Σήμερα διάβασα ένα άρθρο αναφορικά με τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία των Ελλήνων. Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Η ανεργία, τα χρέη και η αδυναμία ιατρικής περίθαλψης οδηγούν τον κόσμο στην αυτοκτονία, την πορνεία και τα ναρκωτικά. Η δε εγκληματικότητα έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Καθημερινά ακούμε για διαρρήξεις, βιασμούς γυναικών μπροστά στα μάτια των ανήλικων παιδιών τους και ληστείες.
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν σε καθημερινή πλέον βάση, εμείς είμαστε απλοί παρατηρητές. Απλοί και σιωπηλοί παρατηρητές. Αν εξαιρέσουμε κάποιες πορείες οι οποίες στο τέλος καταλήγουν σε αιματοχυσίες απο τη συμπεριφορά των αστυνομικών.
Την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησαν στα μέσα ενημέρωσης κάποιες φωτογραφίες φρίκης και αποτροπιασμού για τη χώρα μας . Αστυνομικοί (τους οποίους πληρώνουμε όλοι εμείς) χτυπούσαν ανεξέλεγκτα στο κεφάλι δημοσιογράφους που έκαναν τη δουλειά τους και απλούς πολίτες που κατέβηκαν στο δρόμο προκειμένου να διαμαρτυρηθούν. Πολλοί απο αυτούς φέρουν σοβαρά τραύματα στο κεφάλι. Άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι ο πατέρας, ο αδερφός, ο συγγενής του κάθε αστυνομικού που παίρνει ένα γκλοπ στο χέρι και φέρεται με εξαιρετικά πρωτόγονο τρόπο. Και αντί να απεργήσουν μαζί με τους υπόλοιπους πολίτες, τόσο για το πλήγμα το δικό τους όσο και των οικογενειών τους , κάνουν ό,τι περνά απο το χέρι τους προκειμένου να σπείρουν τον πανικό και οι όποιοι διαδηλωτές να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Και το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό.
Αδυνατώ να φανταστώ πόσο πιο χαμηλά μπορούμε να φτάσουμε σαν κράτος. Ακόμη και τώρα, στην ύστατη στιγμή, επικρατεί ο ατομικισμός. Στόχος μας παραμένει το να βολευτούμε εμείς αδιαφορώντας για το φίλο, το συνάδελφο, το γείτονα, το συγγενή. Για κάποιο ανεξήγητο μέχρι στιγμής λόγο, είμαστε ανίκανοι να καταλάβουμε πως η ένωση και η συλλογικότητα είναι ο μόνος δρόμος που μας απέμεινε.
Πριν λίγους μήνες πίστευα, ή μάλλον ήθελα να πιστεύω, πως είχαμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε το διπλανό μας σαν καθρέφτη του εαυτού μας, πως είχαμε παραμερίσει τις τυχόν διαφορές μας και είχαμε αντιληφθεί την κοινή μας μοίρα. Τίποτα απο αυτά δεν ίσχυε όπως αποδείχτηκε. Κανένα μέτρο και κανένα χαράτσι δε στάθηκε ικανό να μας ενώσει ώστε οι φωνές μας να ακουστούν και να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να περισώσουμε τα κεκτημένα μας και να πάρουμε πίσω τη ζωή και τα όνειρά μας.
Μπορώ να φανταστώ που θα οδηγήσει όλο αυτό. Εσείς;
σχόλια