Αναρωτηθήκαμε γιατί όταν μπαίνουμε στους χώρους του μετρό ξαφνικά γινόμαστε εξαιρετικά νομοταγείς και πολιτισμένοι. Εξαιρούνται φυσικά κάποια σπρωξίδια για να μπει κανείς στο βαγόνι ή το γεγονός ότι δεν καθόμαστε πάντα στη δεξιά πλευρά στις κυλιόμενες σκάλες, αφήνοντας ελεύθερο το αριστερό μέρος. Και ενώ εκεί έξω στους δρόμους και τα πεζοδρόμια επικρατεί ο πλήρης χαμός, με το που εισερχόμαστε στα έγκατα της πόλης, όλα αλλάζουν. Συμμορφωνόμαστε λες και είμαστε κάτοικοι της Ελβετίας και αυτό είναι κάπως παρανοϊκό.
Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πείραμα σε σταθμούς του μετρό της Αθήνας. Κατεβήκαμε στον πρώτο σταθμό, στο Σύνταγμα, στις δυόμισι το μεσημέρι (ώρα αρκετά μεγάλης αιχμής) με σκοπό να κάνουμε διάφορα πράγματα, τα οποία απαγορεύονται από τους κανονισμούς λειτουργίας. Εννοείται ότι ο σκοπός μας δεν ήταν να ρυπάνουμε ή να βάλουμε σε κίνδυνο τον εαυτό μας αλλά απλά πράγματα όπως να φάμε, να πιούμε και να περάσουμε την ώρα μας καθισμένοι στους χώρους του μετρό, παρακολουθώντας τους επιβάτες. Ακυρώσαμε λοιπόν τα εισιτήριά μας και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε με τις κυλιόμενες σκάλες προς την αποβάθρα με προορισμό την Εθνική Άμυνα.
Ύπνος στις αποβάθρες
Η πρώτη μας απόπειρα αφορούσε την άσκοπη παραμονή στις αποβάθρες του σταθμού, η οποία είναι στη λίστα με τις απαγορεύσεις. Βρήκαμε δυο άδεια καθίσματα, ακριβώς κάτω από τις κάμερες ασφαλείας, και στρογγυλοκαθίσαμε, έτοιμοι για αρμένικη βίζιτα. Η συχνότητα των συρμών αυτές τις ώρες είναι κάθε τέσσερα λεπτά. Είδαμε πολλούς συρμούς να περνούν κουβεντιάζοντας και γελώντας. Έχει ενδιαφέρον για αλλαγή να μην είσαι ένα κομμάτι από το πλήθος που βιάζεται να πάει στο σπίτι του ή να προλάβει το επόμενο ραντεβού αλλά να είσαι απέξω, ένας παρατηρητής, και να φτιάχνεις ιστορίες για τους ανθρώπους. Μ' αυτά και μ' αυτά τα πρώτα τρία τέταρτα της ώρας περνούν και έχουμε αρχίσει να πιανόμαστε. Τα μεταλλικά καθίσματα δεν είναι και τόσο αναπαυτικά, προφανώς επίτηδες, αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Αφού δεν μας έχει γίνει ακόμα καμία σύσταση ή παρατήρηση αποφασίζουμε να περάσουμε στη δεύτερη παράβαση, τον ύπνο. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ξαπλώσουμε φαρδιά πλατιά στα καθίσματα διότι υπάρχουν χωρίσματα ανά κάθισμα, οπότε βγάζουμε τα παλτά μας για να σκεπαστούμε και βολευόμαστε όπως όπως, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο ρολόι. Είναι τρεις και είκοσι. Κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε τους ψόφιους κοριούς. Μόνο κατά διαστήματα τα μισανοίγουμε για να δούμε αν έχουν μαζευτεί από πάνω μας οι αστυνομικοί του σταθμού. Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Δεχόμαστε μόνο κάποια βλέμματα γεμάτα περιφρόνηση από τους περαστικούς. Αυτό και τίποτ' άλλο. Είναι αλήθεια ότι δύσκολα μπορεί να σε πάρει ο ύπνος στο σταθμό, αφού κάθε λίγο και λιγάκι ακούγονται οι συρμοί που έρχονται και φεύγουν, οι ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, το βουητό του κόσμου και δεν μπορείς να κάνεις και τις καλύτερες ξάπλες. Δεν αντέχουμε πολλή ώρα έτσι. Έχουν περάσει μόνο είκοσι λεπτά αλλά σηκωνόμαστε έχοντας καταρρίψει και το δεύτερο μύθο. Αν κάποιος είναι πολύ κουρασμένος, μπορεί να ρίξει ένα γρήγορο ύπνο στο μετρό, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς.
Εκμέκ, πατατάκια, μπίρα
Στη συνέχεια αποφασίζουμε να γίνουμε λιγάκι πιο τολμηροί και συμφωνούμε να πάρουμε κάτι απέξω για να φάμε και να πιούμε. Λίγο πριν σηκωθούμε από τις θέσεις μας, τελείως αστραπιαία και αψυχολόγητα ανοίγω την ομπρέλα μου και κάθομαι έτσι για ακόμα λίγο. Γυρνούν και κοιτούν όλοι, μερικοί με πολύ άγριο ύφος, αλλά κανείς δεν λέει τίποτα. Ουδέν σχόλιο για την τρελή. Συνεχίζουμε με την ομπρέλα ανοικτή προς την έξοδο, περνούμε μπροστά από τους εργαζομένους στο σταθμό και τους αστυνομικούς. Τίποτα, όλα είναι πολύ φυσικά. Μπορεί να νομίζουν ότι είμαστε επέκταση του έργου του Γιώργου Ζογγολόπουλου «Ομπρέλες», που είναι εγκατεστημένο στο σταθμό. Ποιος ξέρει!
Βγαίνουμε και πάλι στο φως της μέρας και εφοδιαζόμαστε με πατατάκια και γαριδάκια, μπίρες, αναψυκτικά από το περίπτερο κι ένα εκμέκ καταΐφι από το αγαπημένο μας ζαχαροπλαστείο. Κατεβαίνουμε και πάλι κάτω, αφού έχουμε ακυρώσει νέο εισιτήριο, και αυτήν τη φορά πάμε και καθόμαστε στην αποβάθρα με προορισμό τον Άγιο Αντώνιο. Η ώρα είναι τέσσερις παρά πέντε. Βρίσκουμε και πάλι θέσεις κάτω από κάμερες ασφαλείας και ξεκινάμε την τέταρτη απόπειρα «ανάρμοστης» συμπεριφοράς σε σχέση με ένα φοβερό «ταμπού» για τους χώρους του μετρό: την κατανάλωση φαγητού και ποτού. Ανοίγουμε τα πατατάκια, αρχίζουμε να τα μασουλάμε και μετά από λίγο ανοίγουμε και τις μπίρες. Οι επιβάτες μας κοιτούν με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. «Μα καλά, δεν ξέρουν ότι αυτό απαγορεύεται!» σκεφτόμαστε ότι θα λένε από μέσα τους. Έχουμε στήσει τρελό γλέντι με τα junk και τις μπίρες και αυτό μας κάνει να χαλαρώσουμε περισσότερο. Πού και πού ακούμε από τα μεγάφωνα τη στάνταρ ανακοίνωση που λέει ότι απαγορεύεται η κατανάλωση ποτού και φαγητού. Ανοίγουμε και το κουτί με το εκμέκ και βουτάμε τα κουταλάκια στα σιρόπια. Μπαίνω στον πειρασμό να ανάψω κι ένα τσιγάρο, αλλά τελικά δεν το τολμώ. Είπαμε, μην το παρατραβάμε. Αφού έχουμε λυσσάξει με τα τσιπς, λέμε να αλλάξουμε περιβάλλον. Μαζεύουμε τα σκουπίδια μας και μπαίνουμε στον πρώτο συρμό που περνά. Κατεβαίνουμε στο σταθμό της Ομόνοιας και ξανανεβαίνουμε για να πάρουμε ακόμα μερικές μπίρες. Κατεβαίνοντας και πάλι, ελαφρώς ζαλισμένοι, αλλά, ξαλαφρωμένοι από τις αναστολές, ανοίγουμε τις μπίρες ακριβώς μπροστά στους αστυνομικούς, οι οποίοι δεν δίνουν καμία, μα καμία σημασία. Κατεβαίνουμε στην αποβάθρα με προορισμό τον Άγιο Δημήτριο. Η ώρα είναι πέντε και δέκα. Έχουμε περάσει σχεδόν τρεις ώρες υπογείως, τρώγοντας, πίνοντας και σαχλαμαρίζοντας, τελείως ανενόχλητοι και χαρούμενοι που έχουμε καταφέρει να καταρρίψουμε το μύθο της αυστηρής λειτουργίας του μετρό.
Σε λίγο βλέπουμε ένα συμπαθητικό κορίτσι να περνάει από μπροστά μας και αμέσως τρέχουμε να της προσφέρουμε από τη σακούλα με τα γαριδάκια. Δέχεται με ευχαρίστηση και πιάνουμε κουβέντα μασουλώντας. «Κάνουμε αντάρτικο τρώγοντας στο μετρό» της λέμε. «Κι εγώ μαζί σας παιδιά» απαντάει, χώνοντας το χέρι βαθιά μέσα στα γαριδάκια.
σχόλια