηση και συμπαράσταση περισσότερο, θα έλεγα, παρά ειρωνεία ή κριτική. Ναι, φυσικά και θέλουν να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας, γιατί έχουν μπροστά τους μια πηγή άμεσης πληροφόρησης, αλλά το κάνουν με τον πλέον διακριτικό τρόπο. Έτσι είναι, γενικά, ως άνθρωποι, πιο κλειστοί από εμάς. Δεν πρόκειται ποτέ να σε κουτσομπολέψουν ή να ζηλέψουν κάποιον άλλον. Δίνουν χώρο και ευκαιρίες σε όλους, ακόμα και σε μετανάστες που στην Ελλάδα δεν θα είχαν καμία τύχη, και, το κυριότερο, σε αποδέχονται έτσι ακριβώς όπως είσαι. Είναι ευγενικοί ακόμα κι όταν είναι μεθυσμένοι, μια και αυτό είναι το μόνο ελάττωμα που μπορώ να βρω, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.

– Είναι πιο ακριβή η ζωή εκεί ή πιο φτηνή; Από διασκέδαση πώς είναι τα πράγματα;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να μιλήσω και πολύ για τη διασκέδαση εδώ, γιατί η πόλη που μένω είναι μικρή και το αλκοόλ ρέει μόνο σε μία από τις γνωστές παμπ που συναντάς σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η διασκέδασή τους είναι τα κλαμπ φυσικά, στα οποία πηγαίνουν για να χορέψουν και όχι απλώς για να κρατήσουν το ποτό στο χέρι και να περιμένουν να χτυπήσουν κάποιο γκομενάκι. Μπορούν, ωστόσο, την ακριβώς επόμενη στιγμή να περάσουν πολύ καλά σε κάποιο φιλικό σπίτι, όπου μαζεύονται παρέες είτε για φαγητό είτε απλώς για ριλαξάρισμα και ποτό. Η ζωή εδώ είναι πολύ πιο ακριβή από την Ελλάδα, από το σούπερ μάρκετ μέχρι τα ρούχα ένδυσης και υπόδησης, αλλά οι φόροι που πληρώνουν πηγαίνουν, για παράδειγμα, στα τετράδια που παρέχει κάθε σχολείο στους μαθητές. Μπορεί να επιβαρύνονται αρκετά στις τιμές, αλλά οι συνθήκες είναι διαφορετικές σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής τους.

– Σχέδια επιστροφής στην Ελλάδα υπάρχουν;

Το μόνο που με κρατάει πίσω είναι η οικογένειά μου και τα όποια σχέδια επιστροφής είναι κυρίως για χάρη τους και είναι επίσης προσωρινά. Το καλοκαίρι το πρόγραμμά μου θα λήξει, αλλά, από κει και πέρα, εύχομαι ο δρόμος μου να με βγάλει κάπου μακριά από την Ελλάδα. Με χαρά θα γυρνούσα ξανά στη Φινλανδία, να χτίσω μια ζωή σε διαφορετικές βάσεις. Εξάλλου, το μόνο εμπόδιο που ίσως να έχω αυτήν τη στιγμή είναι η γλώσσα, που με λίγη προσπάθεια μπορεί να κατακτηθεί μέσα σε μερικούς μήνες. Η ανεργία στην πόλη που βρίσκομαι είναι μικρότερη από 5%. Αυτό, θαρρώ, τα λέει όλα.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ

Facebook Twitter

– Πόσο διαφορετικά είναι τα δεδομένα της δουλειάς σου στο Παρίσι;

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δουλέψει ποτέ σε σταθερή βάση στην Ελλάδα, οπότε είναι λίγο δύσκολο να συγκρίνω, αφού έφυγα από τη χώρα μου στα 18 για σπουδές και δεν γύρισα πίσω. Ωστόσο, πιστεύω πως στη Γαλλία υπάρχει μια οργάνωση κι ένας επαγγελματισμός στον χώρο μου. Τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα τυγχάνουν μιας θετικής αντιμετώπισης, κάτι το οποίο δεν ισχύει απαραίτητα στην Ελλάδα.

– Σου δίνει επιπλέον έμπνευση η ζωή σε μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου;

Η έμπνευση και η δημιουργικότητα βρίσκονται σε κάθε γωνιά της πόλης. Το Παρίσι κρύβει πολλά μυστικά. Έχει πολλές διαφορετικές πτυχές να αναδείξει. Οι δυνατότητες είναι πολλές!

– Ο σοβινισμός των Γάλλων είναι μύθος; Πώς αντιμετωπίζουν τους  Έλληνες;

Δεν είναι μύθος. Ειδικά το Παρίσι είναι μια αρκετά κλειστή πόλη. Οι Παριζιάνοι ανοίγονται δύσκολα. Όσον αφορά την αντιμετώπιση των Ελλήνων από τους Γάλλους, έχει τύχει να υποστώ ατυχές χιούμορ κάποιων, ειδικά από τότε που η Ελλάδα περνάει δύσκολες στιγμές, αλλά τέτοια περιστατικά παραμένουν σπάνια.

– Η ζωή και η διασκέδαση πού κυμαίνονται οικονομικά;

Στο Παρίσι μπορεί να βρει κανείς στέκια για κάθε πορτοφόλι. Διασκέδαση εδώ δεν είναι μόνο τα Ηλύσια Πεδία, όπου ένα απλό ποτό μπορεί να κοστίζει ακόμα και 20 ευρώ. Υπάρχουν πολλές αξιόλογες γειτονιές που προσφέρουν επιλογές σε πολύ πιο λογικές τιμές, ακόμα και φτηνότερες από αυτές που θα βρει κανείς στα αντίστοιχα στέκια της Αθήνας.

– Αν η κατάσταση στην Ελλάδα βελτιωθεί, θα γυρίσεις;

Ακόμα κι αν η Ελλάδα κατάφερνε να βγει σύντομα από τον φαύλο κύκλο της κρίσης, πιστεύω ότι πόλεις σαν το Παρίσι θα εξακολουθούν να προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες στα νέα παιδιά που σαν κι εμένα επιθυμούν να εξασκήσουν το επάγγελμα του φωτογράφου μόδας. Ασφαλώς και παραμένω ανοιχτός σε κάθε αξιόλογη επαγγελματική πρόταση συνεργασίας κι εύχομαι η ζωή να μου επιφυλάξει κάποιες καλές επαγγελματικές εκπλήξεις στην Ελλάδα.

ΧΡΥΣΟΘΑΛΕΙΑ ΜΠΟΝΕΛΗ

Facebook Twitter

– Τι σε έκανε να εγκαταλείψεις την Ελλάδα;

Έφυγα για να ηρεμήσω. Δεν μπορούσα πια να κοιμηθώ το βράδυ, ένιωθα θυμό και απογοήτευση και άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου να αλλάζει από ένα χαρούμενο, δραστήριο κι αισιόδοξο άτομο σε ένα άλλο, που είχε μια θηλιά στον λαιμό και τα πόδια βουτηγμένα στον βάλτο. Η πολύ απλή απάντηση που έχω να δώσω είναι πως με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, έφυγα για να σώσω το μυαλό και την ψυχή μου. Έστω κι αν ρίσκαρα να τα χάσω όλα, έστω κι αν ξεκίνησα πάλι από το μηδέν.

– Ανάφερέ μου τρία στερεότυπα που ισχύουν για τους  Άγγλους.

Οι Άγγλοι έχουν συνήθειες και χαρακτηριστικά που δεν συναντάς στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκτός από τα κλασικά, ότι έχουν άλλο νόμισμα και οδηγούν ανάποδα, αυτά που μου έκαναν εντύπωση είναι πως: (α) Δεν μαγειρεύουν. Σε όλα τα σούπερ μάρκετ θα βρεις όλων των ειδών τα φαγητά, είδη μαγειρεμένα και έτοιμα για κατανάλωση. Κρύα πιάτα για φαγητό στο πόδι, κατεψυγμένα γεύματα, έτοιμα σε 15 λεπτά, και όλα αυτά σε τιμές πάρα πολύ χαμηλές, που δεν χρειάζεται να το ξανασκεφτείς αν θα το πάρεις ή όχι! Επίσης, τίποτα στην Αγγλία δεν έχει γεύση. (β) Πίνουν. Έχουμε την εντύπωση ότι στην Ελλάδα πίνουμε επειδή κάθε Σάββατο κάνουμε μπαρότσαρκα και κάτι μεσημέρια Κυριακής πλακωνόμαστε στα τσίπουρα. Ε, λοιπόν, όχι! Στην Αγγλία πίνουν καθημερινά από τις 11 το πρωί κρασιά και μπίρες μέχρι να έρθει το βράδυ, για να πιουν κι άλλο... Έχουν αυτοσκοπό να μεθούν τις νύχτες που κανονίζουν να βγουν έξω με τους φίλους τους και το Σάββατο το βράδυ το μόνο που βλέπεις στο κέντρο του Λονδίνου είναι ημίγυμνες κοπέλες με τα τακούνια στο χέρι και ανά δεύτερη γωνία έναν εμετό. (γ) Δεν αγγίζονται. Κουβαλώντας μέσα μου μεσογειακό ταμπεραμέντο, συνηθίζω να αγκαλιάζω και να φιλάω τους ανθρώπους. Ανακάλυψα με τον καιρό ότι η Άγγλοι σοκάρονται και μένουν αμήχανοι. Παρατήρησα, λοιπόν, ότι δεν αγγίζει ο ένας τον άλλο σε καμία κοινωνική εκδήλωση, όποια σχέση και να έχουν τα άτομα μεταξύ τους (φιλική, συγγενική, επαγγελματική). Ο όρος «κρυόμπλαστοι» δεν έχει βγει τσάμπα δηλαδή...!

– Πώς είναι να ζεις και να κινείσαι σε μία από τις πιο πολυπολιτισμικές πρωτεύουσες του κόσμου;

Ζώντας στο Λονδίνο, με όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν έρθει εδώ απ' όλα τα σημεία του πλανήτη και καταφέρνουν να ζουν αρμονικά σε ένα σύνολο, η πρώτη σκέψη που κάνεις είναι: πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Η απάντηση είναι ότι το «κράτος» εδώ λειτουργεί. Ένιωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει να σε σέβεται η χώρα στην οποία ζεις και να σε διευκολύνει από τα πιο σοβαρά μέχρι τα πιο μικρά πράγματα που μπορεί να χρειαστείς στην καθημερινότητά σου. Το πιο σημαντικό απ' όλα; Ίσες ευκαιρίες για όλους. Εργασία και πρόνοια δεν κάνουν διακρίσεις εδώ, ανάλογα με το χρώμα σου ή την εθνικότητά σου. Είσαι πολίτης του κόσμου και αυτό είναι αρκετό. Κάθε φορά που μπαίνω στο μετρό σκέφτομαι πόσο υπέροχα διαφορετικοί είμαστε όλοι και πώς έχουν μπλεχτεί έτσι μαγικά όλες οι φυλές του κόσμου σε ένα βαγόνι.

– Θα μείνεις εκεί τελικά;

Δεν σκέφτομαι καν να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Όμως δεν έχω σκοπό να μείνω στην Αγγλία... Δεν είναι μια χώρα με την οποία μπορώ να συνδεθώ και να νιώσω «σπίτι» μου.

ΔΑΝΑΗ ΛΟΥΚΑΚΗ

Facebook Twitter

– Είναι δύσκολο να βγάλεις συναίσθημα κι έκφραση σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου;

Κάνοντας προπτυχιακό στην Αγγλική Φιλολογία, είχα διδαχτεί μέγιστα φιλοσοφικά κείμενα και γλωσσολογικές θεωρίες στην Αγγλική, δηλώνοντας αθεράπευτη θιασώτρια της αγγλόφωνης λογοτεχνίας. Η προϋπηρεσία μου στον αγγλόφωνο πολιτισμό έθρεψε την προσωπική μου τέρψη. Ερχόμενη στο Λονδίνο για περαιτέρω σπουδές, λοιπόν, με διευκόλυνε στο να αναγνωρίσω ευκολότερα κάποια πρακτικά ζητήματα και να τα επιλύσω με λιγότερα κωλύματα. Οι απαιτήσεις για επικοινωνία με γηγενείς ή με ανθρώπους απ' όλον τον κόσμο σε μία γλώσσα που δεν μου ανήκει εκ γενετής άλλαξε τη σχέση μου μαζί της και φανέρωσε στην αντίληψή μου μιαν άλλη διάστασή της: άλλοτε οδήγησε στην απλοποίησή της, άλλοτε δημιούργησε συγχύσεις και άλλοτε πρόσφερε ανέλπιστες χαρές κι ένα αίσθημα προσωπικής νίκης.  Έχοντας performance-θεατρικές δραστηριότητες, καλούμαι να αποδώσω νόημα και συναίσθημα σε έννοιες μιας γλώσσας που δεν την ονειρεύομαι καν, πόσο μάλλον να την ξεστομίσω. Έτσι, την πρώτη κιόλας ημέρα στο μεταπτυχιακό μου ομολογώ ότι κυριολεκτικά ζαλίστηκα. Προς στιγμήν νόμιζα ότι ήταν που δεν φόραγα τα γυαλιά μου, για να διαπιστώσω λίγο αργότερα ότι και τα φόραγα και ότι η διαδικασία της προσαρμογής στο γλωσσικό πλαίσιο είναι χρονοβόρα και κουραστική ενίοτε.

– Οι αμοιβές των ηθοποιών και γενικά οι νόμοι της Αγγλίας για την τέχνη έχουν καμία σχέση με τα εγχώρια δεδομένα;

Εδώ νομίζω ότι θα ξεστομίσω μια αλήθεια: δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά στο σύστημα της Αγγλίας και της Ελλάδας. Μόνο τα μεγέθη αλλάζουν και μια θρυλική εγγλέζικη θεατρική σκηνή που φροντίζει να συντηρεί τη μυθική της διάσταση. Μολονότι στο Λονδίνο μπορούμε να μιλάμε για μια τριπλάσια καλλιτεχνική παραγωγή και αγορά σε σχέση, για παράδειγμα, με αυτήν της Αθήνας (εντός και εκτός West End, Barbican κ.λπ., συμπεριλαμβανομένων των εναλλακτικών θεαμάτων), για να επιδιώξει κανείς να τα καταφέρει αναγκαστικά θα παίξει αμισθί, θα κάνει δουλειές για να δικτυωθεί, θα επιλέξει καταστάσεις και συνεργασίες που πιθανώς να μην τον συγκινούν. Ακριβώς όπως στην Ελλάδα δηλαδή, μόνο που στο Λονδίνο ένας καλλιτέχνης έχει αφενός να συγκριθεί με έναν τεράστιο αριθμό καλλιτεχνών στον τομέα του και αφετέρου έχει να ελπίζει σε κάποιες -υποτυπώδεις έστω- προοπτικές. Άρα, λόγος για αμοιβές γίνεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις μόνο και σε μεγαλύτερες από τη δική μου ηλικίες. Ακριβώς όπως και στην Ελλάδα εδώ και κάποια χρόνια, δηλαδή.

– Οι  Έλληνες που έρχονται στο Λονδίνο βρίσκουν δουλειά;

Η αποκατάσταση των Ελλήνων εδώ εξαρτάται κυρίως από τον τομέα ειδίκευσής τους, ενώ δεν τίθεται ζήτημα καταγωγής (προς το παρόν), παρόλο που, ούσα Ελληνίδα και λόγω των τρεχόντων κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, κάποιοι «φλεγματικοί»  Εγγλέζοι «κύριοι», είχαν επιχειρήσει να με προσβάλουν παλαιότερα, μάταια όμως. Κυρίως τα οικονομικά και τα IT Services έχουν άνθηση και όλα όσα εγώ δεν καταλαβαίνω με δυο λόγια! Ο βιοπορισμός από οποιαδήποτε μορφή τέχνης φαίνεται μακρινός και η διαδικασία τυραννική. Έτσι, λοιπόν, όλοι εμείς, το μεγαλύτερο μέρος δηλαδή από τους «ξενιτεμένους αρτίστες» και τους εγχώριας βρετανικής παραγωγής, έχουμε συμβιβαστεί με το γεγονός και παλεύουμε να επιβιώσουμε με άλλους τρόπους, κάνοντας παράλληλα αυτό που τραβάει η ψυχούλα μας. Αλήθεια, πόσους νέους Wilson, πόσες Meredith Monk, Bausch, Annie Sprinkle, Ulay/Abramovic μπορεί άραγε να αντέξει ένα Λονδίνο, ναι μεν ανοιχτό σε νέες προ(σ)κλήσεις κάθε πρωτοποριακού καλλιτεχνικού είδους, ασφυκτικά γεμάτο δε από φρέσκους, ταλαντούχους ανθρώπους, με σχεδόν πανομοιότυπες πρακτικές;

– Τι πιθανότητες δίνεις σε μια μελλοντική επιστροφή σου στην Ελλάδα; 

Έχω καταλήξει (προσωρινώς ίσως) στο ότι για να αφήσει κανείς τη χώρα του είναι είτε πολύ αποφασισμένος, είτε πολύ απελπισμένος. Δεν γνωρίζω εάν έχω υπάρξει απελπισμένη. Αποφασισμένη ίσως. Την πόλη που τώρα προσπαθώ να ζήσω δεν την έχω αγαπήσει. Δεν έχω συνδεθεί συναισθηματικά μαζί της. Κι ούτε πραγματικές αναμνήσεις έχω από το Λονδίνο, όπως ίσως να έχω από τη μυρωδιά ενός ηλιοβασιλέματος στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στα 8 μου, ή από ένα τραγούδι του Μιχάλη Μενιδιάτη που μας τραγούδαγε ο πατέρας στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας στη γιαγιά μου. Το σημείο κρίνεται μάλλον κομβικό. Οψόμεθα.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΣ

Facebook Twitter

– Ισχύει το «αν πετύχεις στη Νέα Υόρκη, μπορείς να πετύχεις παντού»; 

Ζώντας 27 χρόνια σε αυτό τον πλανήτη, που χωρίς αμφιβολία είναι το σπίτι μου, κάθε χώρα για μένα πλέον είναι ένα από τα δωμάτιά του. Μπορώ να πω με σιγουριά πως η Νέα Υόρκη είναι το σαλόνι μου και πως μ' αρέσει πολύ να κοιμάμαι στον καναπέ. Γι' αυτόν και μόνο τον λόγο θα επιλέξω τα επόμενα χρόνια να κοιμάμαι εδώ, στη Νέα Υόρκη, στην πόλη που δεν σε αφήνει να πεθάνεις, όπου όσο βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται από κάθε γωνιά του κόσμου με έναν και μόνο σκοπό, την επιτυχία, γίνεσαι κι εσύ ένα με αυτούς και η ενέργειά σας ενώνεται, με αποτέλεσμα να έχεις μια ανεξήγητη όρεξη να δημιουργήσεις.

– Η μοναξιά της Νέας Υόρκης παλεύεται;  Έχεις επαφές με ντόπιους; 

Βγαίνω έξω, γνωρίζω κόσμο, μαθαίνω, γίνομαι ίδιος και ταυτόχρονα διαφορετικός, κάνω λάθη, πέφτω και ξανασηκώνομαι... Έτσι ζω, έντονα, χωρίς πλέον να φοβάμαι, χωρίς να με νοιάζει αν όλα αυτά θα έχουν θετικό αποτέλεσμα σε σχέση με το μόντελινγκ.

– Πόσο πιο ακριβή είναι η ζωή εκεί; 

Η ζωή στην Αμερική είναι ακριβή συγκριτικά με την Ελλάδα και γενικότερα την Ευρώπη. Για παράδειγμα, σε μια συνοικία στο Μανχάταν ένας άνθρωπος μπορεί να μείνει μόνος σε ένα στούντιο με 1.200 έως 1.500 δολάρια. Την ίδια στιγμή, όμως, έχεις πληθώρα επιλογών και  μπορείς να νοικιάσεις σε κάποια άλλη περιοχή της Νέας Υόρκης, όπως το Μπρούκλιν ή η Αστόρια, όπου βρίσκεται και η ελληνική συνοικία, και να βρεις σπίτι με 800 δολάρια τον μήνα. Είναι σίγουρα πιο ακριβά από την Ελλάδα, αλλά όταν ο μέσος μισθός κυμαίνεται εδώ από 2.000 έως 4.000 δολάρια τον μήνα (αναλόγως την περίπτωση), κάνοντας σωστή οικονομία μπορείς να καταφέρεις να βάζεις και χρήματα στην τράπεζα. Το καλό με την Αμερική στα καθημερινά έξοδα, όπως σούπερ μάρκετ, καφέ, ποτά, είναι πως έχεις εναλλακτικές επιλογές. Θα έλεγα πως δεν διαφέρουν και πολύ οι τιμές εδώ από της Ελλάδας. Ο καφές, σε πολλές περιπτώσεις, είναι και πιο φτηνός, γύρω στα 4-5 δολάρια, και τα ποτά από 6 μέχρι 12 δολάρια.

– Το επάγγελμά σου έχει ημερομηνία λήξης. Τι σκοπεύεις να κάνεις μετά; 

Ο στόχος μου στο άμεσο μέλλον είναι να παίξω σε ταινία και οι φωτογραφίες μου να είναι από άκρη σε άκρη σε όλο τον κόσμο, και αυτό όχι γιατί είμαι καλό μοντέλο, αλλά γιατί έχω την τάση να φτάνω στην επιτυχία. Γι' αυτό ο στόχος αυτός μπορεί να καταρριφθεί, αν κάτι άλλο καταφέρει να κερδίσει το ενδιαφέρον μου! Είμαι ανοιχτός σε όλα και νιώθω τόσο δυνατός, ώστε να κατακτήσω όλο τον κόσμο! Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ο νεανικός πληθυσμός της Ελλάδας να βρει τον τρόπο να αναποδογυρίσει το καθεστώς που ισχύει σήμερα εκεί και να δώσει νέους καρπούς, για τους οποίους όλος ο κόσμος να είναι περήφανος. Όσοι μένουν πίσω και δεν φεύγουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη, εύχομαι να γίνουν η αιτία που θα κάνει όλους μας εδώ στα ξένα να επιστρέψουμε στα σπίτια μας!

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΚΙΑΔΑ

Facebook Twitter

– Το Λ.Α. είναι όπως στις ταινίες;

Είναι καλύτερο απ' ό,τι στις ταινίες. Έχει τόσο πολλές και διαφορετικές όψεις, που είναι πολύ όμορφες μέσα στην απλότητά τους για να φανούν στις ταινίες. Έχει, π.χ., τη Venice Βeach, όπου βρίσκει καταφύγιο ο κάθε απόκληρος του κόσμου και σου δίνει την αίσθηση ότι παρά τις ατέλειές σου ή, μάλλον, χάρη σε αυτές, ανήκεις κάπου. Έχει τις απέραντες παραλίες όπου, παρά το ότι οι θάλασσες είναι εντελώς ακατάλληλες για μπάνιο, μπορείς να κάτσεις ένα απόγευμα και να είσαι μόνο εσύ κι ο ωκεανός. Κι έχει κι αυτόν τον καταγάλανο ουρανό και τον τεράστιο ήλιο 10 μήνες τον χρόνο. Είναι όμορφο το Λος Άντζελες.

– Τα περιστατικά που βλέπεις καθημερινά στη δουλειά έχουν καμιά σχέση με τα αντίστοιχα στην Ελλάδα (ως προς την περιπλοκότητα);

Οι ασθενείς που βλέπουμε στο «Tραύμα», ε, είναι σε λίγο χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι στην Αθήνα. Τα τροχαία είναι τροχαία, αλλά εδώ οι Αμερικανοί έχουν και από 3 όπλα στο σπίτι τους ο καθένας, οπότε τα τραύματα από πυροβολισμούς είναι πολλά. Συμμορίες, βεντέτες, καρτέλ, υπερενθουσιώδεις αστυνομικοί που θα χρησιμοποιήσουν το όπλο τους, όλα συμβάλλουν.

– Κάνε μου μια γρήγορη σύγκριση ανάμεσα στο ελληνικό και το αμερικανικό σύστημα υγείας.

Είναι αρκετά απλό. Η υγεία είναι, ως επί το πλείστον, ιδιωτική. Δηλαδή, αν δεν έχεις ασφάλεια, μπορεί να χάσεις όλη σου την περιουσία με 3 μέρες νοσηλεία σε ένα νοσοκομείο. Τα δημόσια νοσοκομεία σε βλέπουν και χωρίς να είσαι ασφαλισμένος, αλλά μετά σε χρεώνουν κανονικά. Το τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με την Ελλάδα είναι ότι, αν είσαι εκπαιδευόμενος γιατρός, νοιάζονται πραγματικά να σε εκπαιδεύσουν σωστά, γιατί νιώθουν το χρέος να κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά και γιατί ελέγχονται ως εκπαιδευτές και ως γιατροί. Κι αυτό έχει τεράστιο όφελος και για τους ασθενείς φυσικά. Στην Ελλάδα ξέρουμε όλοι πόση ανάγκη έχουν τα νοσοκομεία από χρηματοδότηση και από καλούς εκπαιδευτές. Στη χειρουργική ειδικότητα, για παράδειγμα, οι περισσότεροι δεν θα σου μάθουν την τέχνη τους, από φόβο ότι θα τους πάρεις την πελατεία. Αηδιαστικά πράγματα.

– Χρειάζεται μεγάλο budget για να εκπαιδευτεί ένας γιατρός στην Αμερική;

Χρειάζεται μια περιουσία, αυτή είναι η αλήθεια. Τα δίδακτρα είναι από $10.000-45.000 τον χρόνο, ανάλογα με το πανεπιστήμιο που θα διαλέξεις. Αυτό πολλαπλασίασέ το επί 4 χρόνια, που είναι η Ιατρική σχολή εδώ. Οι φοιτητές παίρνουν student loans, τα οποία και αποπληρώνουν μέσα σε 10-20 χρόνια το πολύ. Και μετά είναι και τα έξοδα του κράτους/ιδιωτικού νοσοκομείου για να σε εκπαιδεύσει ως ειδικευόμενο γιατρό, τα οποία, η αλήθεια είναι, δεν γνωρίζω πού κυμαίνονται.

– Πώς αντιμετωπίζεις το homesickness; Υπό ποιες προϋποθέσεις θα γύριζες στην Ελλάδα;

Μου έχει περάσει προ πολλού το homesickness. Είναι όμορφα εδώ, έχω φίλους, γνωρίζω τον κόσμο και τον εαυτό μου και το να ξεβολεύεσαι και να δοκιμάζεσαι σε διαφορετικές συνθήκες πάντα είναι όφελος. Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα έλεγα το ίδιο αν ήμουν σε μια μικρή πόλη του αμερικανικού Βορρά. Στην Ελλάδα θα γύριζα αν ολοκλήρωνα την εκπαίδευσή μου, αισθανόμουν ότι είχα τα εφόδια να υποστηρίξω την ιατρική τέχνη με επάρκεια, τόσο για τους ασθενείς μου όσο και για μένα, και αν ένιωθα την ανάγκη να πραγματοποιήσω ένα παλιό μου όνειρο: να είμαι γιατρός σε ένα μικρό νοσοκομείο σ' ένα ελληνικό νησί και να ζω απλά, με ελληνικό καφέ, ήλιο και θάλασσα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ

Facebook Twitter

– Πώς πήρες την απόφαση να βρεθείς στην άλλη άκρη της Γης;

  Έχω ταξιδέψει στην Κίνα και, λίγο έως πολύ, όπως άλλωστε έχει αρχίσει έντονα να ακούγεται και διεθνώς, είναι ένας επιχειρηματικός παράδεισος. Θες που με κουράζει και το κρύο της Ευρώπης; Θες που στην Αμερική δεν υπάρχουν πια οι Δίδυμοι Πύργοι και ως γνήσιος δίδυμος δεν θα το ανεχόμουνα ποτέ; Ε, όλα αυτά μαζί... Στην πραγματικότητα, πάντα ήμουν ερωτευμένος με την κουλτούρα και τη φιλοσοφία τους.

– Ποιες διαδικασίες πρέπει να ακολουθήσεις για να μετακομίσεις και να σχεδιάσεις μια επιχείρηση στην Κίνα;

Η Κίνα μέχρι πρότινος ήταν μια κλειστή αγορά. Σήμερα δεν είναι πλέον, αλλά πολλές από τις διαδικασίες παραμένουν δύσκαμπτες και μη φιλικές προς τους μετανάστες που επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά. Για παράδειγμα, οι διαδικασίες ίδρυσης μιας εταιρείας στην Κίνα διαρκούν έως και 6 μήνες, ενώ στο Χονγκ Κονγκ, που επιχειρηματικά διατηρεί ένα πιο ευρωπαϊκό μοντέλο, χρειάζονται 15-20 μέρες. Η διαδικασία μετακόμισης είναι εξίσου δύσκολη με κάθε μετακόμιση σε χώρα του εξωτερικού - αν δεν λάβεις υπόψη σου το 12ωρο ταξίδι.

– Ξέρεις καθόλου κινέζικα; Πώς θα συνεννοείσαι;

Ξέρω κινέζικα, αλλά θα συνεννοούμαι στα αγγλικά. Η κατοχή του διπλώματος HSK 1 που διαθέτω, το οποίο μου κόστισε 1 χρόνο εντατικά μαθήματα από Κινέζους καθηγητές, δεν μου εξασφαλίζει τη συνεννόηση. Μιλάμε για κώδικα διαγαλαξιακής επικοινωνίας και όχι για γλώσσα, πιστέψτε με... Ελπίζω το 2020 να μπορώ να συνεννοούμαι στα βασικά.

– Τι είναι αυτό που σε αγχώνει περισσότερο στο νέο σου ξεκίνημα;

Η ύπαρξή μου σε ένα τόσο άγνωστο περιβάλλον, η καθημερινότητα, η αίσθηση να συνυπάρχεις με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους γύρω σου. Δεν ξέρω, είναι το άκρον άωτον της δικής μας πραγματικότητας. Αυτό μπορεί να είναι και καλό και κακό. Το σίγουρο είναι ότι προκαλεί ένα άγχος η σκέψη αυτή. Συνυπολόγισε ότι στην Κίνα δεν υπάρχει twitter, facebook και YouTube.

– Αν όλα πάνε καλά, θα μείνεις μόνιμα εκεί;

Αν όλα πάνε καλά, σίγουρα θα είμαι πολύ χαρούμενος. Το μόνιμα δεν υπάρχει στη χρωματική μου παλέτα. Μέχρι πρότινος ήμουν στο Λονδίνο, τώρα είμαι στην Αθήνα και μετά θα είμαι στο Πεκίνο. Κανείς δεν ξέρει για το αύριο. Σίγουρα αισθάνομαι ότι ένα διάστημα διαμονής στην Κίνα θα είναι προς όφελός μου από κάθε άποψη...