κάθε φορά που ζεσταίνει, αρχίζω και προσμένω. δεν είναι ότι δε συνέβησαν πράματα και θάματα στο καταχείμωνο που μας πέρασε. αλλά η ιδανική ταύτιση συμβαίνει κάτω από ένα καλοκαιρινό φεγγάρι και σε μια άμμο που μόλις έχει σβήσει (αν δεν καίει ακόμα). φέτος, λοιπόν, ας ζήσουμε την ανατροπή των στερεοτύπων. ένας φωνάζει "μέτρα, μέτρα, μέτρα" (σαν τους underworld που φώναζαν "lager, lager, lager" στο born slippy), ο άλλος θα φωνάξει εκλογές και κάποιος θα πετάξει μια μολότωφ. πλέον, αυτά θεωρούνται δεδομένα. και η κοινωνική επανάσταση θα γίνει, και το σύμπαν θα καεί. μωρό μου, δεν έχουμε πια επιλογή. σαν τα πράγματα που μένουν αναλλοίωτα.
"θα πάμε στο νησί. θα πιούμε (ένα τουλάχιστον) ούζο, μπορεί το τραπέζι να μη γεμίσει από πιάτα, αλλά ο ήλιος θα μας κάψει, η γάτα θα κοιμάται στην ψάθινη καρέκλα και εσύ θα αγανακτείς από τον κόσμο".
και η θάλασσα θα είναι πάντα εκεί
("συνέβησαν τόσα, γίναν κι άλλα")
μάλλον, δεν παίζει και τόσο ρόλο πια. εδώ που φτάσαμε, μπορούμε να επιζήσουμε. για όλους έχει ο θεός (αχ, γιαγιά μου). θα είναι, όμως, όλα αυτά εκεί. η θάλασσα, ο ήλιος, οι φίλοι, οι εν δυνάμει αγάπες, οι πεθαμένοι έρωτες, τα άχρωμα φιλιά, τα αλμυρά χείλη, τα πάντα. ναι, θα πάνε να γαμηθούνε. θα επαναστατήσουμε, θα χορέψουμε και αγκαλιά θα κοιμηθούμε.
αυτό το καλοκαίρι, θα παίζουν το τραγούδι μας.
όχι πια εν αναμονή. μη με κοροϊδεύεις πια.
σχόλια