Ένα σύντομο κομμάτι στο Paris Review για την αυτοκτονία του Κleist και της Henriette Vogel.
Aπλό, δυνατό γράψιμο.
Έτσι όπως γράφουν μόνο όποιοι κατέχουν το θέμα -και δεν χάνονται στην επίδειξη.
On November 21, 1811, the writer Heinrich von Kleist shot his beloved, the terminally ill Henriette Vogel, and then himself, on the banks of Kleiner Wannsee. The innkeeper who housed them the night before described the couple, thirty-four and thirty-one, as cheerful and voluble; Kleist wrote in a final letter to his sister that he viewed death with "inexpressible serenity." Although controversial, troubled, and financially unsuccessful in his day, he went on to achieve a monumental posthumous reputation and is today regarded as one of the finest writers—playwright, philosopher, and novelist—in the German canon.
Vogel was herself an accomplished intellectual. Theirs is one of the most famous suicide pacts in history, but the details are hazy—some accounts say the suicide was her idea, others that she wasn't even his first choice, a theory espoused by the recent film Amour Fou. The exact location of the bodies is unknown.
Περιέργως αυτή που μου τραβάει πιο πολύ την προσοχή, είναι η Henriette. Η αρχιτέκτων της αυτοκτονίας.
Στα γράμματά της, τα καταλαβαίνεις όλα.
Βερολίνο, Νοέμβριος 1811
Χάϊνριχ μου, αρμονικέ μου, παρτέρι μου από υάκινθους, αυγή μου, λυκόφως μου, γλυκέ μου ωκεανέ, αιολική μου άρπα, τριανταφυλλώνα μου, ουράνιο τόξο μου, μικρό παιδί στην αγκαλιά μου, αγαπημένη μου καρδιά, χαρά μέσα στον πόνο μου, αναγέννησή μου, λευτεριά μου, σκλαβιά μου, Σάββατό μου, χρυσό μου δισκοπότηρο, ατμόσφαιρά μου, ζέστα μου, λογισμέ μου, ποθητέ μου εκεί ψηλά κι εδώ κάτω, πολυαγαπημένο μου αμάρτημα, παρηγοριά τών ματιών μου, η πολυτιμότερη απ' τίς έγνοιες μου, η πιο όμορφη απ' τίς αρετές μου, καμάρι μου, προστάτη μου, συνείδησή μου, δάσος μου, λάμψη μου, κράνος μου και ξίφος μου, μεγαλοψυχία μου, δεξί μου χέρι, ουράνια σκάλα μου, Άι–Γιάννη μου, ιππότη μου, τρυφερέ μου ακόλουθε, αληθινέ μου ποιητή, κρύσταλλό μου, πηγή ζωής μου, κλαίουσα ιτιά μου, κύριέ μου κι άρχοντά μου, ελπίδα μου κι απόφασή μου, πολυαγαπημένε μου αστερισμέ, μικρέ μου χαδιάρη, απόρθητο κάστρο μου, ευτυχία μου, θάνατέ μου, πυγολαμπίδα μου, μοναξιά μου, όμορφο καράβι μου, ρεματιά μου, ανταμοιβή μου, Βέρθερέ μου, Λήθη μου, κούνια μου, θυμίαμα και μύρο μου, φωνή μου, κριτή μου, τρυφερέ μου ονειροπόλε, νοσταλγία μου, καθρέφτη μου χρυσέ, ρουμπίνι μου, αυλέ μου, αγκαθωτό στεφάνι μου, χιλιάδες θαύματά μου, δάσκαλέ μου, μαθητή μου, σ' αγαπώ περισσότερο κι απ' όσο μπορώ να φανταστώ. Η ψυχή μου σού ανήκει.
Εριέττα
Υ. Γ. – Η σκιά μου τό μεσημέρι, η πηγή μου μέσα στην έρημο, η καλή μου μητέρα, η θρησκεία μου, η εσωτερική μου μουσική, φτωχέ μου άρρωστε Χάϊνριχ, αρνάκι μου πασχαλινό, τρυφερό κι άσπρο, Ουράνια Πύλη μου.
Ε.
σχόλια