... Ειδικά σαν προέρχονται από ανθρώπους που έχουν εκτεθεί, παλέψει, «ματώσει» για μια υπόσχεση, μια ιδέα, ένα όραμα για να απογοητευτούν οικτρά στην πορεία. Το να αντικρούσει πειστικά ο Σύριζα τα τέσσερα, ως τώρα, τσουχτερά δημόσια τέτοια «κατηγορώ» από τρεις επώνυμους «πρώην» και την πλειοψηφία της κομματικής του νεολαίας (που εκφράζουν, ταυτόχρονα, αρκετό κόσμο που στήριξε ένθερμα το εγχείρημα Σύριζα για να μείνει... Παυλόπουλος με τις εξελίξεις), είναι από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της προεκλογικής περιόδου για το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.
Εν αρχή ήταν η πικρή όσο κι επιθετική «συγνώμη» του δημοσιογράφου Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη, του γνωστού πρώην «Καιρού» της Ελευθεροτυπίας (29/6). Με γλώσσα ιδιαίτερα αιχμηρή, επικεντρώνεται στα «πολλά προσχεδιασμένα ψέματα» της «ανόητης κι ανεύθυνης» κυβέρνησης Σύριζα: α) το τελεσίγραφο των δανειστών τον Ιούνιο στο Eurogroup (η ελληνική πλευρά αποσύρθηκε, λέει, αυτοβούλως από τις διαπραγματεύσεις), β) το πρόσχημα ότι οι προτάσεις των δανειστών ήταν «βαριές κι ασήκωτες» (ενώ υπήρχαν ήδη, λέει, σημεία σύγκλισης) γ) το δημοψήφισμα, που χαρακτηρίζει «πράξη δειλίας» και «απόπειρα υφαρπαγής πλειοψηφίας για έξοδο από το Ευρώ», σημειώνοντας ότι «η κυβέρνηση εκλέγεται ακριβώς για να παίρνει τις επώδυνες αποφάσεις, όχι για να πίνει μπίρες στα καφέ του Συντάγματος» δ) ότι οι ξένοι φταίγανε για το κλείσιμο των τραπεζών και τον έλεγχο κεφαλαίων, ενώ ήταν η κυβέρνηση που εγκατέλειψε ξαφνικά τις διαπραγματεύσεις γνωρίζοντας, ωστόσο, τι θα επακολουθήσει ε) ότι ήθελε το δημοψήφισμα ώστε να ισχυροποιήσει, δήθεν, τη θέση της στ) Ότι το περήφανο «Όχι» θα έδειχνε, τάχα, στους λαούς της Ευρώπης τον δρόμο παρότι «δίχως τα ευρωπαϊκά κεφάλαια δεν θα πηγαίναμε πουθενά, ακόμα και με δραχμή κάπου θα έπρεπε να ενταχθούμε» και ζ) Ότι οι δανειστές επεδίωκαν δήθεν να ταπεινώσουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, «ενώ τα ίδια και χειρότερα έκαναν και με τις προηγούμενες».
Πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αποχωρούν καταγγέλλοντας τον εθισμό στην εξουσία των λεγόμενων «προεδρικών», την αποτυχία της διαπραγματευτικής «γραμμής», την άγρια επίθεση στους πολιτικούς αντιπάλους που λειτούργησε διχαστικά στην κοινωνία «κι ας ήταν κάποιοι πράγματι εντελώς σάπιοι», τους αυτοσχεδιασμούς, την ανυπαρξία σχεδίου, τις κλειστές, τους παλαιοκομματικούς (κυρίως πρώην Πασόκους) πολιτευτές που μπήκαν στον κρατικό μηχανισμό, το «γελοίο» - παρότι το στήριξε - δημοψήφισμα, τις «εξευτελιστικές διαδικασίες» με τις οποίες ψηφίστηκε και το νέο μνημόνιο.
Πολιτική παροχών χωρίς γεμάτα ταμεία δεν γίνεται, συνεχίζει, απαριθμώντας πράγματα που οι «αγαθοί συνοδοιπόροι» του Σύριζα σαν αυτόν «επέμεναν» να μη βλέπουν (συνεργασία με Καμμένο, εκλογή ΠτΒ και ΠτΔ, αλλοπρόσαλλοι – με λίγες, λέει, εξαιρέσεις - υπουργοί, οι «κατεργάρηδες» στο απυρόβλητο, καμία αναφορά στην πολλή και σκληρή δουλειά που απαιτεί η ανάκαμψη της χώρας κ.λπ.). Μόνο οι οργανώσεις αλληλεγγύης σώζανε τα προσχήματα, γράφει. Συμφωνεί ότι οι δανειστές είναι εκβιαστές, τοκογλύφοι, απατεώνες και νονοί, μόνο που όφειλαν, λέει, να το γνωρίζουν αυτό και οι πρώην κυβερνώντες. Τους οποίους χαρακτηρίζει, στην πλειοψηφία τους, «άσχετους θεωρητικάριους, παιδιά του κομματικού σωλήνα, άπειρους στη ζωή, ψεύτες και κατώτερους των περιστάσεων», έτοιμους να υπογράψουν ένα τόσο επαχθές μνημόνιο «που ο Σαμαράς θα φάνταζε Μάο». Καταλήγει απολογούμενος που κι ο ίδιος συνέβαλε στην ευκολοπιστία του λαού, «το τίμημα της οποίας θα πληρώσει πανάκριβα».
Σωστός καταπέλτης υπήρξε, επίσης, στις 23/8 ο γνωστός καλλιτέχνης Στάθης Δρογώσης, εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος με τον Σύριζα και μέλος της γραμματείας Τμήματος Πολιτισμού: «Κάναμε ανήθικες πολιτικές πράξεις. Κοροϊδέψαμε τον κόσμο... Η μόνη κόκκινη γραμμή είναι, λένε, να παραμείνει η αριστερά στην εξουσία. Ποια αριστερά; Ποια εξουσία;». Μιλά για τη δική του ενεργή συμμετοχή στο κόμμα και τους «εξαιρετικούς» συντρόφους που γνώρισε εκεί, δηλώνει μάλιστα περήφανος για τη δουλειά που έγινε στις προγραμματικές θέσεις και προτάσεις για τα πολιτιστικά. Εξαίρει την «ομάδα των 53» και το κινηματικό κομμάτι του κινήματος, «ανθρώπους που είχαν στήσει δίκτυα αλληλεγγύης, είχαν λιώσει στην κούραση για τα κινήματα γειτονιάς, είχαν παλέψει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, για την καταστολή» - αυτό είναι το μεγαλύτερο, ίσως, αριστερό «γαμώ το» -, στο πλευρό των οποίων δηλώνει πως παραμένει.
Στηλιτεύει τον εθισμό στην εξουσία των λεγόμενων «προεδρικών», την αποτυχία της διαπραγματευτικής «γραμμής», την άγρια επίθεση στους πολιτικούς αντιπάλους που λειτούργησε διχαστικά στην κοινωνία «κι ας ήταν κάποιοι πράγματι εντελώς σάπιοι», τους αυτοσχεδιασμούς, την ανυπαρξία σχεδίου, τις κλειστές, τους παλαιοκομματικούς (κυρίως πρώην Πασόκους) πολιτευτές που μπήκαν στον κρατικό μηχανισμό, το «γελοίο» - παρότι το στήριξε - δημοψήφισμα, τις «εξευτελιστικές διαδικασίες» με τις οποίες ψηφίστηκε και το νέο μνημόνιο. Αναρωτιέται κιόλας γιατί οι κυβερνώντες καθυστέρησαν τόσο τη ρήξη ή έστω τη «στροφή» αφού ήταν, μας είπαν, μονόδρομος, γιατί δεν έπραξαν τίποτα για διαφθορά-διαπλοκή και γιατί ο συστημικός Τύπος βρέθηκε ξαφνικά να τους στηρίζει (δεν ήξερε ακόμα ότι «σύμμαχος» αναγορεύτηκε μέχρι κι ο Κουρής). Δεν θεωρεί προδότες ή σάπιους όσους παραμένουν στον Σύριζα, αποκαλεί όμως όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας «εντελώς αμόρφωτο κι αποτυχημένο». Δεν βλέπει λύση ούτε στη δραχμή, ούτε στα μνημόνια, ούτε όμως στα εύκολα συνθήματα, «νεοφιλελεύθερα ή αριστερά», αφού «εύκολος δρόμος δεν υπάρχει: Tα μνημονιακά κόμματα πιπιλάνε το success story ενώ τα αριστερά δεν λένε στον κόσμο ότι ακόμα κι αν βγούμε από ΕΕ-Ευρωζώνη θα κάνουμε κι άλλες θυσίες».
«Δεν με χωρά το ξόδεμα της μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής νίκης της αριστεράς σε όλη την Ευρώπη. Ούτε το ξόδεμα του 62% ΟΧΙ του ελληνικού λαού, κόντρα σε ένα τεράστιο πολιτικό, μιντιακό και τραπεζικό πραξικόπημα, μόλις σε μία ώρα», κατήγγειλε αποχωρών από το κόμμα Θοδωρής Κόλλιας. Ο επί οκτώ συναπτά έτη κειμενογράφος του Αλέξη Τσίπρα εκτιμά ότι το κόμμα «ακυρώθηκε», οι συλλογικές διακηρύξεις «ξεχάστηκαν» όπως και το εξαγγελθέν για τον Σεπτέμβριο Συνέδριο ενώ τα πολιτικά του όργανα καλούνται απλώς να επικυρώσουν προειλημμένες αποφάσεις. «Είμαι στην Αριστερά πάνω από τρεις δεκαετίες... Επέλεξα τα τελευταία χρόνια να μην τοποθετούμαι δημόσια... Στις 20 Φλεβάρη διατύπωσα τις ενστάσεις μου. Στα μέσα του καλοκαιριού, δήλωσα ότι το νέο πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης με βρίσκει αντίθετο και υπέβαλα γραπτώς την παραίτησή μου... Ανέλαβα την προσωπική και πολιτική ευθύνη που μου αναλογεί, για όσα δεν έκανα, για όσα δεν είπα, για όσα δεν μπόρεσα να αποτρέψω», σημειώνει. Θεωρεί τις εκλογές «κίνηση εκκαθάρισης με την κατασκευή του απαραίτητου εσωτερικού εχθρού», ένα σενάριο «απίστευτο» και διανθισμένο «από απαράδεκτες και χυδαίες προσωπικές επιθέσεις, αδιανόητους χαρακτηρισμούς και συκοφαντίες εις βάρος συντρόφων που πορεύομαι μαζί τους δεκαετίες». Διακηρύττει, ωστόσο, ότι στηρίζει πάντα όσους-ες παραμένουν πιστοί στον Σύριζα των μελών και των κινημάτων. «Ο λαός θα πει την τελευταία λέξη», καταλήγει, «απλά καθένας και καθεμιά απλά επιλέγουν με ποιού κειμένου τις λέξεις θα ταυτιστούν (οι δικές του χρεωκόπησαν, καθώς ομολογεί).
«Η χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ κι εμείς απέναντί της», τιτλοφορείται η δήλωση αποχώρησης της πλειοψηφίας των μελών του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Σύριζα (31/8). «Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου, η ενεργητική υποστήριξη και μετατροπή του σε στρατηγικό ορίζοντα, ο άνευ όρων κυβερνητισμός, η πλήρης περιθωριοποίηση και απαξίωση του κόμματος, συνιστούν τους βασικούς λόγους γι' αυτή τη χρεοκοπία... δεν μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας εντός Σύριζα, ούτε να υπερασπιστούμε την επιδίωξη της συνέχισης μιας αριστερής στρατηγικής με όχημα τον μεταλλασσόμενο Σύριζα... Είναι σαφές για εμάς πως, στην παρούσα φάση, το ριζοσπαστικό πολιτικό περιεχόμενο της οργάνωσης, η κινηματική παράδοση και η παρακαταθήκη της, καθώς και οι αγωνίες και οι προβληματισμοί των μελών της, δεν μπορούν να συνδυαστούν με την παραμονή στο Σύριζα», αναφέρει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων το μακροσκελές κείμενο με τις 37 υπογραφές. Το «υπαρξιακού χαρακτήρα», όπως διατυπώνεται, «ρήγμα» του τέως κυβερνώντος κόμματος με τη νεολαία του είχε ήδη ξεκινήσει με τον διορισμό και τις επιλογές του Γιάννη Πανούση στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (εντέλει τους... έδειρε κιόλας). «Επισημοποιήθηκε», ουσιαστικά, στη σύνοδο του ΚΣ της Νεολαίας στις 16 & 17/7 οπότε, καθώς αναφέρεται λεπτομερώς, υπήρξε κατηγορηματική αντίθεση στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική.
Το πλήγμα είναι μεγάλο εφόσον οι νεολαίοι ήταν που έδιναν δυναμικό «παρών» (συνοδευόμενο όχι σπάνια από χημικά, ξύλο, συλλήψεις κ.λπ.) στους κοινωνικούς αγώνες, τις κινητοποιήσεις και τα αλληλέγγυα δίκτυα των μνημονιακών χρόνων: «Η μη αποδοχή, από μέρους των νέων ανθρώπων, της έλλειψης εναλλακτικής στα μνημόνια και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, είναι ένα στοίχημα ιστορικών διαστάσεων για την ελληνική κοινωνία... Η νεολαία, οι εργαζόμενες τάξεις, οι γυναίκες, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, η ΛΟΑΤΚ κοινότητα δυνητικά αποτελούν την μαγιά μιας πραγματικά επαναστατικής κοινωνικής πλειοψηφίας», διακηρύσσουν οι «αποσχισθέντες» τονίζοντας ότι «ο αγώνας για τον σοσιαλισμό παραμένει επίκαιρος» και οι ίδιοι, μάχιμοι: «Το συλλογικό μας κεφάλαιο γνώσεων, δεξιοτήτων κι εμπειριών μάς δίνει τη δύναμη. Αυτές οι μέρες, είναι ωραίες μέρες... ακριβώς επειδή δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, μπορούμε να διεκδικήσουμε τα πάντα». Μακάρι, παιδιά.
σχόλια