Και πως να μην είσαι γραφικός όταν τις προηγούμενες μέρες είχε Champions League. Την ώρα που στην Ελλάδα αποφασίζουν το ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο βόλεϊ θα το παρακολουθήσουν νηπιαγωγεία στην Ευρώπη παίζεται μπάλα. Παρακολούθησα χθες το παιχνίδι ανάμεσα σε δύο ομάδες που αντιπαθώ φανατικά: Ίντερ εναντίον Μπάγερ στο Μιλάνο για τη φάση των 16 του Chl. Και την πάτησα. Πάνω κάτω η μπάλα, ευκαιρίες, παικταράδες και ... ρυθμός. Αυτοί που έπαιζαν χαιρόντουσαν τη φάση. Δεν λέω και τα εκατομμύρια που παίρνουν αλλά πάνω απ΄όλα έπαιζαν ποδόσφαιρο. Έτρεχαν, άλλαζαν τη μπάλα αριστοτεχνικά, σούταραν, είχαν ένα σύστημα και τέλος πάντων έκαναν όλα αυτά που έχουμε ξεχάσει όσοι παρακολοθούμε τον εγχώριο πρωτάθλημα.
Πάντα κορόιδευα όλους αυτούς που έλεγαν με απαξίωση πως δεν παρακαλοθούν τη Super League και βλέπουν μπάλα όταν έχει Chl. Το θεωρούσα γραφικό. Η μπάλα δεν είναι μόνο θέαμα. Είναι και ένα πάθος. Καλύτερα να παθιάζουμα με τον Θρασύβουλα που είναι στη γειτονιά μου παρά με την Μάντσεσταρ Utd. Αλλά πόσο ακόμα θ' αντέξουμε; Δηλαδή όταν έχεις το μέτρο σύγκρισης, όταν βλέπεις ότι στην αλλοδαπή είναι 500 χρόνια μπροστά τότε αυτό που παρακολουθείς μένεις μόνο με τη χαρά ότι... από πρωτοσέλιδα σκίζουμε. Κάτι είναι και αυτό εδώ που τα λέμε...
Κατά τα άλλα:
ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΗΣ
δύο από τα πιο ωραία οπαδικά συνθήματα...
