Savage

"Η ζωή μου είναι πολύ μονότονη. Κυνηγώ τα κοτόπουλα, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλα τα κοτόπουλα μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Και έτσι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω τον ήχο από τα πατήματά σου που θα είναι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Τ’ άλλα πατήματα με κάνουν να κρύβομαι. Τα δικά σου θα με καλούν, σα μουσική, έξω από τη κρυψώνα μου. Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου θυμίζουν τίποτα. Και αυτό είναι κρίμα. Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα με έχεις ημερώσει. Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μου αρέσει να ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα…"

Σώπασε η Αλεπού και κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα.

"Σε παρακαλώ… ημέρωσέ με!"

του

είπε.