{{ΨΕΥΤΟΛΑΤΡΕΙΕΣ}}

Η μουσική πορεία ενός καλλιτέχνη μπαίνει σε διαπραγματεύσεις;» τον ρωτώ.

Μα νομίζω πως ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της Τέχνης και των καλλιτεχνών είναι η ιστορία της μη διαπραγμάτευσης. Αυτά τα έργα και οι πορείες είναι που εξακολουθούμε να θαυμάζουμε και να μας συγκινούν. Εκτός εάν ορισμένους τα υπερβολικά δάνεια τους χρεοκόπησαν.

Νομίζω πως υπάρχει μια αφρόκρεμα των πολλών, ένα αληθινό κοινό που επικοινωνεί απευθείας και ανεμπόδιστα, με ευαισθησία και κρίση, με αυτό που ακούει, που διαβάζει, που βλέπει.

Δεν μου αρέσουν αυτοί που οχυρώνονται συμπλεγματικά πίσω από κάποια είδη μουσικής, τραγουδιών, ψευτολατρείες προσώπων. Αυτοί που ακούν και βλέπουν με τις ιδεοληψίες τους. Βρέθηκα σε μία συναυλία ενός εξαιρετικά δημοφιλούς ελληνικού συγκροτήματος. Λίγο ο ήχος, λίγο η άρθρωση του τραγουδιστή, παρατήρησα ότι δεν ακούω καλά τα λόγια. Με άκουσε δίπλα μου νεαρός οπαδός του συγκροτήματος και με επέπληξε με τη φράση, "φίλε, όταν έρχεσαι εδώ οφείλεις να ξέρεις τα τραγούδια"!

Γενικώς υπάρχει μία εύκολη κατηγοριοποίηση. Οι νέοι είναι σχεδόν τάξη, οι γέροι ξεπερασμένοι. Η μεσαία τάξη έχει μία ιστορική κόπωση. Οι πολύ ερωτικοί, κάθε "μπουπ" του ήχου το εκλαμβάνουν ως ερωτικό κραδασμό! Η ανώτερη κουλτούρα έχει την αλαζονεία της. Το λαϊκό δεν είναι πλέον η κοινότητα των Αγίων.

-Πότε ένας συνθέτης υποκύπτει στις εσωτερικές του συγκρούσεις;

«Με αγχώνετε με τέτοιες ερωτήσεις!» απαντάει χαμογελώντας. «Δεν έχω ιδέα. Πάντως, θυμάμαι όταν ετοιμαζόμουν και σχεδίαζα να γράψω έξι μεγάλες μελωδίες για πιάνο τύπου Σοπέν. Διότι μου άρεσε τρελά η μουσική του. Την άκουγα σαν ένα παραλήρημα σε τάξη. Κι έλεγα, εδώ είμαι. Πάνω λοιπόν σε αυτή την κλασική σύλληψη, μετά από λίγες ημέρες, έγραψα την "Τρελή και αδέσποτη"! Και τα τραγούδια για την "Εκδίκηση της Γυφτιάς"! Συρτορούμπες και κάτι μυστήρια ζεϊμπέκικα. Εάν αυτό είναι σύγκρουση, έχει γούστο».

(από την Εφημερίδα των Συντακτών )