Η Φρανς Γκαλ επέμενε ότι δεν ήξερε. «Δεν κατάλαβα τίποτα... έκανα μήνες να βγω από το σπίτι... ντρεπόμουνα... ντρεπόμουνα τόσο πολύ», κλαψούριζε στις συνεντεύξεις, πριν και μετά. Ίσως. Άλλωστε η αθωότητά της, το δεν ήξερα, έκαναν τον Σερζ να το διασκεδάζει τόσο πολύ. Απίστευτα πολύ. Σ' αυτό το βίντεο με το ζόρι κρατιέται να μην σκάσει στα γέλια καθώς παρατηρεί τα αθώα χειλάκια της Φρανς να τρεμοπαίζουν από χαρά.
{Annie aime les sucettes,
Les sucettes à l'anis.}
1966 κι η Γαλλία του Ντε Γκωλ δεν έχει στήσει ακόμη τα οδοφράγματα, η αμμουδιά δεν έχει βγει στα πεζοδρόμια. Τι κι αν ο Τζίλο Ποντεκόρβο παίρνει το Χρυσό Λιοντάρι - το έπος του, η «Μάχη του Αλγερίου», θα μείνει για χρόνια έξω απ' τις Παριζιάνικες αίθουσες. Η ξανθούλα Φρανς είναι η νέα μικρή αγαπημένη της χώρας. Με το Poupée de cire, poupée de son, την Κερένια κούκλα της, κερδίζει τη Γιουροβίζιον, τη λατρεία του κόσμου και την υψηλή προστασία του τρομερού Γκένσμπουργκ. Μόλις δεκαοκτώ και με την ομορφιά αληθινής μαθήτριας.
Αυτός θα της γράψει και το Les sucettes, τα γλειφιτζούρια. Ένα τραγούδι για μια μικρή Αννί που τρελλαίνεται για γλειφιτζούρια από γλυκάνισο – αυτά είναι ο δικός της Παράδεισος. Η Φρανς, μέχρι το τέλος θα επιμένει ότι δεν κατάλαβε τίποτα κι ότι όπως όλα τα μυαλά των μικρών παιδιών,έτσι και το δικό της , δεν είχε παρά μια γεύση σα φουντούκι.
{Elles ont la couleur de ses grands yeux,
La couleur des jours heureux.}
Το Les sucettes ξεσήκωσε σκάνδαλο. Στήθηκε στον τοίχο σαν μια διεστραμμένη φάρσα του Γκένσμπουργκ. Στο, καθόλου κρυμμένο στην πραγματικότητα, δεύτερο επίπεδο μιλούσε για μια μικρή Λολίτα που ανακαλύπτει τη χαρά του στοματικού έρωτα, αυτού που οι Λατίνοι ύμνησαν ως fellatio και τα λεξικά κομψά το αναφέρουν ως πεολειχία.
Η Αννί αγαπά τα γλειφιτζούρια
τα γλειφιτζούρια από γλυκάνισο
(...)όταν το ξυλάκι
με γεύση γλυκάνισο
κατεβαίνει στο λαιμό της
είναι στον Παράδεισο
Για λίγες πεντάρες
έχει τα γλειφιτζούρια της
που είναι γαλάζια σαν τα μεγάλα της μάτια
σαν τις χαρούμενες μέρες
όταν το βάζει στη γλώσσα της
μόνο το ξυλάκι μένει
δεν αφήνει τίποτε(..)
Η Φρανς συγχώρεσε τον άτακτο Σερζ, συνεχίζοντας να πεταρίζει τις βλεφαρίδες της και δαγκώνοντας τα ντροπαλά χειλάκια της. Ο Μίστερ Ντίσνευ, λίγο πριν πεθάνει, την ήθελε για Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του κι ο Μπερτολούτσι την έβαλε στο μάτι για το ρόλο της Σνάιντερ στο Τελευταίο ταγκό. Πα μαλ,πα μαλ.
Όταν τη ρωτούν γιατί δεν ξανατραγούδησε το Les sucettes, απαντά αφοπλιστικά: '' Δεν είναι για την ηλικία μου''. Εννοώντας, προφανώς, τις jours heureux, τις ωραίες ημέρες.
bonus track *
Σερζ και χορωδοί τραγουδούν τον Ύμνο!
σχόλια