Ruigoord - γιατί το κίνημα των χίπις δεν έσβησε (βίντεο)

[Το Magic Bus, τότε]

Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο
έχεις ξεχάσει που ακριβώς θες να πας
Όσα και αν έχω δανεικά πια δεν σου δίνω
να κάνεις βόλτες με το magic bus,
Όσα και αν έχω δανεικά πια δεν σου δίνω
να κάνεις βόλτες με το magic bus.

Χρόνια τώρα τριγυρίζουν στο μυαλό μου οι στίχοι από την Ταξιδιάρα Ψυχή και από την πρώτη στιγμή που ήρθα στην Ολλανδία έψαχνα να βρω που σταθμεύει το θρυλικό Magic Bus. Το περασμένο Σάββατο βρήκα τελικά τον τόπο καταγωγής του, στο μικρό ημιαυτόνομο χωριό καλλιτεχνών που λέγεται Ruigoord και βρίσκεται μόλις 20 λεπτά από το Άμστερνταμ. (Δείτε εδώ άπειρες φωτογραφίες από το χωριό και τα πάρτι του)

Το μικρό χωριό του Ruigoord (προφέρεται Ράουχορντ στα ολλανδικά) κρατάει από τον 11^ο αιώνα, όπως μαρτυρούν κεραμεικά είδη που βρέθηκαν σε ανασκαφές. Τον χώρο κατέλαβε όμως μια ομάδα καλλιτεχνών από το Άμστερνταμ το 1973 και προσπάθησε να ανατρέψει τα σχέδια των τοπικών αρχών για τη δημιουργία λιμανιού γύρω από το χωριό. Αρχικά η περιοχή ήταν ανέγγιχτη, δεν είχε τίποτα άλλο παρά μόνο πράσινο και το χωριουδάκι Ruigoord στη μέση του πουθενά - ένα νησάκι στην ουσία ανάμεσα σε κανάλια και τεχνητές αποβάθρες. Τελικά το λιμάνι χτίστηκε και τώρα γύρω από το χωριό εξαπλώνεται μια από τις πιο δραστήριες βιομηχανικές περιοχές της ολλανδικής πρωτεύουσας. Αλλά αυτό δεν πτόησε τους ατάσταλους καλλιτέχνες.

Όπως λέει και στην ιστοσελίδα του, «η τέχνη ανθεί εκεί όπου υπάρχουν αντιθέσεις». Και το Ruigoord τιμά υπέρ του δέοντος το τσιτάτο αυτό.

[Ruigoord, τώρα]

Στην αρχή και για πολλά χρόνια (μέχρι και τα 80s) ζούσαν εκεί ολόκληρες οικογένειες χίπιδων, σε τροχόσπιτα και καραβάνια. Εντελώς αυτόνομα. Σιγά σιγά όμως η γραφειοκρατία άρχισε να τορπιλίζει το «ελεύθερο κάμπινγκ» με το πρόσχημα ότι τα τροχόσπιτα δεν μπορούσαν να καταχωρηθούν ως μόνιμη κατοικία και δεν μπορούσαν να έχουν διεύθυνση, οδό και αριθμό, έτσι ώστε να ηλεκτροδοτούνται/υδροδοτούνται. Ο αγώνας ανάμεσα στους καλλιτεχνες και το κράτος συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Η συμβιβαστικη λύση που δόθηκε ορίζει να αντικατασταθούν οι πρωτύτερες κατοικίες με εργαστήρια, στούντιο καλλιτεχνών και κέντρα υπηρεσιών. Τώρα πια μένουν πολλοί λιγότεροι μόνιμα στο χωριό. Στόχος των καλλιτεχνών είναι να κάνουν το χωριό/νησί μια πράσινη όαση μέσα στη βιομηχανική περιοχή του λιμανιού.

Οι πνευματικές και καλλιτεχνικές ρίζες του Ruigoord πηγαίνουν πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 60 όπου συναντούν τα κινήματα των χίπις (και των αναρχικών) όπως το Provo και τις ομάδες όπως το Deskundologisch (Experts) Laboratory, το Insect Sect και το Amsterdam Balloon Company. Η τελευταία, η ομάδα των Μπαλονιών είναι και η πιο εμβληματική από τις τρεις. Είναι αυτη που εγκαταστάθηκε στο χωριό το 1973 και το έκανε διάσημο σε όλο τον χίπικο κόσμο των 70s, και είναι αυτή που το 1974 αγόρασε ένα παλιό λεωφορείο, το γνωστό Magic Bus και άρχισε τη νομαδική περιοδεία του σε όλη την Ευρώπη, φτάνοντας μέχρι το Νεπάλ, την Ινδία και το Θιβέτ.

[Amsterdam Balloon Company, τότε)

Οι ομάδες που προανέφερα έδιναν τοτε έναν αέρα ανανέωσης αλλά και απαντήσεις μέσα από την τέχνη σε θέματα που ακόμα και σήμερα ταλανίζουν την κοινωνία - υπερκατανάλωση, οικολογία, φυσικό περιβάλλον, σεξουαλική απελευθέρωση και χειραφέτηση, καλλιτεχνική ανανέωση, αποδόμηση της αυθαίρετης εξουσίας και εκδημοκρατισμός των κοινωνικών θεσμών. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα καλλιτέχνες που έζησαν το κίνημα του Provo τότε και προσπαθούν να δώσουν νέα πνοή στις διαχρονικές ιδεές του κινήματος μέσα από εκδηλώσεις και πάρτι που φέρνουν τη νεολαία σε επαφή με το Ruigoord και με ότι αυτό ακόμα πρεσβεύει.

[Ruigoord, τώρα]

Σε ένα τέτοιο πάρτι βρέθηκα το προηγούμενο Σάββατο (και Κυριακή). Τα πάρτι γίνονται στην εκκλησία που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού.

[Μέσα στην εκκλησία, Homogenic]

Γύρω γύρω από το μικρό νησάκι του Ruigoord υπάρχουν τρεις τεράστιοι μοντέρνοι ανεμόμυλοι, επιβλητικοί όσο τίποτε άλλο, φρούρια αιολικής ενέργειας και αρχιτεκτονικά αριστουργήματα της νέας εποχής, που όμως δένουν αρμονικότατα με το πνεύμα του χωριού. Χάνεσαι με τις ώρες κοιτάζοντας τα – ιδίως ενα ξάστερο βράδυ.

Οι έλικες τους νομίζεις ότι θα απογειώσουν το νησί – το ίδιο νιώθεις και μέσα στο πάρτυ, η ατμόσφαιρα του οποίου διέπεται από μια πρωτόγνωρη για μας, απόλυτη και αποθεωτική/απογειωτική αίσθηση ελευθερίας. Δεν υπάρχει κανενας έλεγχος, κανένα κοντρόλ, κανένα άγχος. Όλα δουλευουν ρολόι και όλοι είναι χαρούμενοι. Το Ruigoord είναι ότι ονειρευόμασταν ότι θα ήταν το Άμστερνταμ, ένα λιμάνι ελευθερίας όπου όλα χωρούν και όλα επιτρέπονται.

Το πάρτυ λεγόταν Homogenic, το θέμα του ήταν A Rocket to Uranus, λίγο από γκέι και λίγο από διάστημα, αν κατάλαβα καλά, ο Homogenic είναι ένας γκέι σούπερ ήρωας από το διάστημα που υπόσχεται να απαυτώσει μερικούς μερικούς πισινούς. Είναι ένα γκέι πάρτυ που γίνεται κάθε δίμηνο. Οι εικόνες και τα βιντεο μιλούν από μόνα τους. Τρελά outift και ενδυματολογικές δημιουργίες που βγάζουν μάτι, φτιαγμένες όλες στο χέρι. Στο ιερό της εκκλησίας στέκει ένας αυτοσχέδιος διαστημικός  χριστός με μάτια που αστράφτουν.

Οι μάρκες για να πάρεις ποτό είχαν πάνω τους ολλανδικά γραμμένα με ελληνικούς χαρακτήρες.

Ακριβώς έξω από την εκκλησία, η εστία καίει ασίγαστη συνθέτοντας μια μοναδική ζώνη chill out, ενα με τη φύση, ένα με το πνεύμα του νησιού. Γύρω από τη φωτιά, όσοι κάνουν διάλλειμα από τη δυνατή μουσική και το αλαλούμ του ιερού, όμορφες μούρες, χαμογελαστές, τριπαρισμένες αλλά όχι στραβωμένες, μια ολλανδέζα πλένει τα δόντια της με ένα μπουκαλάκι νερό Κορπί, και λίγο παρακάτω, το πρωί, κάναμε και μπάνιο, ανάμεσα σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις και υπερμεγεθεις σωλήνες αποσυμπίεσης της ρουτίνας της πόλης.

Όσοι πιστοί, προσέλθετε. Τα πάρτι δεν σταματούν στο Ruigoord, και υπάρχει κάτι για όλα τα γούστα. Το Magic Bus μπορεί να μην κάνει πια διαδρομές, αλλά η αφετηρια του καλά κρατεί.

Προσθήκη

Το πάρτι είναι μια σύλληψη του DJ Monsieur Plastique ο οποίος είχε την καλοσύνη να αφήσει και ένα ευχαριστήριο σχόλιο εδώ μόλις έμαθε για το ποστ αυτό, παρόλο που εγώ αμέλησα εντελώς να τον αναφέρω. Ήταν και ο κύριος DJ της βραδιάς. Είναι ο τύπος στα βίντεο με το εξώπλατο ριχτό μαυρο...σάλι... τυλιγμένο στο λαιμό και τον μισό πισινό έξω, πάνω στη σκηνή, νομίζω μιλάει και καποια στιγμή στο μικρόφωνο.