Τότε ήταν για μένα ένα τραγούδι από αυτά που έβαζα για να μαζέψω την οργή μου και να πνίξω μέσα του αυτή την αίσθηση της αλλαγής που έχει κάθε νέος στην εφηβεία του. Ο Κωνσταντίνος Βήτα είχε καταφέρει να πάρει όλη την ένταση από τις πλάτες μας και να την δωσει πίσω ποιητικά. Βγαίναμε στους δρόμους και πιστεύάμε ότι έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τα πάντα. Είμασταν ακόμη πιο νέοι και όμορφοι και τα χέρια μας μοιάζαν με δυνατή γροθιά που μπορεί να διώξει την ασχήμια.
Κάποιοι φίλοι μου έφυγαν νωρίς και φτάσαν εκεί που τότε δείχναμε με το ίδιο δάχτυλο. Τότε που οι γονείς μου ρωτούσαν τι είναι αυτό που βλέπουμε και αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν. Και γιατί μακρία από την ασφάλεια εγώ ένοιωθα πιο ασφαλής. Και πως μπορούσα να θέλω κάτι άλλο, όταν η ζωή στο δημόσιο έμοιαζε με το όνειρο κάθε νέου, που θα μπορούσα να έχω και εγώ.
Τώρα καταλαβαίνω πως αυτό ήξεραν και αυτοί σαν σιγουριά για μας, και κατ'επέκταση σαν ευτυχία. Πίστευαν στην Δημόσια Παιδεία, και πάνω απ'όλα πίστευαν πως μπορούμε να έχουμε τα ίδια όνειρα και τις ίδιες φιλοδοξίες μέσα στην χώρα μας, και όχι απαρίτητα έξω από αυτήν.
Και εγώ έμεινα εδώ, να κοιτάζω τους φίλους μου που σκόρπισαν στις πρωτεύουσες του κόσμου, να μου λείπουν τα μάτια που είχα μάθει να κοιτάζω.
Υπήρξαν συγγενείς που ήθελαν τα παιδιά τους δίπλα τους και προσπαθούσαν για αυτά, μέσα από υποσχέσεις άλλων. Για δουλειά και μονιμότητα. Και έτσι περπατούσαν πάνω σ'ένα σχέδιο που πίστευαν. Ένα σχέδιο που κρατούσε σφιχτά μέσα του μια οικογένεια αγκαλιά με μια πολιτική στάση.
Τα σπίτια ήταν ανοιχτά για όλους και οι υποχέσεις ευχές που αντάλλαζαν καθώς τα ποτήρια γέμιζαν και τα πιάτα άδειαζαν. Λίγα μπορούσα να καταλάβω, μα θυμάμαι να χαίρομαι τον τρόπο που οι γονείς μου αγαπούσαν να πιστεύουν κάπου, και σχεδόν ρομαντικά να νοιώθουν ήσυχοι με αυτό. Ίσως αυτό τους έφερε τώρα μπροστά μου να νοιώθουν περήφανοι που προσπαθώ για αυτά που θέλω, με όλο το κόστος, ίσως το ίδιο τους κάνει να ανυσηχούν κάθε μέρα, όλο και περισσότερο για αυτό. Όπως ανυσηχεί η γιαγια μου και η κυρία που μένει απέναντι από το σπίτι μου. Για εμένα και για όλους. Που δείχνουν ανύμποροι να μας βοηθήσουν. Γιατί μεγάλωσαν με την έννοια μας, να μπορούν για μας. Και αν τους ρωτήσω πως είναι αυτοί, η απάντηση είναι πως η ζωή είμαστε εμείς. Και αυτό είναι μια δυστυχία αξεπέραστη. Γιατί το σχέδιο δεν κράτησε. Και αυτοί έμαθαν την ευτυχία μέσα από αυτό.
Άλλοι το έζησαν, άλλους τους βοήθησε και κάποιοι τώρα, χρόνια μέτά κουράστηκαν να περιμένουν. Η ηρεμία δεν ήρθε ποτέ, και τώρα δεν έμεινε τίποτα να κοιτάζουν. Οι γονείς μου άλλαξαν, και ας νόμιζα πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, και για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια με ρώτησαν αν σκέφτομαι να φύγω και εγώ.
Ξύπνησα σήμερα από τις φωνές κάτω από το παράθυρο μου. Βγήκα έξω και όλη η πόλη έμοιαζε να είναι στους δρόμους. Το ταξίδι της φάλαινας μου ήρθε στο μυαλό και έμοιαζε να το τραγουδάει όλος ο κόσμος.
Ήταν έξω και εκείνο το κορίτσι που είχα να δω χρόνια. Από τις μέρες που τελειώναμε το σχολείο και έψαχνε τον τρόπο να μπει σε μια δουλειά.
Σαν σχέδιο.
Τότε με φώναζε το αγόρι της φάλαινας, και γελούσε.
Το Ταξίδι Της Φάλαινας είναι από τον δίσκο των Στέρεο Νόβα "Ντισκολάτα" που κυκλοφόρησε το 1993. Το video σκηνοθέτησε ο Πέτρος Μπιρμπίλης.
Ο Κωνσταντίνος Βήτα στις 5 Νοεμβρίου θα παρουσιάσει στην Αθήνα το έργο "Transformations", στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
σχόλια