Το γεγονός
Μετά από τόσο Μπάρτσα και Ρεάλ παθαίνεις ένα μίνι νευρικό κλονισμό. Οκ, δύο φορές μπορείς να παρακολουθήσεις τις ίδιες ομάδες να παίζουν αλλά τέσσερις είναι overdose. Το καταλαβαίνεις και από τη συμπεριφορά των παικτών. Όχι δεν είναι τα νεύρα, τα μπουκέτα, οι «φιλοφρονήσεις», το Ζοσέ του Πεπέ και το Πέπε του Ζοσέ αλλά ο τρόπος παιξίματος και στησίματος. Η Μπαρτσελόνα έχει την πολυτέλεια ν’ αγωνίζεται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο σε όλα της τα παιχνίδια. Είτε έχει απέναντι της τη Ρεάλ είτε τον χιλιοτραγουδισμένο Θρασύβουλα. Από την άλλη οι ομάδες του Μουρίνιο δουλεύουν διαρκώς με τον ίδιο τρόπο: παίζουν αυτοκρατορικά και κυριαρχικά με τους υποδεέστερους και αναζητούν χιλιάδες τρόπους ώστε να διαλύσουν το παιχνίδι και την ψυχοσύνθεση των ισάξιων και καλύτερων. Αυτό μπορεί να γίνει μία, μπορεί να γίνει δύο αλλά στο τέλος η σταθερότητα και η ποιότητα κερδίζει τα εφήμερα σχέδια.
Χτες, ο Μουρίνιο (έχει πλάκα πως σε όποια ομάδα είναι προπονητής στο τέλος καταλήγουμε να ξεχνάμε το όνομα της ομάδας και την αποκαλούμε απλά «Μουρίνιο») έπεσε μόνος του στην παγίδα που έστησε. Η Ρεάλ ήταν αντιδημιουργική, δεν ήξερε τι να κάνει τη μπάλα μπροστά και ήθελα απλά να σπάσει τον τσαμπουκά των Καταλανών. Και αυτοί, δυστυχώς για τον Πορτογάλο, δεν μάσησαν. Και επειδή για πολλούς λόγους ο Ινιέστα είναι καλύτερος από τον Πέπε, ο Τσάβι από τον Κεντίρα και ο Μέσι από το Ρονάλντο, το σκορ έληξε 0-2 και η Μπάρτσα είναι με το ενάμισο πόδι στο Wembley.
ΩΠ!
σχόλια