Τα Dirty Comics, γνωστά επίσης και με τις ονομασίες Eight-Pagers, Bluesis, Jo-Jo Books, Two-by-Fours, Gray- Backs, Tillie-and-Mac Books, Jiggs- and-Maggie Books, Tijuana Bibles (Βίβλοι της Τιχουάνα – έτσι τα αποκαλούσαν στη Δυτική Ακτή, γιατί συχνά τα αγόραζαν Αμερικανοί τουρίστες που παραθέριζαν στο Μεξικό), ή πιο απλά Fuck Books, εκδίδονταν στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη δεκαετία του '20 έως τη δεκαετία του '50. Το είδος, όμως, γνώρισε μεγάλη δημοτικότητα από τη δεκαετία του '30 και μετά, χάρη σ' ένα σύστημα λαθραίας μεν διανομής, που άγγιζε όμως τα όρια της μαζικής διακίνησης. Αν τα πρώτα «σεξ κόμικς» ήταν ακόμα μια αστεία υπόθεση, με τιράζ μερικές χιλιάδες βιβλία, το 1935 κατόρθωσαν να φτάσουν, συνυπολογίζοντας όλα τα τιράζ, τα είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα, με διανομή πανεθνική. «Ήταν πανταχού παρόντα, σαν τη Βίβλο», αναφέρει ο C.J. Sheiner. «Μπορούσες να τα βρεις στα σχολεία, στα ντράγκστορ ή στα ψιλικατζίδικα». Ας προσθέσουμε σε αυτή τη λίστα τα κουρεία και τα συνεργεία αυτοκινήτων. Συχνά, τα διακινούσαν σε πόλεις και σε φάρμες οι πλασιέδες βίβλων, παράλληλα με τις βίβλους.
«Στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς τους», γράφει ο Donald H. Gilmore (Sex in Comics, a History of the Eight-Pagers, Σαν Ντιέγκο, 1971), «τα Eight-Pagers (οκτασέλιδα) σχεδιάζονταν σε σκοτεινές σοφίτες, τυπώνονταν σε άθλια τυπογραφεία ή σε ανώνυμα, απόμερα δρομάκια, και διακινούνταν από πλανόδιους πωλητές που έβγαζαν να σου δώσουν τα κόμικς από την πίσω τσέπη του παντελονιού τους. Κι ωστόσο, αυτά τα κόμικς αντιπροσώπευαν μια αγορά αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων σε μια οικονομία που την είχε συνθλίψει η μεγάλη ύφεση». Η μέση τιμή ενός Eight-Pager διέφερε από πολιτεία σε πολιτεία, ανάλογα με το δυναμικό της αγοράς. Η τρέχουσα τιμή πώλησης κυμαινόταν από 50 σεντς μέχρι ένα δολάριο στη διάρκεια της ύφεσης. Η τιμή δεν αναγραφόταν ποτέ πάνω στο ίδιο το βιβλίο, προκειμένου να υπάρχει περιθώριο κέρδους για τον μεταπράτη, αναλόγως της ζήτησης. Αν λάβουμε υπόψη το καθεστώς παρανομίας που τα χαρακτήριζε και τα κέρδη που απέφεραν, η συμμετοχή της μαφίας ήταν αναπόφευκτη. Συχνά τα πήγαιναν μπράβοι στους βιβλιοπώλες, κατά κανόνα τα Σάββατα μετά το κλείσιμο. Ο βιβλιοπώλης πλήρωνε μπροστά και μετρητά, προτού ξανανοίξει το μαγαζί για τους «ιδιαίτερους» πελάτες τους.
Μολονότι σε ορισμένα κόμικς αναγράφονταν απίθανοι τόποι έκδοσης («Ταμπάσκο, Μεξικό»,«Αβάνα, Κούβα»), στην πραγματικότητα η παραγωγή τους γινόταν στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο ή στη Βαλτιμόρη και σε υπόγεια τυπογραφεία, διάσπαρτα λίγο πολύ σε όλη τη χώρα. Οι αναφορές κατασχέσεων που ανακοινώθηκαν σε εφημερίδες της εποχής μας δίνουν μια ιδέα για την έκταση του δικτύου διανομής.
Τα Dirty Comics είχαν τη μορφή φυλλαδίου, συρραμμένου με καρφίτσα, και μικρό πλαγιαστό σχήμα – το ύψος τους κυμαινόταν από 6,5 ως 7,5 εκατοστά και το πλάτος από 10 ως 11,5 εκατοστά. Τα περισσότερα αριθμούσαν οκτώ σελίδες, ορισμένα όμως μπορεί να είχαν δώδεκα, δεκαέξι, ακόμα και τριάντα δύο σελίδες. Τυπώνονταν σε μαύρο χρώμα, σε κακής ποιότητας χαρτί. Το εξώφυλλο ήταν από πιο χοντρό χαρτί, ενίοτε έγχρωμο. Ορισμένα είχαν επίσης στο οπισθόφυλλο μια ερωτική εικόνα, άσχετη με το κείμενο, σε ακόμα χειρότερη εκτύπωση απ' ό,τι οι εσωτερικές σελίδες. Τυπωμένα χωρίς προσοχή, τα Dirty Comics έχουν μια γραφική πλευρά, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν παρουσιάζουν συχνά ελαττώματα. Μολονότι ορισμένα είναι η προσωποποίηση της κακοτεχνίας, κάποια άλλα, κυρίως όσα πιστώνονται στον «Mr. Prolific», είναι πολύ πιο καλοδουλεμένα και αποτελούν αληθινό καλλιτεχνικό επίτευγμα. Η φροντίδα για τα κείμενα δεν φαίνεται επίσης να αποτελεί προτεραιότητα για τους συγγραφείς, που χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο διάφορες αργκό. Εξού και η ορθογραφία είναι συχνά αυθαίρετη, Ενίοτε, μάλιστα, φωνητική.
Εκτιμάται ότι εκδόθηκαν περίπου δύο χιλιάδες διαφορετικά κόμικς. Πρέπει, ωστόσο, να διευκρινίσουμε ότι σχεδόν τα μισά ήταν παραλλαγές σε ήδη υπάρχουσες ιστορίες ή ακόμη και απλές ανατυπώσεις, αφού οι καλύτερες ιστορίες κυκλοφορούσαν με διάφορα εξώφυλλα.
Σχεδόν όλοι οι συγγραφείς αυτών των φυλλαδίων έχουν παραμείνει ανώνυμοι. Πρόσφατα ταυτίστηκε ο «Mister Prolific» με κάποιον «Doc» Rankin, ενώ ο Art Spiegelman (πρβλ. Bob Adelman, Tijuana Bibles - Art and Wit in America's Forbidden Funnies, 1930s-1950s, Simon and Schuster, 1997 και The Erotic Print Society, 2006 και La Martinière, 2004) διαβεβαιώνει ότι αναγνωρίζει σε κάποια κόμικς το σημάδι του Wesley Morse, συγγραφέα του κόμικ Bazooka Joe. Ομοίως, δεν υπάρχει ένδειξη χρονολογίας. Μπορεί κανείς πάντως να χρονολογήσει ορισμένα από αυτά χάρη στα γεγονότα της επικαιρότητας στα οποία αναφέρονται.
Ο Μίκυ Μάους και ο Ντόναλντ Ντάκ
Η επίλυση των διαφορών με συνοπτικές διαδικασίες από την πρόθυμη ποντικίνα Μίνι Μάους
Πατήστε πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση:
O Tσανγκ Kαϊ-Tσεκ στο «Nίκη και βιασμός»
Έτσι κέρδισε τις μάχες ο Κινέζος ηγέτης.
σχόλια