Στην Καμακινλάνδη

Μπορεί να λένε ότι το παραδοσιακό greek καμάκι πέθανε, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που πέθανε (γράφτηκε και η νεκρολογία του στα περιοδικά) είναι η γραφικότητά του, η πιάτσα του Συντάγματος, οι υποδυόμενοι τους δικηγόρους πέριξ της Ομόνοιας, το μουστάκι ως σύμβολο ανδρισμού (αν και τώρα τελευταία επέστρεψε ως σύμβολο indie-σμού) και το βουλέ-βου-κουσέ-αβέκ-μουά. Το nu kamaki αγαπάει το σουρεαλισμό, έχει περισσότερο fun, λιγότερο καφριλίκι και εκτείνεται από άκρη σε άκρη αυτής της πόλης, όπου υπάρχουν ακομπλεξάριστα άτομα σε μπαρ με καλά (ή χάλια) ποτά, μπουζούκια όπου τα τραπέζια είναι ασφυκτικά κοντά το ένα με το άλλο, νησιά που επιτρέπουν το γυμνισμό και άνθρωποι που δεν ψαρώνουν με την εσωστρέφεια της νέας εποχής.

Σε κάποιο site διάβασα πρόσφατα ότι τα καλύτερα μέρη για καμάκι είναι το Μπουρνάζι, η Χαλκίδα και η Κέρκυρα. Οι τύποι έχουν ένα δίκιο, με την έννοια ότι αναφέρονται σε μέρη/νησιά/περιοχές που έχουν πιο χαλαρά ήθη, είτε λόγω λαϊκότητας είτε λόγω τουρισμού, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα το προσυπογράψω έτσι στεγνά και απλά, για το λόγο ότι τα ήθη και τα έθιμα (sic) του καμακιού δεν βλέπουν κοινωνικές τάξεις και περιοχές. Θέλω να πω ότι ένα βράδυ στο Μπρίκι μπορεί να σου γεμίσει τη sim card με τηλέφωνα (για κάποιο λόγο σε αυτό το μπαρ έχει υψηλό δείκτη καμακιού) ή αντίστοιχα ένα βράδυ στο Circus της Ναβαρίνου μπορεί να αποδειχτεί πιο επικερδές από ένα carnation night στον Μητροπάνο ή στα στενά της Πλάκας, κυνηγώντας τις χαμένες στη μετάφραση Γιαπωνέζες.

Κάπου εδώ νομίζω ότι πρέπει να καταρριφθεί το κλισέ της ευκολίας του μπουζουκιού. Δεν πιστεύω ότι στα μπουζούκια, στα ελληνάδικα και στα λοιπά παραφερνάλια το καμάκι είναι πιο εύκολο και πιο ελπιδοφόρο από οπουδήποτε αλλού, απλά γιατί πιστεύω ότι οι παροικούντες σε αυτά τα μέρη έχουν έναν πιο παραδοσιακό (που λέγαμε και στην αρχή) ορισμό της φάσης, που τους κρατάει κάπως μακριά από straight up προτάσεις ή εφήμερες σχέσεις. Ακόμα και στο Mo better στα Εξάρχεια, το αξίωμα του καμακιού είναι πιο σημαντικό από τον πειθαναγκαστικό σουρεαλισμό του χώρου και σίγουρα πιο εποικοδομητικό από το να γυρνοβολάς στο Σιδεράδικο στο Παγκράτι ή στο New Trust στις Τζιτζιφιές, αναζητώντας το εύκολο-εφήμερο σεξ. Μετά από χρόνια και εκατοντάδες ώρες που έχω γράψει στην αθηναϊκη νύχτα, έχω καταλήξει στο απόλυτο θεώρημα: ότι όσο πιο λαϊκό είναι το μαγαζί τόσο πιο ιδανικά εύκολο είναι το καμάκι (αλλά και τόσο ανούσιο ουσιαστικά) και όσο πιο εστέτ είναι το μπαρ τόσο πιο απλοϊκό είναι (αρκεί να έχεις το σουρεαλισμό και την κοινωνικότητα στο DNA σου). Πιστέψτε με, είναι πιο έυκολο πια να κάνεις καμάκι φορώντας ένα πουκάμισο Ben Sherman παρά μια fake στολή δικηγόρου και είναι πιο εύκολο να βρεις εφήμερο σεξ σε ένα μπαρ του κέντρου παρά σε ένα σκυλάδικο της Ιεράς Οδού. Άσε που θα πληρώσεις και λιγότερα.