H ημερομηνία 3 και ο μήνας Iανός
Εναλλακτική.Τι όμορφη λέξη, υγρή και θηλυκή.
Στη διαδρομή του τρένου μεταξύ Πράγας και Πίσεκ.
Δε μιλήσαμε καθόλου.Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως ήταν ότι στα χέρια της κρατούσε μια μικρή κρυστάλλινη σφαίρα.Κάθε λίγο ακούμπαγε τη σφαίρα στο τζάμι του παραθύρου.Τα χωριά μέσα από το τζάμι φαίνονταν καφέ και τετράγωνα.Από τη σφαίρα όμως έγιναν λεπτή χωμάτινη βροχή.Μέσα από το τζάμι το ποτάμι ήταν γαλανό και καθάριο.Μέσα από τη σφαίρα όμως, η μυτερή στέγη του δημαρχείου υποκλίθηκε στο ποτάμι δροσίζοντας την καμινάδα της στα πράσινα νερά του.
Κι όταν τα ηλιόλουστα σύννεφα τρυπήθηκαν από αυτήν τη γυάλινη χούφτα χύνοντας στον καθρέφτη του ουρανού κόκκινες ευθείες και λευκές καμπύλες...τότε γεννήθηκε η Βερόνικα.
Η Βερόνικα κοιμάται,τρώει και ζει αλλά δεν είναι μόνη της.Δε θέλει να είναι.
H Βερόνικα έχει ένα παράξενο σφίξιμο στην καρδιά...Όταν πηγαίνει στο ωδείο φορτωμένη με τις παρτιτούρες της,όταν τραγουδάει πιάνοντες τις ψηλές νότες που δεν περίμενε.Όταν τραγουδάει σφίγγει το κορδόνι του αναλογίου.
Η Βερόνικα νιώθει αγωνία και φόβο. Νιώθει πως δεν είναι μόνη.
Χθές,λίγο μετά την πρόβα, βρέθηκε στην κεντρική πλακόστρωτη πλατεία. Απέναντι της ένα τσούρμο από τουρίστες επιβιβαζόταν σε ένα λεωφορείο. Και τότε, σε αυτήν τη φευγαλέα στιγμή, ένιωσε ξανά τον ίδιο πόνο στην καρδιά της. Ανάμεσα στους τουρίστες ήταν εκείνη. Εκείνη που ήταν πάντα μαζί της, δηλαδή η ίδια. Μια γυναίκα δημιουργημένη με τον ίδιο τρόπο ,όπως και αυτή.Τα μαλλιά λίγο πιο κοντά και μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια οι μόνες παραφωνίες. Το λεωφορείο ξεκίνησε. Η Βερόνικα κοντοστάθηκε στη μέση της πλατείας κοιτάζοντας επίμονα μέσα σε αυτό την άλλη, που έβγαζε χαρούμενη φωτογραφίες.Καθώς το λεωφορείο έστριβε ,η Βερόνικα το ακολούθησε μένοντας στο κάδρο του φακού της φωτογραφικής μηχανής. Το λεωφορείο απομακρύνθηκε. Επιβάτες του;Η άλλη και η εναλλακτική.
Ύστερα από ένα μήνα η Βερόνικα έπαθε ανακοπή καρδιάς. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;Πάνω στη σκηνή, μέσα στο γεμάτο θέατρο ξεψύχησε. Και η άλλη έγινε αυτή. Η Βερονίκ.
Την ίδια στιγμή του θανάτου, η Βερονίκ έκανε έρωτα. Μέσα στο μικρό της ατελιέ στο Παρίσι τραβήχτηκε ξαφνικά φοβισμένη από μακρυά του και άρχισε να κλαίει. Του ζήτησε να φύγει.
Την επόμενη μέρα ήρθε στο σχολείο ένας μαριονετίστας. Η Βερονίκ κάθησε με τους μαθητές της και παρακολούθησε από το πλάι την παράσταση μιας βικτωριανής κούκλας με ολόλευκο πρόσωπο και βαμμένα με μαύρο τσίνορα. Η Βερονίκ κρατάει μια γυάλινη σφαίρα στα χέρια και μέσα στο σκοτάδι, το μόνο φως που έδινε η μικροσκοπική σκηνή έστειλε στη σφαίρα την αντανάκλαση της μορφής του καλλιτέχνη. Τα μάτια του ακολουθούσαν υπνωτισμένα την κίνηση της κούκλας χωρίς να κοιτάζουν κάπου συγκεκριμένα. Μόλις ένιωσαν το βλέμμα της Βερονίκ ξεθόλωσαν και την κοίταξαν επίμονα.
Ύστερα από μια εβδομάδα η Βερονίκ έλαβε ένα πακέτο στο σπίτι της. Είχε μια κασέτα και ένα κορδόνι μέσα.
Έπαιξε την κασέτα. Ήταν πρώτα ένα τραγούδι από μια γυναικέια φωνή και ύστερα θόρυβος μέσα σε έναν σταθμό τρένου.Η Βερονίκ ντύθηκε αμέσως και έτρεξε στο σταθμό. Έξω από ένα καφέ απέναντι από το σταθμό είδε τις τσέχικες πινακίδες του πολύχρωμου φορτηγού του μαριονετίστα.
-''Περιμένατε πολύ;''
-''Μόνο 48 ώρες. Θα περίμενα όμως κι άλλο λίγο αν χρειαζόταν, ίσως και πιο πολύ'',της είπε.''Θέλω να μάθω για σας''.
-''Τι άκριβώς;'', τον ρώτησε.
-''Τα πάντα''.
Αυτή κοίταξε κάτω για λίγο και ύστερα έβγαλε την τσάντα από τον ώμο της και την αναποδογύρισε πάνω στο τραπέζι ανάμεσά τους.Εκείνος της χαμογέλασε.
-''Τι είναι αυτό;'',τη ρώτησε.
-''Για να μη σκάνε τα χείλια μου.Α, σας ευχαριστώ!Αυτά τα γυαλιά τα έψαχνα ένα χρόνο τώρα''.
-''Και εδώ;Που βρίσκεστε;Πολύ ωραία φωτογραφία η δεύτερη'',της είπε καθώς ξεχώρισε μέσα από τα πράγματά της μια σειρά αρνητικών.
-''Α,είναι από ένα ταξίδι στην Τσεχία και στην Πολωνία. Όμως..κάνετε λάθος,δεν είμαι εγω σε αυτήν τη φωτογραφία.''
-''Κι όμως δείτε εδώ.Εσείς είστε μέσα σε αυτό το μεγάλο χοντρό παλτό''.
Αυτή κοίταξε ξανά και ξανά ώσπου τα μάτια της έγιναν υγρά.Μετά από λίγο τα σήκωσε ως τα δικά του και του είπε:
-''Δεν είμαι εγώ. Εγώ είμαι η άλλη.'' Η φωτογραφία τσαλακώθηκε μέσα στη γροθιά της.
-''Κι όμως ξέρω τώρα πως εσείς είστε η μοναδική.'',της είπε ο άνδρας.''Στις 3 του μήνα Ιανού το 1971 η μικρή Βερόνικα από το Πίσεκ και η μικρή Βερονίκ από το Παρίσι πλησίασαν τον φούρνο της κουζίνας που έκαιγε. Μία από εσάς έκαψε το χέρι της ακουμπώντας τον. Η άλλη όμως απομάκρυνθηκε χωρίς να ξέρει πως δε θα καιγόταν αν τον έπιανε και αυτή.Η γυάλινη σφαίρα αλλοιώνει την εικόνα ,όμως το τζάμι του τραίνου είχε μια ατέλεια στην κατασκευή του κ όλα σε ένα σημείο του ,φαίνονταν ούτως ή άλλως διαφορετικά Βερονίκ. ''
''Σηκώστε το μανίκι σας λοιπόν να δούμε τώρα ποια είστε''.
Σε όλες τις γυναίκες που αισθάνονται πως κάπου αλλού υπήρχε μια άλλη. Μια άλλη ζωή.
σχόλια