Διάβασα χθες στο NME για την επικείμενη κυκλοφορία της συνεργασίας στις 31 Οκτωβρίου του δισκογραφικού project των Lou Reed και των Metallica με τον τίτλο Lulu το οποίο πρόκειται να είναι όπως αναφέρουν μια μουσική επανανάγνωση του γνωστού θεατρικού έργου του γερμανού συγγραφέα Frank Wedekind.
Ιδιαίτερες λεπτομέρειες δεν έχουν διαρρεύσει ακόμα. Ένα μικρό επικοινωνιακό buzz πήγε βέβαια να ξεκινήσει στο Λονδίνο με την απαγόρευση της ανάρτησης της διαφημιστικής αφίσας του πρότζεκτ στο μετρό με την δικαιολογία πως το artwork μοιάζει με γκραφίτι (βρεττανικοί κωλοσυντηρητισμοί;-)
Ποστάραν επίσης και το πρώτο single με τον τίτλο The View. Δε μπορώ να πω πως συγκλονίστηκα από το αποτέλεσμα. Και ο Reed και οι Metallica έχουν διαβεί εδώ και καιρό την εποχή της ακμής τους. Βέβαια βλέποντας το πράγμα λίγο μακροσκοπικά και εξετάζοντας το ανάμεσα στον συρφετό των autotune σκουπιδιών και της μαρκεταρισμένης πλαστικούρας καταλήγεις να το εξετάζεις με το τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζεται η γνήσια τέχνη κι ας είναι μέτρια.
Μπορείς να ακούσεις το αποτέλεσμα και εσύ στο παρακάτω βίντεο και να κρίνεις:-)
Απ' την άλλη σκέφτηκα πως δεν είναι απαραίτητο ως καθολική συνθήκη πως οι μουσικοί που έχουν διαβεί το prime time κομμάτι τους να είναι απαραίτητα ανέμπνευστοι και να παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης στις νέες τους εργασίες. Μπορεί οι περισσότεροι από αυτούς να μην ανακαλύπτουν μουσικά κάτι καινούριο ωστόσο όταν η καλλιτεχνική συγκυρία τους πετύχει τα αποτελέσματα είναι πολύ πάνω του μετρίου.
Και νομίζω πως οι παρακάτω το κατάφεραν και με το παραπάνω:-)
Laurie Anderson - Homeland
Η 64χρονη Anderson μπορεί στα late 70s και μέχρι τα μέσα των 80s να καθόρισε με το πρωτοποριακό ηλεκτρονικό της λεξικό, τα υπερμοντέρνα aesthetics της και την ευφυή της μουσική αντίληψη την σκηνή της electronica που θα ξεπηδούσε και θα κυριαρχούσε στα 90ς ωστόσο δεν θα είναι παρακινδυνευμένο να ισχυριστούμε πως τα τελευταία χρόνια κάπως η εποχή την είχε ξεπεράσει παρ΄όλο που οι εργασίες της ήταν πάντοτε πολύ πάνω του μετρίου. Με το Homeland σαν να ξαναεπέστρεψε στην ηλεκτρονική μήτρα των πρώτων της χρόνων και παρ' ολο που δεν ανακαλύπτει τη πυρίτιδα ξανά το αποτέλεσμα πολιτικό και προσωπικό την ίδια στιγμή δημιουργεί ένα αξιοπρόσεκτο ηλεκτρονικό album που είναι σαφές πως τα νεότερα πιτσφορκιασμένα μειράκια θα πρέπει να εντρυφήσουν αν θέλουν να έχουν επίγνωση τι πάει να πει παλιό καλό κρασί from the day after tomorrow ;-)
John Cale — HoboSapiens
Ο John Cale ήταν στο Hobosapiens του 2003 μετά από το αριστουργηματικό Music for a New Society του 1982 φανερά σε φόρμα. Αφήνοντας στη άκρη όλες τις παλιές του μανιέρες βούτηξε στα βαθιά εξερευνώντας νέα ηχητικά τοπία και κατευθύνσεις για αυτό το άλμπουμ και πειραματιζόμενος με εξαιρετικό τρόπο. Βreakbeats, λούπες , στίχοι ερμηνεία όλα έχουν δέσει σε ένα συναρπαστικά ενιαίο σύνολο. Αγαπημένος δίσκος.
Rowland S. Howard — Pop Crimes
Ο Rowland S. Howard πρώην κιθαρίστας των Birthday Party (οι οποίοι μετεξελίχθηκαν ύστερα από τις δημιουργικές του διαφορές με τον Nick Cave στους γνωστούς Bad Seeds) μπορεί να μην κατάφερε ποτέ να φθάσει τα επίπεδα δημοφιλίας του Cave ωστόσο δημιούργησε στα μετέπειτα προσωπικά του projects μερικές αξιομνημόνευτες μουσικά μιλώντας στιγμές. Kαι μπορεί με το Teenage Snuff Film να κέρδισε τη μουσική αναγνώριση ωστόσο στο Pop Crimes του 2009 (που ήταν και το τελευταίο του αφού πέθανε από ηπατικό καρκίνο το 2010) έδειξε πλευρές μιας μουσικής δυναμικής που έκρυβε μέσα της έναν βαθιά απελπισμένο ροκ μουσικό και ποιητή. Ένας έξοχος μουσικός επιτάφιος για έναν ρόκερ που προτίμησε χίλιες φορές να καταστραφεί παρά να μαραζώσει.
Gil Scott-Heron — I’m New Here
Ο Gil Scott-Heron πέθανε φέτος σε ηλικία 62 ετών έχοντας ζήσει μια ζωή γεμάτηδημιουργικές εξάρσεις αλλά και παλιρροϊκές καταχρήσεις. Πιόνερος στα 70ς ενός του blues spoken υβριδίου που αργότερα θα εξελισσόταν στο χιπ χοπ τη ραπ και τη neo soul ο Ηeron υπήρξε καλλιτεχνικα ρηξικέλευθος, πολιτικοκοινωνικά δραστήριος και βαθιά επιδραστικός (το "The Revolution Will Not Be Televised" είναι δικό του). Με το I’m New Here επέστρεψε στα μουσικά πράγματα επιχειρώντας κατά κάποιο τρόπο μια δημιουργική αναγέννηση. Το album παρ' όλο που αποτελείται ως επί το πλείστον από ξαναδουλεμένο υλικό και παλιά κομμάτια λόγω της εξαιρετικής παραγωγής του ακούγεται εντελώς σύγχρονο. Και κατά ένα τρόπο σφραγίζει ιδανικά τη καριέρα ενός εξαιρετικού καλλιτέχνη. Το βιντεοκλίπ δε για το Me & the Devil το πρώτο σινγκλ ήταν αριστουργηματικό.
Brian Eno — Small Craft on a Milk Sea
Όταν μιλάμε για τον Brian Eno μιλάμε για έναν από τους πιο εμβληματικούς και ευρηματικούς μουσικούς που πέρασαν ποτέ από αυυτό που ονομάζουμε ευρύτερα ως popular music. Στο μινιμαλιστικό ορχηστρικό Small Craft on a Milk Sea του 2010 o Eno έιναι ατμοασφαιρικός με ένα τρόπο διαφορετκό, πιο υποδόριο, καταφέρνοντας ηχητικά κατά τη γνώμη μου να ικανοποιήσει και τους ήδη fan του και όσους καινούριους έρθουν.
Roxy Music — Avalon
Οι Roxy Music κατά τη γνώμη μου στο τελευταίο τους album Avalon το 1982, υπήρξαν αναμφίσβητητα πολύ πιο εμπνευσμένοι απ' οτι στα προηγούμενα Manifesto and Flesh & Blood. Ίσως είχε να κάνει με τη καθολική δημιουργική επικράτηση του Ferry του οποίου η pop dandy εσάνς είναι πια παντού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το Rolling Stone το συμπεριέλαβε στα "100 Greatest Albums of the 1980".
Tom Waits — Alice
Για την υπέρτατη περίπτωση Tom Waits δε μπορώ να πω και πολλά γιατί κατά τη γνώμη μου δε έχει βγάλει μέτριο άλμπουμ:-) Παρ' όλα αυτά αν θέλω να ξεχωρίσω κάποιο θα ξεχώριζα τη συνεργασία του με τον Bob Wilson στο Alice . Συναισθηματικά απαλός (όσο μπορεί κάποιος να το ισχυριστεί αυτό για τον Waits;-) και σχεδόν διάφανος. Σαν φθινοπωρινή βροχή.
σχόλια