Ταξίδια του νου...

Κυριακή απόγευμα, η γειτονιά ήσυχη, ο ουρανός καθαρός και ξάστερος και το δροσερό  αεράκι μου ανεμίζει τα μαλλιά. Κάθομαι σε μια πολυθρόνα στο μπαλκόνι και το ταξίδι αρχίζει... Πρώτος σταθμός η μαγευτική Βαρκελώνη. Βρίσκομαι στο πάρκο του Γκουέλ, με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική ονειροπόληση του Αντόνι Γκαουντί. Κτήρια βγαλμένα σαν απο παραμύθι, συντριβάνια με δράκους διακοσμημένα με το πολύχρωμο μαρμάρινο μωσαϊκό που χαρακτηρίζει την πόλη, τουρίστες με τις φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας προσπαθούν να απαθανατίσουν τη μαγεία  του τοπίου. Διασχίζοντας το πάρκο συνάντησα αρκετές μπάντες που έπαιζαν διάσημες ισπανικές μελωδίες. Ο κόσμος μαζεύονταν γύρω τους, τους άκουγε, τους φωτογράφιζε και στο τέλος άφηνε ο καθένας τον οβολό του. Επόμενη στάση η Λισαβόνα. Ξεκινώ απο τον μόλο της Αλκάντρα, όπου ορθώνεται ο ομώνυμος ναυτικός σταθμός, συνεχίζω στο Κάις ντού Σουντρέ, περνάω το την απότομη Ρούα ντό Αλεκρίν και έπειτα κάνω μια σύντομη στάση στο καφέ Μπραζιλέιρα, ένα απο τα πιο διάσημα καφέ της παλιάς Λισαβόνας, όπου απο πάντα δίνουν ραντεβού οι διανοούμενοι της πόλης.  Συνεχίζω στο μνημειώδες νεκροταφείο της Λισαβόνας με το ασυνήθιστο όνομα Cemeterio dos Prazeres (κατά γράμμα Νεκροταφείο των Απολάυσεων). Οι επιτύμβιες πλάκες είναι λιτές η αρχιτεκτονική των παρεκκλησίων διακριτική, η χλόη αψεγάδιαστη και η γαλήνη αιώνια. Ύστερα βρίσκομαι στη συνοικία του κάστρου Σάου Ζορζέ, απ' όπου βλέπω όλη τη συνοικία της Αλφάμα. Εδώ βρίσκεται και το εστιατόριο του κυρίου Καζαμίρο που προσφέρει sarra bulho , ένα πιάτο από εντόσθια χοίρου βρασμένα σε αίμα και κρασί (!) Επόμενη στάση, το Κάιρο. Πέρασα μια βόλτα απο το Κάιρο της Ηλιούπολης, γεμάτο πάρκα και εκκεντρικές βίλες των αρχών του εικοστού αιώνα, απο τη μυστηριώδη Πόλη των Νεκρών όπου οι άστεγοι έχουν μεταμορφώσει τους τάφους του παλιού νεκροταφείου σε κατοικίες για ζωντανούς και απο το Ισλαμικό Κάιρο, την καρδιά της πόλης, όπου ορθώνονται οι πιο όμορφοι μιναρέδες και όπου ένα τεράστιο σούκ ( απο τα πιο ωραία της Μέσης Ανατολής) είναι απο μόνο του μια ολόκληρη συνοικία. Φεύγοντας, έκανα μια στάση στο παζάρι του Χαν-ελ-Χαλίλι, με την τεράστια ποικικλία μπαχαρικών που εκτίθενται σε μεγάλους βαμβακερούς σάκους : πιπερόριζα, πάπρικα, κιννάμωμο, ζαφορά, αλεσμένα καρφάκια γαρίφαλου και άλλα πολλά με ανεξιχνίαστα αραβικά ονόματα. Τελαυταίος  σταθμός, η χώρα των Μάγιας, το  Μεξικό. Άνθρωποι χαμογελαστοί και φιλόξενοι, επιβλητικές, μεγαλοπρεπείς πυραμίδες που θυμίζουν εποχές Ινδιάνων, πολύχρωμα σπίτια με περίτεχνα μπαλκόνια, πλατείες γεμάτες με κόσμο που διασκεδάζει υπό τους ήχους της μουσικής των Μαριάτσι. Ύστερα μια βόλτα απο τα Ινδιανικά χωριά να γνωρίσω απο κοντά τους ιθαγενείς, να μιλήσω μαζί τους και να δω τον τρόπο που ζουν, ανεπηρέαστοι ως και σήμερα απο κάθε μορφή πολιτισμού. Κάπου εδώ το ταξίδι τελείωσε. Δεν πρόκειται για κάποιο όνειρο, ή δημιούργημα της φαντασίας μου, αλλά για ένα εκπληκτικό βιβλίο ενός Ιταλόυ ταξιδιωτικού συγγραφέα που  για δύο ολόκληρες ώρες με συνεπήρε με τις ολοζώντανες περιγραφές του και κατάφερε να με ταξιδέψει νοερά σε τρεις ηπείρους. Όταν τελείωσε η ανάγνωση, έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα πόσο συχνά φαντάζομαι τον εαυτό μου να φεύγει, να ανεβαίνει σε τρένα, πλοία, αεροπλάνα και αναφώνησα :  ''Έτσι θέλω να ζω ρε γαμώτο''.