ΟΔΗΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΡΟΚ ΣΥΝΑΥΛΙΑ:
«Οι συναυλίες δεν θα έπρεπε να γίνονται στο σκοτάδι άλλα με ανοιχτά, εκτυφλωτικά φώτα, που θα μας κάνουν να κλείνουμε τα μάτια.
Δεν θα έπρεπε να πίνουμε αλκοόλ στις συναυλίες και να μεθάμε. Το μπαρ θα έπρεπε να σερβίρει σούπες και μαγειρευτά.
Θα έπρεπε όλοι να φοράμε εσώρουχα του αντίθετου φύλου και ερωτικά παιχνίδια μέσα από τις ομοιόμορφες στολές μας.
Όταν παίζει το συγκρότημα, τα μάτια μας θα έπρεπε να είναι καρφωμένα στη σκηνή.
Αν κάποιο συγκρότημα δεν μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, θα έπρεπε να τρέχουμε μακριά ουρλιάζοντας. Σε πανικό και με τον κίνδυνο να ποδοπατηθούμε.
Θα έπρεπε να παίζουμε ξύλο για την παραμικρή παρεξήγηση.
Οι μουσικοί θα έπρεπε να μη σταματάνε ανάμεσα στα τραγούδια. Θα έπρεπε να μη μας μιλάνε και να μην το παίζουνε φίλοι μας. Είναι πολύ σημαντικό να μην τους αγαπήσουμε ποτέ τους μουσικούς. Τότε είναι που τους σκοτώνουμε.
Θα έπρεπε μέσα στους χώρους συναυλιών να υπάρχουν εκκλησίες. Χωρίς θρησκευτικές εικόνες, άλλα με τη δυνατότητα της συνομιλίας και της συγχώρεσης από Αυτόν. Αυτόν που δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ. Όπως, άλλωστε, και η μουσική. Κάτι που φτιάξαμε εμείς για εμάς. Για να μας λέει ψέματα και να μας δίνει ελπίδα κι εμείς να του δίνουμε λεφτά και παράλογη δύναμη.
Και τα κορίτσια να συνεχίσουν να ντύνονται όμορφα και τα’ αγόρια να συνεχίσουν να έρχονται σε μεγάλες διψασμένες παρέες. Και όποιος δεν φλερτάρει, να τον πετάμε έξω με τις κλοτσιές.
Και όλοι να χορεύουμε άτεχνα και απότομα, ακόμα και όταν δεν υπάρχει ρυθμός. Μέχρι να μην αντέχουμε άλλο.
Να γυρνάμε στο σπίτια μας όλοι μαζί, παρέα. Τα κορίτσια ιδρωμένα να βγάζουν τις μπλούζες και τα στήθη τους να στάζουν στο πεζοδρόμιο. Τ’ αγόρια να κατουράμε στις γωνίες χαζογελώντας και να τρώμε μισοφαγωμένα σάντουιτς από τα σκουπίδια. Να κρατιόμαστε χέρι χέρι. Να φιλιόμαστε και να μη σημαίνει τίποτα. Να γελάμε με ηλίθια αστεία.
ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ:
1η ΜΕΡΑ
Και σάλπισε ο πρώτος άγγελος την ημέρα Παρασκευή και κατσίκες κατέβηκαν απ’ τα βουνά του Υμηττού να περισυλλέξουν τα πετσοκομμένα χαμόγελα. Ένα κοριτσίστικο όνειρο σβήνει στη βιβλική φωτιά. Η λέξη «Whitlows» σιγά σιγά χάνεται. Τα όνειρα μεταφέρονται στο νεκροταφείο του Κολωνακίου. Εκεί όπου οι Mani Deum παίζουν το μολυσμένο ροκ εν ρολ τους για νεκρική συνοδεία. Το κουδούνι ενός κοντινού σχολείου συνεχίζει να χτυπάει για διάλειμμα και οι Uncensored, αγέλαστοι νεαροί της Μεραρχίας της Χαράς, κατηγοριοποιούν τον ήχο του κουδουνιού ως ατμοσφαιρικό πανκ στη συλλογή αισθήσεων που άρχισαν ν’ αρχειοθετούν μετά την καταστροφή. Οι Dot Message σε κάθε τους εμφάνιση παίζουν διαφορετική μουσική, σβήνοντας έτσι τα ίχνη τους και κάνοντας αδύνατο τον εντοπισμό τους από τους ηχομπάτσους. Οι In Trance 95 είναι οι παλιότεροι ηχομπάτσοι στην πιάτσα. Χτυπάνε τα ρυθμικά τους κλομπ, αποτελειώνοντας τους θεατές με fog machine. Η ομίχλη διαλύει και ο Θεός ενημερώνει τους Bokomolech ότι θα τους αναγκάσει να ζήσουν 140 χρόνια για να επιβλέπουν την πορεία της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής. Τους βλέπω καθημερινά να συνομιλούν στην πλατεία Εξαρχείων με τις Ροδες united, την απόλυτα πρωτοποριακή συνεργασία ενός συγκροτήματος και μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Η μουσική πια είναι παιχνίδι, παίζεται με μπάλα και με 11 παίχτες. Στη βασιλική περιοχή των Εξαρχείων θα δεις και όλα τα χαμένα κορμιά. Η αγαπημένη ασχολία των Lost Bodies είναι να πηγαίνουν στον λόφο του Στρέφη, να ξαπλώνουν στο κόκκινο χορτάρι και να μετράνε τους σωλήνες στον ουρανό. Κανείς δεν πλησιάζει πια την κακόφημη Οδό 55. Αιματοβαμμένα αναλογικά σύνθια εκσφενδονίζονται στους ακάλεστους περαστικούς. Τα μαλλιά σου μυρίζουν βενζίνη, μωρό μου. Οι εκκλησίες έχουν γίνει όλες ψυχιατρεία και οι Grain φτύνουν γαμήλια εμβατήρια μέσα στα κεφάλια των διαταραγμένων. Στα ερείπια της Βουλής λειτουργεί το μεγαλύτερο dark room του κόσμου. Εκεί ζουν τριχωτά ζώα που βλέπουν μόνο στο σκοτάδι και οι Flesh United, που παίζουν σε ρυθμό μαστιγώματος πάνω στις γυμνές αντρικές πλάτες. Στην τουαλέτα κάποιος γράφει «Hana ,δεν με αγάπησες ποτέ και ας έπαιζε η καρδιά μου στα 120 bpm κάθε φορά που σε έβλεπα». Λίγοι άνθρωποι έχουν κρατήσει τα πραγματικά τους ονόματα. Ο Πάνος Μπίρμπας έχει αλυσοδεμένο τον Johnny Cash στην ψυχή του. Ο Δημήτρης Αρναούτης είναι η μηχανή που σκοτώνει φασίστες. Το πρόσωπο του Νίκου Χαλβατζή είναι καλυμμένο πάντα από μια άγρια σκιά και ο Στάθης Δρογώσης μου ζητάει να μην πω πουθενά πού κρύβεται ο Θεός. «Absent without Leave» γράφει ένα σύνθημα στον δρόμο, αναφερόμενο στην απουσία Του. Οι Acte Vide, ο Nokalypse και ο Ghone αστράφτουν συχνότητες που είχαν απαγορευτεί από την εποχή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου. Τώρα όλοι έχουμε πέσει στο πάτωμα με διπλωμένα στομάχια. Ανάβουν τα φώτα των πολυεθνικών στους ουρανοξύστες. Inner Ear. Sportex Audio. Πια όλοι τρέφονται με μουσική. Ονειρεύομαι τον γυμνόστηθο Rob Lowe να παίζει σαξόφωνο στο St. Elmo’s Fire. Τα καλά όνειρα κρατάνε μόνο δευτερόλεπτα πια. O Rob Lowe μεταμορφώνεται σε Ilan Manouach και το σαξόφωνο σε μια ηλεκτροφόρα και σιροπιαστή συσκευή που όταν την αγγίζεις σου υπενθυμίζει ότι δεν θέλεις πια να ζεις χωρίς αυτήν.
2η ΜΕΡΑ
Και σάλπισε ο δεύτερος άγγελος την ημέρα Σάββατο και το ένα τρίτο της θάλασσας έγινε αλκοόλ. Σε μια παμπ που κατοικούν βομβιστές και σερβίρουν πρωθυπουργοί, οι Dark Rags σου κάνουν παρέα μέχρι να λιποθυμήσεις απ’ το νοθευμένο ουίσκι. Το κατουρημένο χαλί σού διασκεδάζει τη μύτη, ενώ οι Velvoids φλερτάρουν διασκευάζοντας Springsteen. Οι Philter από την Κρήτη είναι post-punk μαυροπουκαμισάδες και η Nalyssa Green ,ξυπόλυτη και τρελή, πυροδοτεί πυρηνικές κεφαλές με το νέο της θέρεμιν. Oι Callas, πρωταθλητές της μπάρας, κάποτε σουπερ-ήρωες, τώρα, μετά την καταστροφή, απλοί θνητοί, βρίσκουν ενδιαφέρον μόνο στην εικονογράφηση γυναικείων γυμνών. Οι Electric Funeral γιορτάζουν το Μαύρο Σάββατο και μιλάνε μόνο μέσα από λόγια άλλων. Όταν πέθανε ο David Byrne το κορμί του συνέχιζε να λικνίζεται και οι Victory Collapse ακολουθούν την ατέλειωτη πια λεωφόρο του Ρυθμού, πρώην λεωφόρο Συγγρού. Μαζί τους παρέα οι A Victim of Society που πιστεύουν ότι υπεύθυνη για την καταστροφή ήταν η αλλαγή ακόρντου στις μουσικές συνθέσεις. Όταν βραδιάζει στην Αθήνα γυναικεία ουρλιαχτά μας τρομάζουν. Universe 217 είναι ο κωδικός του Θανάτου στο pacman σ’ ένα παλιό μπλιμπλικάδικο στην πλατεία Κυψέλης. Μόνο ο DJ Anarxx κατάφερε να κρύψει από τον Θάνατο τη δισκοθήκη του. Στο μυαλό του οι ρυθμοί θυμίζουν τα τζάμια που εκρήγνυνται από φλεγόμενα αυτοκίνητα . Οι δρόμοι έχουν βουίξει. Ο Infekkted επέστρεψε. Κλείστε τα παράθυρα και προσευχηθείτε να μη σας χτυπήσει την πόρτα. Η Daphne LZ δεν πιστεύει στην Τιμωρία και για κακό δικό της ανοίγει. Ο τρίτος χαμένος Lumiere Brother ανακαλύπτει τη μελωδία της ψυχής ξανά μέσα από τον κινούμενο ήχο. Ο Λόλεκ έχει βγάλει αγκάθια αχινού στο σώμα του και ζητάει από ένα φάντασμα ρεμπέτη να τον αγκαλιάσει. Πια κανείς δεν πιστεύει στα θαύματα, όμως και ο Άγγελος Κυρίου περνάει και αυτός απαρατήρητος στον δρόμο, παίζοντας τη διπολική του ποπ και κοιτάζοντας τα Κτίρια τη Νύχτα που είναι σαν γέρικα πλοκάμια .Ο Felizol επιστρέφει από την ηλιοκαμένη Πάρνηθα για ένα τελευταίο ψυχοτρόπο καραόκε πριν από το τέλος. Από τη γραμματεία του Θεού ανατέθηκε στον Egsun να συνθέσει τον ήχο της Δημιουργίας του κόσμου. Δυστυχώς, δεν υπάρχει αμοιβή, άλλα θα μπορεί να πουλάει τα CD του και να πιει και τζάμπα ποτά στα εγκαίνια. Μας αρέσει να βλέπουμε Kid Flicks, άλλα φοβόμαστε μη μας πούνε φίλους των παιδιών. Τα γοητευτικά παιδιά δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για τους Black Fantasy. Χορεύουνε αισθησιακά μπροστά από την έξοδο του ορφανοτροφείου υπό τους κυματιστούς ήχους του Surfer Christ, ενω οι Γκρίνιες στην πρώτη μέρα συγχρονισμένης περιόδου δίνουν νέο νόημα στη λέξη «απαιτώ». Πυροτεχνήματα-βινύλια γιορτάζουν τις ένα εκατομμύριο κυκλοφορίες της Phase Records και στην ταράτσα της πόλης ο Egg Hell σπάει τα’ αυγά ενός σπουργιτιού. Να μην ξαναϋπάρξει ζωή. Κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται το μοναδικό πράγμα που τον ηρεμεί. A thousand beautiful women.
3η ΜΕΡΑ
Και σάλπισε ο τρίτος άγγελος την ημέρα Κυριακή και από τον ουρανό έπεσε ένα αστέρι. Και το αστέρι λεγότανε Conductive και διατάραξε μια για πάντα τον ρυθμό της ζωής. Οι Frequency on ήταν η μοναδική μουσική αντροπαρέα που επιβίωσε και κράτησε τον ρυθμό ζωντανό. Τα πνεύματα των νεκρών Αμερικανών θορυβοποιών ονομάζονται Monovine. Οι υπερβολικές μπάσες συχνότητες των Barbara’s Straight Son δημιούργησαν μια τρύπα στη μέση της Πανεπιστημίου. Μέσα στην τρύπα βρέθηκε το ιερό Κεφάλαιο 24. Άρχιζε με τα λόγια «Τα φώτα άναψαν απότομα στο μηχάνημα και η καρδιά μου σταμάτησε». Ο Θάνος Ανεστόπουλος, συνεχιστής της μεγάλης σχολής εξερευνητών του 19ου αιώνα, ψάχνει σε όλη την Αθήνα να δει πού υπάρχει αγάπη. Οι Masturbation Goes Cloud τιμήθηκαν από το Χάρβαρντ Πετραλώνων για τις νέες τους γλωσσολογικές προτάσεις στον τρόπο χειρισμού της αγγλοσαξωνικής. «Όλοι όσοι είμαστε εδώ και ονομαζόμαστε Cube υποσχόμαστε να μην υποκύψουμε ποτέ στην πίεση της μίμησης». 17 social questions θα μας σώσουνε από την επερχόμενη ανοικοδόμηση και θα μας επιστρέψουν στην πολυπόθητη καταστροφή. Εκεί που ο Mr.Statik θα προγραμματίσει τα μυαλά μας να λειτουργούν μόνο στα 4/4 και όπου Big fat lips θα είναι η νέα μόδα που θα λανσάρεται στην 20η σεζόν του «Gossip Girl». Ο Γεώργιος Καραμανωλάκης, σάιμποργκ από την εποχή της επανάστασης του ’21, μαχαιρώνει μηχανήματα που ουρλιάζουν σαν μελλοθάνατα γουρούνια .Οι Betty Loop Loop κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους εδώ και είκοσι χρόνια και είναι το πιο ωραίο ταξίδι που ζήσανε ποτέ. Lamebird είναι ένα πουλί που ζει μέσα στο χώμα .Ακούει Jimmy Hendrix και δεν είχε ποτέ του κινητό τηλέφωνο, άλλα έζησε ευτυχισμένο. Ο κλήρος έπεσε στο όνομα Χλόη. Από ‘δω και πέρα όλα τα αγόρια θα ονομάζονταν έτσι. Θα φορούσαν πέτσινα μπουφάν και θα κάναν ψωνιστήρι υπό τους ήχους των Rattler Proxy. Δεν νιώθω καλά πάλι. Μου λες «No retreat baby. No surrender». Ο Constant Dice μας παίζει μουσική, ενώ πίνουμε έναν τελευταίο χυμό πορτοκάλι. Στην ταράτσα ο Αποστόλης Βασιλόπουλος και η Αλεξάνδρα Νούσια κρατάνε τα πραγματικά τους ονόματα για να θυμούνται το πριν. Τότε που υπήρχαν οικογένειες .Τότε που υπήρχε αγάπη. Τότε που υπήρχες εσύ. Τώρα δεν υπάρχει πια τίποτα .Μόνο καπνός και μουσική.
σχόλια