Ακόμα και στο κέντρο της πόλης, τα απογεύματα του καλοκαιριού (λίγο πριν πέσει ο ήλιος, για να μην ταλαιπωρηθούν τα πουλιά), οι φανατικοί περιστερόφιλοι ακολουθούν μια διαδικασία που μοιάζει με ιεροτελεστία: διαλέγουν ένα ένα τα περιστέρια, αγγίζοντάς τα με ένα ραβδί, και μετά οδηγούν το σμήνος στον ουρανό, για να ανέβει τόσο ψηλά που δεν μπορεί να τα δει το μάτι. Μετά, με ένα σήμα (που είναι τα φτερουγίσματα άλλων περιστεριών στην ταράτσα), τα πουλιά του σμήνους βουτούν αστραπιαία από ψηλά και προσγειώνονται δίπλα τους! «Αυτή είναι η "βούτα", το πιο εντυπωσιακό περιστέρι επίδειξης και καθαρά ελληνική ποικιλία» λέει ο κύριος Τάκης, που μου δείχνει τη διαδικασία. «Η πιο διαδεδομένη ποικιλία στην Ελλάδα, την οποία συναντάς μόνο εδώ από ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου. Υπάρχουν 3-4 είδη βούτας, ανάλογα με τον τρόπο που πετούν, άλλες κάθετα προς τον ουρανό με τα φτερά όρθια, ανοίγοντας σαν βεντάλια την ουρά, άλλες γυρίζουν γύρω γύρω, άλλες περιπλέκονται μεταξύ τους στο πέταγμα». Γύρω στις 8, τα καλοκαιρινά βράδια, αν βγεις στην ταράτσα, μπορείς να παρακολουθήσεις τις κόντρες των περιστεράδων από κάθε γωνιά της πόλης. «Στην ουσία δεν είναι κόντρες» εξηγεί ο κ. Τάκης. «Είναι παιχνίδι που γίνεται για τη δική σου ευχαρίστηση. Ο άγραφος κανόνας λέει ότι όσα πουλιά άλλου εκτροφέα πιάσεις κατά τη διάρκεια της επίδειξης μπορείς να τα κρατήσεις, αλλά συνήθως τα επιστρέφουμε. Κάθε πουλί έχει δαχτυλίδι με το όνομα του εκτροφέα και το τηλέφωνό του και όσα είναι ξένα τα πηγαίνουμε στο Παλατάκι, στο στέκι που παίρνουμε τις τροφές».
Πόσα «πιάνει» μια βούτα;
Η τιμή μιας καλής βούτας είναι γύρω στα 300 ευρώ, αλλά μπορείς να βρεις και πολύ φτηνότερες, αναλόγως του τι θέλεις να κάνει. Η διαφορά στο πέταγμα κανονίζει και την τιμή. Αυτά που είναι πανάκριβα και είναι πιο συνηθισμένα στους παγκόσμιους διαγωνισμούς είναι τα ταχυδρομικά περιστέρια. «Τα χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα για να μεταφέρουν τα αποτελέσματα των Ολυμπιονικών» προσθέτει ο κ. Τάκης, δείχνοντάς μου μια μαρμάρινη στήλη στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης με μια νεαρή κοπέλα που εκπαιδεύει περιστέρια. Είναι του 5ουαιώνα π.Χ. Η εκτροφή περιστεριών ήταν πολύ διαδεδομένο χόμπι στην αρχαία Αθήνα. «Δεν υπάρχει μέση τιμή για ένα ταχυδρομικό περιστέρι» μου λέει. «Μερικά είναι πιο ακριβά και από άλογα του ιπποδρόμου. Σε Αγγλία, Γαλλία και Αυστραλία υπάρχει επίσημος τζόγος με αγώνες ταχυδρομικών περιστεριών, εδώ μόνο ανεπίσημος. Μπορούν να παιχτούν όμως και δεκαπέντε και δεκαέξι χιλιάδες ευρώ σε κάθε αγώνα. Πριν από μερικά χρόνια πουλήθηκε ένα περιστέρι-πρωταθλητής στην απόσταση Βαρκελώνη-Βρυξέλλες για διακόσιες χιλιάδες ευρώ. Το αγόρασε ένας Γιαπωνέζος! Οι "μαραθωνοδρόμοι" μπορούν να διανύσουν μέχρι και 25.000 χιλιόμετρα και σημασία έχει να επιστρέψουν, γιατί τελευταία, με τόσες κεραίες και καλώδια, επηρεάζεται το μαγνητικό πεδίο που τα οδηγεί πίσω και χάνονται. Στους "σπρίντερ", που κάνουν πιο μικρές αποστάσεις, σημασία έχει ο χρόνος - τις πιο πολλές φορές οι νικητές κρίνονται για ένα δέκατο του δευτερολέπτου!».
Στην Αθήνα υπάρχουν δύο επίσημοι σύλλογοι περιστερόφιλων. Ένας για ταχυδρομικά περιστέρια κι ένας για όλα τα υπόλοιπα είδη (βούτα, ντονέκι, σάγια, παπαγαλάκι, καπουτσίνος) με αρκετά μέλη. «Το 96% όσων μας μαθαίνουν απ' το site και έρχονται να γραφτούν δεν συνεχίζουν για πολύ» λέει κ. Τάκης. «Τους περνάει το μεράκι σε μια σεζόν. Δεν είναι δύσκολη η εκτροφή τους, ούτε δαπανηρή, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: οι διακοπές. Θέλουν καθημερινή φροντίδα και πρέπει να έχεις κάποιον να τα ταΐσει και να τα καθαρίσει. Εμείς, οι παλιοί, το λύσαμε το πρόβλημα μεταξύ μας. Φροντίζει ο ένας του άλλου. Δεν φαντάζεσαι πόση είναι η ευχαρίστηση. Ασχολούμαι με το χόμπι μου κι έχω πολλά χρόνια να πάω σε καφενείο...».
σχόλια