Μικρός, έβλεπα τους μεγάλους να παρεξηγιούνται για ψύλλου πήδημα, φιλίες να διαλύονται για χαζούς εγωϊσμούς κι έλεγα μέσα μου "Εγω, ποτέ!"
Τώρα που μεγάλωσα, κάνω τα ίδια.
Αντέχω λίγους, με αντέχουν λιγότεροι.
Υπολογίζω.
Με υπολογίζουν.
Είμαι καχύποπτος.
Είναι καχύποπτοι.
Οι φιλίες μου φυλλοροούν σαν λεύκες ταχείας αναπτύξεως. Κι ο καθένας φτιάχνει το μαγαζί του, την εταιρεία του, το δεσμό του, το (έρημο) νησί του.
Πιο ανησυχητικό: δεν με νοιάζει. Δεν εξαρτάται η διάθεσή μου από τη συνάφεια των άλλων. Θα μπορούσα να ζήσω μετακινούμενος από πόλη σε πόλη (όχι φύση, η φύση ζητάει πολλά), δωμάτια ξενοδοχείων, ευπροσήγορους ρεσεψιονίστ. Από παιδάκι έτσι ήμουν: ένα κομμάτι κούτσουρο --με συσπειρωμένα, σχεδόν αόρατα αισθήματα.
Γνωστά τα τραύματα, μη τα επαναλαμβάνουμε. Το Μπεν Χουρ της ακύρωσης. Και της μισανθρωπίας. Μαζί με κάποια δυσανεξία για την ανθρώπινη φύση και ύπαρξη.
Πάνω από όλα όμως το αίσθημα της φυγής. Της μετακίνησης. Του ταξιδιού. Ένα σημειωτόν στον κόσμο.
Στο λάπτοπ είδα πάλι χθες αυτή την ταινία -ίσως για εκατοστή φορά.
Επάγγελμα: Ρεπόρτερ/ The Passenger. Tου Αντονιόνι
Όσα λέω, υπάρχουν εκεί.
Βέβαια, το θέμα της "εξαφάνισης" είναι παλιό και αγαπητό στο σινεμά.
Το 1966 εμφανίστηκαν ταυτόχρονα δύο φιλμ με ήρωες πού άλλαζαν πρόσωπο για να εξαφανιστούν και να αλλάξουν ζωή.
Το Seconds, με τον Ροκ Χάτσον.
Kαι το The Face of Another του κομψά διεστραμμένου (με τον τυπικό γιαπωνέζικο τρόπο που απογειώθηκε με τον Τανιζάκι και την Γιόκο Ογκάουα στη λογοτεχνία) Hiroshi Teshigahara
Υπάρχει δεκαπολισμός;
Ή μόνο ο διπολισμός αναγνωρίζεται από την επιστήμη;
