Κυκλοφόρησε σήμερα το καινούριο videoclip της Britney Spears για το I wanna go το τρίτο της single από το έβδομο (πως περνάν τα χρόνια στη showbiz;-) album της Femme Fatale.
Το ειδησεογραφικό αγγίστρι που διέρρευσε γι αυτή την κυκλοφορία λίγες μέρες πριν με το 30" teaser που κυκλοφόρησε ήταν πως η Britney βρίζει χτυπάει και σκοτώνει (τι μου λες βρε παιδί μου, ανατρίχιασα;-) παπαράτσι στο νέο βίντεο.
Αν αντιπαρέλθουμε το παιδαριώδες της υπόθεσης (για teen trash pop πρόκειται άλλωστε έστω και καλοκατασκευασμένη) το νέο βιντεοκλίπ της Britney έρχεται να επιβεβαιώσει προστιθέμενο στα υπολοιπα, την ρέπλικα-φάση που διανύει τα τελευταία χρόνια μετά την κατάρρευση και την επιστροφή της.
Μπορεί τα album της, οι συναυλίες της και το γενικότερο pop value της να είναι ακόμα σε υψηλές κλίμακες χρηματιστηριακής αποδοτικότητας, το σίγουρο είναι πάντως πως η ίδια, σε σύγκριση με την άλλη mega junkie Amy Winehouse που είναι και το αντιθετικό της στην pop culture και από άποψη αυθεντικότητας, πηγαίου ταλέντου και μανατζεριακής κατασκευής, αποτελεί (μετά τον θάνατο του Michael Jackson ιδιαίτερα) το κορυφαίο παράδειγμα του fame junkie.
Πως δηλαδή η φήμη και η αδυναμία διαχειρίσης της εισήλθε στο συστημά της, την κατέλαβε, την απονέκρωσε από τους χυμούς της ζωής και της ηλικίας της και την έχει μεταβάλει σε αυτό το pop zombie παραγωγής britneydollars με τα άψυχα μάτια και την επανακτηθείσα τεχνική αρτιότητα που βλέπουμε σε κάθε νέο της βήμα.
Αυτό που θέλω να πω δηλαδή είναι πως εισερχόμενος ο pop star στο μαυσωλείο της φήμης αν δεν έχει ισχυρά επιβιωτικά αντισώματα για να αντεπεξέλθει στις κανιβαλλικές εντροπίες του αμερικάνικου fame system αργά ή γρήγορα καταλήγει στους εθισμούς, τις καταχρήσεις και την αργή αλλά σταθερή zombieποιήση του εαυτού.
Λίγοι από αυτούς που κατακτήσαν την εβερέστειου ιλίγγου κορυφογραμμή φήμης κατάφεραν να διασωθούν χωρίς γρατσουνιές. Η Madonna είναι μια από αυτές, αλλά αυτή είναι ειδική ριφενσταλική κατηγορία ποπ ειδώλου από μόνη της. Ο ποπ Θρίαμβος της Θέλησης τις 2 τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα έχει το ονομά της αναμφισβήτητα.
Κατάφερε αυτή την 20ετια περίπου, με μικρές αυξομοιώσεις στο famelevel, της να αποτελέσει ποπ σημείο αναφοράς παρόλα τα σε πρώτο επίπεδο τραγουδιστικά μειονεκτηματά της. Τι ήταν αυτό που την εκτόξευσε, την διατήρησε και τώρα αντιγράφει ευλαβικά η Lady Gaga; Το ποπ είδωλο ως πρωταγωνιστής μιας non stop movie που εξελλίσσεται βάσει market plan σε όλο το εύρος των media.
To δύσκολο μέσα σε όλο αυτό το σύννεφο είναι να μην χαθεί ο εαυτός λόγω της δυστοπικής εντροπίας της φήμης που ανέφερα παραπάνω. Η Μadonna λόγω ατσάλινου χαρακτήρα (και τύχης ίσως;) τα κατάφερε και το διέσχισε σχετικά αγρατσούνιστη. Ο Μichael Jackson και η Britney κάηκαν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Από ένα διάστημα και μετά είχαν μεταβληθεί σε άψυχα videogame με καθορισμένες trademark συμπεριφορές.
Σε αυτό το στάδιο βρίσκεται η Britney τα τελευταία χρόνια. Μαριοννετοποιημένη από τους manager και την οικογενειά της έλκει την μοιραία έλξη των fans ως ένα ημίνεκρο πλάσμα που παράγει ποπ σελοφάν και mediaτικά γεγονότα μόνο ως μηχανή χρήματος.
Αυτός βέβαια είναι και ο σημασιολογικός πυρήνας
κινήτρων του αμερικάνικου way of life.
Είσαι ότι αξίζεις.
Μέχρι να τους υπενθυμίσει η επόμενη σφαλιάρα της ύπαρξης πως ο τρόπος της αληθινής ζωής είναι κάτι άλλο. Που κρύβεται συνήθως κάπου ανάμεσα στις ρωγμές του ξεχαρβαλωμένου κόσμου τους.
σχόλια