Πριν κάποιους μήνες ο κειμενογράφος Κώστας Μπίνης κι ο art director Αντώνης Γούσης είχαν μια επιφοίτηση την ώρα που μιλούσαν στο τηλέφωνο. «Ήταν κάπου τον περασμένο Μάιο, τότε που είχαν σκουρύνει πολύ τα πράγματα και λέγαμε ότι από εκεί που ήμασταν Mad Men γίναμε Sad Men. Μόλις το ξεστομίσαμε, ακολούθησε μια παύση και είπαμε “Αυτό είναι!”. Τότε παρατηρήσαμε μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα που έχουμε για την κοινωνία, δηλαδή το ίντερνετ, το Facebook και τα λοιπά κοινωνικά δίκτυα, ότι γίνεται μια ανακύκλωση της κρίσης. Θελήσαμε, λοιπόν, να σχολιάσουμε την κρίση μέσα απ’ τον δικό μας χώρο, στον οποίο γίνονται κοσμογονικές αλλαγές», λένε οι εμπνευστές της σειράς.
Η σειρά ξεκίνησε ως low budget παραγωγή, αλλά στην πορεία οι δυο διαφημιστές κατάφεραν να έχουν δίπλα τους επαγγελματίες του χώρου. «Λόγω επαγγέλματος, έχουμε πολλούς γνωστούς ηθοποιούς, σκηνοθέτες, διευθυντές φωτογραφίας κ.λπ. Κι έτσι, το αποτέλεσμα απέχει πολύ από DIY παραγωγή, όπως είναι η δική μας. Σημειωτέον, βέβαια, ότι τα γυρίσματα τα κάνουμε νύχτα στα γραφεία μιας εταιρείας φίλων. Όταν αυτοί φεύγουν, πηγαίνουμε εμείς».
Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, το οποίο ανέβηκε την περασμένη Δευτέρα, οι υψηλά αμειβόμενοι κι υπερόπτες διαφημιστές της Madison Avenue στη Νέα Υόρκη, πενήντα χρόνια μετά και λόγω της οικονομικής κρίσης, έχουν μετατραπεί σε Sad Men της λεωφόρου Κηφισίας. Η σειρά έχει να κάνει με την εργασιακή καθημερινότητα σε μια διαφημιστική εταιρεία που καταρρέει, τη Sad Advertising. Ο διευθυντής της συνειδητοποιεί ότι από τη μια στιγμή στην άλλη έχει χάσει τους σημαντικότερους πελάτες κι ότι πρέπει να κάνει συρρικνώσεις και περικοπές. Φωνάζει, λοιπόν, τους δημιουργικούς κι αποφασίζει ποιους θα κρατήσει για να ξεκινήσει κυριολεκτικά απ’ το μηδέν. Μέχρι που εμφανίζεται ένας πελάτης.
«H διαφορά απ’ το “Mad Men” είναι ότι αυτό διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ‘60, όταν η διαφήμιση ήταν πολύ στα πάνω της, ενώ το “Sad Men” τοποθετείται στο 2011 στην Αθήνα, όπου η διαφήμιση έχει πάρει την κατιούσα. Αυτό σημαίνει ότι ο Ντον Ντρέιπερ, που στην αμερικανική σειρά είναι ο γαμάτος τύπος, ο φοβερά δημιουργικός, που τον γουστάρουν όλες οι γκόμενες κι έχει και τη γυναίκα του που είναι μια θεά, σε μας γίνεται Διονύσης Δρεπάρης (παράφραση του αμερικανικού ονόματος), ένας ανεύθυνος τύπος, τελείως στον κόσμο του, που τρώει ξύλο απ’ τη γυναίκα του όταν γυρνάει σπίτι. Έχουμε κρατήσει κάποια βασικά χαρακτηριστικά απ’ την αμερικανική σειρά και τα έχουμε γυρίσει τούμπα. Για παράδειγμα, στο αμερικανικό όλοι πίνουν και καπνίζουν συνεχώς. Ε, αυτό το υπερτονίζουμε. Όταν βγαίνει τσιγάρο, πέφτει και ξύλο κυριολεκτικά. Αυτό έχει γίνει και με τις σχέσεις των δύο φύλων. Πίσω στα ‘60s, η γυναίκα ήταν υπάνθρωπος, την αντιμετώπιζαν ως escort, ενώ σήμερα γαμάει και δέρνει», εξηγεί ο Αντώνης Γούσης.
Αρχικά, θ’ ανεβαίνει ένα επεισόδιο κάθε δεκαπέντε μέρες, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θ’ ανεβαίνει ένα κάθε εβδομάδα. «Το βλέπουμε ως ένα ολοκληρωμένο ίντερνετ πρότζεκτ, μια κι ο κάθε χαρακτήρας έχει ήδη τη δική του σελίδα στο Facebook. Ανάμεσα στα άλλα, συνέβη και κάτι κωμικοτραγικό. Επειδή γράψαμε στο προφίλ του Δρεπάρη ότι επαγγέλλεται head creative director διαφημιστικής, μας έστελναν βιογραφικά. Ήταν αρκετά στενόχωρο, διότι δεν είχαμε πρόθεση να προκαλέσουμε σύγχυση σε κανέναν». Στο σάιτ όπου ανεβαίνουν τα επεισόδια, υπάρχει και μια εφαρμογή που λέγεται Sadmenpedia. «Εδώ εκλαϊκεύουμε όλους τους όρους της διαφήμισης και τους εξηγούμε με χιουμοριστικό τρόπο».
Το μέλλον της διαφήμισης είναι αρκετά στενόχωρο, όπως παρατηρούν οι δυο διαφημιστές που, πλέον, δουλεύουν ως ανεξάρτητοι, εκτός πολυεθνικής ομπρέλας. «Λίγοι έχουν καταλάβει ότι δεν υφίσταται ελληνική αγορά με τους όρους που υπήρχε τις χρυσές εποχές της δεκαετίας του ‘90 κι ότι δεν μπορείς να πουλήσεις ένα προϊόν με τον ίδιο τρόπο που το έκανες τότε. Λένε, ας πούμε, τώρα ότι το μέλλον είναι το digital, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό κι έχουμε ακούσει πολλούς που ασχολούνται με αυτό να χρησιμοποιούν την έκφραση «το μέσο είναι το μήνυμα». Ε, λοιπόν, αυτό που είχε πει ο ΜακΛούαν έχει αρχίσει ν’ ανατρέπεται, διότι το μέσο έχει πάψει να μας εντυπωσιάζει. Το ίδιο το μήνυμα πρέπει να έχει ουσία. Δεν γίνεται να παίζεις με αναλογικούς όρους στην ψηφιακή εποχή. Η αγορά στρέφεται προς το ίντερνετ επειδή είναι πιο φτηνό, αλλά παίζει με αναλογικούς όρους κι εκεί χάνει».
σχόλια