Το Théâtre du Radeau ιδρύθηκε το 1977 στην πόλη (Le) Mans στη βορειοδυτική Γαλλία (γνωστή περισσότερο από τους αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων). Το 1982 αναλαμβάνει τη διεύθυνσή του ο Φρανσουά Τανγκύ (γεν. 1958) και δέκα χρόνια μετά, το 1992, εγκαθίσταται σ’ ένα παλιό χυτήριο, που στην πορεία των χρόνων είχε μετατραπεί σε υποκατάστημα της αυτοκινητοβιομηχανίας Renault. Με όνομα που παραπέμπει στην πρώτη χρήση του, La Fonderie (Χυτήριο), αποτελεί έκτοτε τη στέγη ενός από τους πλέον ιδιαίτερους και ιδιόρρυθμους θεατρικούς δημιουργούς.
Στο ονειρικής, αποσπασματικής δομής Passim ακούγονται μέρη, μεταξύ άλλων, από την Πενθεσίλεια του Κλάιστ, τη Σφαγή των Παρισίων του Μάρλοου, τον Μαινόμενο Ορλάνδο του Αριόστο, τον Βασιλιά Ληρ, τον Άμλετ, το Χειμωνιάτικο Παραμύθι και τα Σονέτα του Σαίξπηρ, από την Ελευθερωμένη Ιερουσαλήμ του Τάσσο, τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Φλωμπέρ, το Η ζωή είναι όνειρο του Καλντερόν, τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, τον Μισάνθρωπο του Μολιέρου και τις Βάκχες του Ευριπίδη.
Ο Tανγκύ έχει (καλλιτεχνική) συγγένεια με μια άλλη μεγάλη φυσιογνωμία της ευρωπαϊκής θεατρικής αβανγκάρντ, τον Πολωνό εικαστικό και σκηνοθέτη Ταντέους Κάντορ (1915-1990). Οι παραστάσεις του δεν έχουν καμία σχέση με τη συμβατική έννοια της αναπαράστασης. Είναι σκηνικές «μηχανές» που παράγουν αφηρημένες συνθέσεις λόγου/ήχων και εικόνων. Η σύλληψή τους ανακαλεί τη συνειρμική λειτουργία στην οποία βασίστηκαν οι ποιητές και οι καλλιτέχνες του σουρεαλισμού. Κάθε ηθοποιός είναι μια αυτόνομη μονάδα που, ωστόσο, δεν ξεχωρίζει από το σύνολο. Καθετί στη σκηνή (άνθρωποι και αντικείμενα) δεν επιδιώκει να καθορίσει τον χώρο του, δημιουργώντας μια σταθερή πραγματικότητα. Κινείται και συνδιαλέγεται με κάθε δυνατό τρόπο – με τον λόγο, την κίνηση, τη μουσική, τους φωτισμούς. Οι παραστάσεις του Théâtre du Radeau μοιάζουν με κινούμενες εικόνες, το «θέμα» και το «νόημα» των οποίων είναι δυνάμει άπειρα – όσα και τα βλέμματα που φευγαλέα θα σταθούν πάνω τους. Το σταθερό ερώτημα είναι πάντα τι κοιτάζουμε και τι τελικά βλέπουμε. Ο δημιουργός τους δεν επιθυμεί να συνδέσει τα σημεία με συγκεκριμένες σημασίες – προτιμά τα σημεία ρευστά και τις σημασίες τους, ενδεχόμενες. Ανοιχτές δυνατότητες που προκαλούν υπερδιέγερση στη φαντασία.
Ο Τανγκύ σκέφτεται τη δημιουργία των παραστάσεων ως μια διαδρομή μέσα στο δάσος. Υπάρχουν, λέει, όλα τα είδη των δασών, τα δάση των παραμυθιών, τα δάση του Δάντη, του Μάκβεθ, δάση σκοτεινά, που σου προκαλούν τρόμο, και άλλα που γαληνεύουν την ψυχή σου, δάση όπου ένας άνθρωπος μπορεί να χαθεί και άλλα, όπου ένας άνθρωπος ξαναβρίσκεται. «Το δάσος είναι γεμάτο από διαφορετικά υλικά, γεμάτο από σκιές, από σκοτάδι και λάμψεις φωτός» λέει. Το δάσος έχει και ξέφωτα. Στο «δάσος» της παράστασής του Passim, το ξέφωτο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Klaus Michael Gruber, του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη που πέθανε το 2008.
Στο ονειρικής, αποσπασματικής δομής Passim ακούγονται μέρη, μεταξύ άλλων, από την Πενθεσίλεια του Κλάιστ, τη Σφαγή των Παρισίων του Μάρλοου, τον Μαινόμενο Ορλάνδο του Αριόστο, τον Βασιλιά Ληρ, τον Άμλετ, το Χειμωνιάτικο Παραμύθι και τα Σονέτα του Σαίξπηρ, από την Ελευθερωμένη Ιερουσαλήμ του Τάσσο, τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Φλωμπέρ, το Η ζωή είναι όνειρο του Καλντερόν, τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, τον Μισάνθρωπο του Μολιέρου και τις Βάκχες του Ευριπίδη. Το σάουντρακ της παράστασης περιλαμβάνει Μπετόβεν, Μπρίκνερ, Κέιτζ, Άισλερ, Γκλουκ, Χαίντελ, Πεντερέσκι, Ραχμάνινοφ, Ραμώ, Σούμπερτ, Ξενάκη, Σιμπέλιους, Βέρντι κ.ά.! Με δυο λόγια, μόνο για γερούς παίχτες.
info:
16-18 Ιουλίου
Πειραιώς 260, Χώρος Η
21:00
σχόλια