Τα cd της Λένας Πλάτωνος έχω πολύ καιρό να τα ακούσω... τα άφησα όλα στο παλιό μου δωμάτιο όταν μετακόμισα, μαζί με όλα όσα γνώρισα από αυτά. Δίπλα τους έχω ένα εισητήριο από μια παλιά συναυλία και φωτοτυπίες απο περιοδικά που ακομη κρατάω και δεν ξέρω γιατί. Παλιότερα επέστρεφα σε όλα αυτά. Τα ξαναδιάβαζα και μετά τα έβαζα στη θέση τους και πάλι. Τωρά αυτό συμβαίνει μόνο στις μετακομίσεις...αυτά τα αποκόμματα άντεξαν επτά ως τώρα. Και ακόμη δεν ξέρω τι ακριβώς έμεινε από όλα αυτά. Ίσως γι'αυτό και τα κρατώ ακόμη.
Kαμμιά φορά πέρυσι τον χειμώνα, ο συγκάτοικος μου έβαζε από κανένα τραγούδι της να παίζει, και έτσι όπως το τραγουδούσε στο σαλόνι, εγώ σκεφτόμουν κάποια απογεύματα σε τρένα που ήταν σαν να κράτησαν για μέρες. Σε ένα απο εκείνα τα ταξίδια είχα πείσει τον εαυτό μου πως όλα όσα σκεφτόμουν θα τα αφήσω σε εκείνο το τρένο, και έτσι δεν θα μείνει τίποτα μόλις κατέβω.
Γνωριστήκαμε σε μια δεκαετία που η απώλεια την σημάδεψε για πάντα.
Εσύ είχες χιούμορ και εγώ μάθαινα μέσα από σένα. Τα τραγούδια όριζαν συχνά τις συντεταγμένες. Και εγώ έμεινα για πολύ καιρό εκεί. Κοιτάζοντας τι μου έχει μείνει άπο έναν έρωτα μεγάλο και μια αλήθεια αδιαπραγμάτευτη.
Σήμερα είδα την ανακοίνωση για την συναυλία της στη Θεσσαλονίκη. Και έβαλα να ακούσω αυτό το τραγούδι στο youtube.
Αυτός ο ήχος που ενώνει τις αποστάσεις που διανύσαμε. Ξανά.
Σαν μια ευθεία που χωράει όλη την ιστόρια μας και φέρνει κοντά εκείνες τις μέρες που προσπαθούσα να σε φτάσω και να τραβήξω την προσοχή σου.
Μια βαθιά εξομολόγηση με οδηγεί σε σένα. Στην εποχή που ο ήχος ήταν ικανός να μας τρυπήσει το στομάχι σαν κάτι άγνωστο που ταίριαζε πάνω μας. Ένα τοπίο ηλεκτρικό που μου λεγες πως έχει χρώμα μπλε αλλά είναι ζεστό. Οτιδήποτε μετά από αυτό οδηγούσε αναπόφευκτα στην σύγκριση αλλά και από κει βλέπαμε την αγάπη.
Κάπου εκεί έχασα έναν φίλο και ακόμη το μετανιώνω. 'Εμειναν όλα αυτά τα τραγούδια που μου έμαθε, να τα'χω σε cd δίπλα δίπλα, όπως αυτός είχε τα album. Να μου λένε πως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί σαν ένα χέρι ζεστό που σκουπίζει το μέτωπο.
Εκεί δυο άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια και το φιλί τους διώχνει τις λέξεις.
Πέρασε καιρός.
Άνθρωποι στην ζωή μας, βοηθούν να μπουν κάποια πράγματα στη σειρά. Και πίσω από αυτούς στέκονται άλλοι, που δεν προλάβαμε να μοιραστούμε όσα θέλαμε. Μένει η αγάπη που θέλαμε να δώσουμε, να επιπλέει σε κάθε τι καινούργιο και πάλι.
Μέσα από τα τραγούδια που διάλεγε ο συγκάτοικος μου εκείνα τα πρωινά, έβλεπα τον ίδιο άνθρωπο, κάθε φορά. Κάποιες φορές έφτασα κοντά σου.
Όταν όλα τα άλλα αλάξουν και οι μέρες αυτές θα φαίνονται μέσα από ίστοριες άλλων ή λέξεις που σε στέλνουν πίσω ξάνα, εγώ θα σε θυμάμαι όπως πάντα και πάλι. Σαν τίποτα να μην πέρασε από πάνω μας. Γιατί μακριά από τις ώρες τις ίδιες και τις πόλεις του κόσμου που είδα, υπήρξε αυτή η αίσθηση της δύναμης στα μάτια σου να δίνει ζωή σε ότι είχα αδύναμο και μια φωνή σταθερή να καλύπτει τα βήματα μου.
σχόλια