SKOONHEID / BEAUTY / ΟΜΟΡΦΙΑ
Παντρεμένη καταπιεσμένη μεσήλικη αρκουδοαδελφή τσιμπιέται με τον 20χρονο ανιψιό του και βασανίζεται (και βασανίζει και τον θεατή) από την σχεδόν παιδική, ατσούμπαλη, νευρωτική και αυτοκαταστροφική εμμονή να βρει τρόπο να τον πλησιάσει/κουτουπώσει.
Ειλικρινές, συγκινητικό, όμορφο και ΤΟΣΟ. ΠΟΛΥ. ΑΡΓΟ. Όχι απλά γκουλτουροαργό, εσωτερικά διλήμματα, φιλοσοφικές αναζητήσεις και λοιπά αγαπημένα. Όχι, ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ ΑΡΓΟ ΣΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, με πλάνα που κρατάνε ώρες ατελείωτες χωρίς λόγο και αφορμή, να βγαίνεις για κατούρημα και αυτός να τον παίζει ακόμα πίσω από τους θάμνους, αιώνια βλέμματα που κράζουν για ικανότερο μοντάζ, μια όχι πια και τόσο περίτεχνη πλοκή που έχει τραβηχτεί από τα μαλλιά -- όλα για για να ετοιμάσει τον θεατή με τον πιο, επιτυχημένο μεν, άγαρμπο και σαδιστικό δε τρόπο για την όντως συγκλονιστική συναισθηματική του κλιμάκωση.
Όλος αυτός ο εσωτερικός αναβρασμός και η καταπίεση ξεσπάνε, αλλά πρώτα έχει σπάσει η υπομονή του θεατή, του έχει έρθει η Ψυχή Στο Στόμα, πως να το πω. Amateur Οικονιμιδισμός, χωρίς την αδρεναλίνη και τους διαλόγους και τις εναλλαγές, ένα φλυτζάνι grande espresso ψυχοβγάλσιμο.
Το ίδιο έργο, με την ίδια καταπληκτική-υποκλίνομαι-χύνω ερμηνεία του πρωταγωνιστή Deon "κι όμως δεν είμαι ο αστυνόμος Andy Bellefleur" Lotz, όλες μα όλες τις σκηνές, αλλά μισή με μιαμιση ώρα κόψιμο του λίπους στο μοντάζ, θα τον χειροκροτούσα κι εγώ για τον Queer Φοίνικα του στις Κάννες, όρθιος, κλαμένος, τρεμάμενος.
3/5
σχόλια