Ροδοψαρούλα, καθώς διάβαζα το σημερινό σου post, θυμήθηκα αυτό το άρθρο που είχα διαβάσει. Αντί να αφήσω λοιπόν ένα τεράαααστιο σχόλιο που να το περικλείει, το έκανα post!
Το πείραμα έγινε από την Washington Post την Παρασκευή 12 Ιανουαρίου.
O διεθνούς φήμης βιολιστής Joshua Bell, είχε παίξει τρεις μέρες πριν στην κατάμεστη Αίθουσα Συμφωνικής Μουσικής της Βοστώνης για εισιτήρια που κόστιζαν 100 δολλάρια το καθένα και που είχαν γίνει αμέσως ανάρπαστα.
Αυτή την φορά, το πρωινό της Παρασκευής, o Bell δεν ντύθηκε με τα επίσημα ρούχα της εμφάνισής του, αλλά με ένα τζιν, ένα t-shirt και ένα καπέλο και στήθηκε στις 07:51 στην πολυσύχναστη στάση L'Enfant Plaza του Metro της Washington.
Στα χέρια του κρατούσε το Gibson ex Huberman, βιολί που φτιάχτηκε το 1713 από τον Αντόνιο Στραντιβάρι, και ανήκει στην σπουδαία δυσεύρετη σειρά Στραντιβάριους.
Εκείνη την πρωινή ώρα αιχμής ο Bell θα καθόταν για 43 λεπτά σε μια γωνιά του Σταθμού (που εξυπηρετεί κυρίως εργαζομένους σε κυβερνητικά γραφεία), για να εκτελέσει έξι αριστουργήματα της κλασικής μουσικής.
Το ερώτημα ήταν αν ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο παριστάνει τον πλανόδιο μουσικό σ' ένα Σταθμό του Μετρό παίζοντας κλασσικά μουσικά αριστουργήματα, πόσοι άραγε από τους αγχωμένους περαστικούς θα διαθέσουν λίγο χρόνο για να τον ακούσουν ;
Ο 39χρονος Bell άνοιξε μπροστά του την θήκη του βιολιού του και τοποθέτησε κάποια κέρματα μέσα.
Η αρχή έγινε με το 14λεπτο Chaconne του Bach, ένα από τα δυσκολότερα solo κομμάτια για βιολί. Γραμμένη το 1720 στην αυγή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, η σύνθεση υμνεί το μεγαλείο των ανθρώπινων δυνατοτήτων.
Χρειάστηκε να περάσουν τρία λεπτά και 63 συνολικά άνθρωποι, μέχρι ο πρώτος να γυρίσει το κεφάλι του και να παρατηρήσει τον πλανόδιο μουσικό, και μισό λεπτό αργότερα ο Bell έλαβε ένα δολλάριο ως πρώτη δωρεά.
Με πάθος συνέχισε το ρεπερτόριό του: Ave Maria του Schubert, Estrellita του Pοnce, Jules Massenet και μετά πάλι Bach. Το ιδιότυπο κοινό όμως παρέμεινε φευγάτο.
Στα τρία τέταρτα που έπαιξε ο Bell, σταμάτησαν 7 άτομα για να ακούσουν από τους 1097 επιβάτες που πέρασαν από μπροστά του. Από αυτούς, 27 έδωσαν χρήματα βιαστικά για να μαζευτούν συνολικά περίπου 32 δολλάρια.
Μία μόνο δημογραφική ομάδα είχε απολύτως συνεπή συμπεριφορά: κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί, προσπαθούσε να σταματήσει για να δει και να ακούσει, και κάθε φορά ένας γονιός το έσπρωχνε μακριά.
Μια κρυφή κάμερα κατέγραψε όλες τις κινήσεις.
Στην ταινία βλέπεις ανθρώπους να περνούν κατά κύματα, με χάρτινα ποτήρια καφέ στο χέρι και κινητά στο αυτί, σ΄ έναν θλιβερό χορό αδιαφορίας, αδράνειας και βιασύνης.
Αποκομμένος από ένα κοινό, που δεν βλέπει και δεν ακούει, ο Bell δήλωσε αργότερα ότι περισσότερο τον συγκλόνισε η συμπεριφορά του κόσμου στο τέλος κάθε κομματιού: καμμία σημασία, είτε η μουσική του έπαυε να υπάρχει, είτε γεννιόταν, λες και δεν υπήρξε ποτέ εκεί, σαν φάντασμα
What is this life if, full of care,
We have no time to stand and stare"
γράφει στο Leisure ο W.H. Davies για την χρησιμότητα της ζωής αν δεν διαθέτουμε τον απαιτούμενο χρόνο για να χαρούμε μικρές απολαύσεις της.
Αν δεν μπορούμε να βρούμε λίγο χρόνο για να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει μερικά από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, σχολιάζει η «Washington Post» και αν η πίεση της σύγχρονης ζωής μάς κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;
σχόλια