ΣτοΣχοινίΤηςΙστορίαςΑκροβάτες*

photo Μυρσίνη Λοϊζου

Κι ενώ βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας από τις κρισιμότερες εβδομάδες της νεοελληνικής ιστορίας, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο δύσθυμο πίνγκ πόνγκ των ηγετών της ΕΕ που επιμένουν να αντιμετωπίζουν άτολμα το ελληνικό πρόβλημα και στους σκατολογικούς κρωγμούς του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και των καιροσκοπικών υποστηρικτών του, υπάρχουν μερικές ανάπαντεχες εικόνες που όταν τις αντικρίζεις σε κάνουν να αντιμετωπίζεις λιγότερο κυνικά αυτό που πρόκειται να συμβεί.

Η Χαρούλα Αλεξίου χθες το βράδυ κατέβηκε στη πλατεία Συντάγματος . Δεν έχω την πρόθεση (ούτε την όρεξη) να της προσαρμόσω ερήμην της τον οποιονδήποτε υποστηρικτικό ή όχι μανδύα αυτού που συμβαίνει εκεί. Μου αρκεί που διαπιστώνω πως καθώς τα σύννεφα αρχίζουν και μαζεύονται και οι χρυσές μέρες μας αφήνουν πίσω για τα καλά, πως πολλά πρόσωπα, διαφορετικά μεταξύ τους, με διαφορετικές αφετηρίες, προβλήματα και ζητούμενα συναισθάνονται την αλλαγή του καιρού προς το χειρότερο, κουμπώνουν το μπουφάν τους μέχρι το λαιμό και κατεβαίνουν να συναντήσουν, όσο και αν διαφωνούν ή συμφωνούν μεταξύ τους, άλλα μάτια.

Δεν έχει σημασία εδώ που φτάσαμε αν λέγεσαι Αλεξίου ή Μιχαήλ άλλωστε. Απλώς βλέποντας πρόσωπα σαν τη Χαρούλα ανάμεσα στο πλήθος, πρόσωπα που η διαδικασία της τέχνης μεταφυσικά έχει επιλέξει για να σε απομακρύνουν από τον σκοτεινό τοίχο (έναν τοίχο που το σύστημα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο με πρωτοφανή βιαιότητα σε στρέφει καταπάνω του) κατανοείς πως ίσως και αυτοί που θεωρείς λιγότερο χτυπημένους από αυτή τη κατάσταση νιώθουν παρόμοια με σένα και παρόμοιες σκέψεις για το τι στ’ αλήθεια συμβαίνει τριγύρω μας περνάνε και από το δικό τους μυαλό.

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό που αρνείται να φύγει και αυτό που πασχίζει να γεννηθεί και να σταθεί στα πόδια του θα καταφέρουν να αποφύγουν τις ωδίνες και τον αφρό της υπερβολής. Τα παλιά κόλπα έχουν καταρρεύσει θεαματικά άλλωστε και έχουμε απομείνει να κοιτάζουμε την άβυσσο σχεδόν υπνωτιστικά.

Προτιμώ να κοιτάξω για ακόμη μια φορά τη φωτογραφία της Χαρούλας από τη πλατεία χθες βράδυ. Μπορεί όλα τώρα να μοιάζουν με μηδέν. Μπορεί όμως, αν το καλοσκεφτούμε και το πιστέψουμε αρκετά, να μετρήσουμε τα λάθη, να κοιταχτούμε στα μάτια και να ταξιδέψουμε αγκαλιασμένοι (για πρώτη φορά) μέσα στη νύχτα που μας ετοιμάζουν. Δεν είναι και λίγο για αρχή.