Σήμερα είναι η επέτειος από την επίθεση στους δίδυμους πύργους. Αναρωτιέμαι κατά πόσο το τραύμα που πρόεκυψε στην αμερικανική ψυχή έχει καταφέρει να επουλωθεί αποτελεσματικά ή έδωσε τη θέση του σε έναν μετασχηματισμένο συνωμοσιολογικό κόμπλεξ και μιαν υστερική άρνηση να συζητηθούν όσα βρίσκονται πέρα από τη προφανή κορφή της πυραμίδας.
Αυτό που βρίσκω θετικό στην αμερικανική ιδιοσυγκρασία είναι αυτή η σχεδόν αταβιστική ροπή της προς το νέο, προς την (όποια) εξέλιξη. Ακόμα και αν όλο αυτό που πρόεκυψε τότε ως κατάσταση ήταν ιδιαιτέρως εκρηκτικό και οδήγησε εκτός των αμερικανικών εδαφών σε έναν (κατ ' ευφημισμό) πανάκριβο παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας παραμερίζοντας και εξοστρακίζοντας πολλες φορές διεθνή διαμεσολαβητικά όργανα
και στο εσωτερικό σε μια σταδιακή απίσχναση όλων των πλεονασμάτων της περιόδου Clinton και των θετικών για τη πλειοψηφία της μάζας πολιτικών οδηγώντας τους στο χρεωκοπημένο κατώφλι που βρίσκονται αυτή την εποχή και στη δημαγωγική μασχαλίλα των tea parties, ακόμα μπορείς να αναγνωρίσεις πως αυτό που τους βοηθά να προχωράνε μπροστά είναι ο καλώς νοούμενος δογματισμός της εσαεί κίνησης και της πάση θυσία αλλαγής.
Πολλές φορές αυτό δε λειτουργεί όπως φαντάζονται και αστάθμητοι λαϊκίστικοι, δημαγωγικοί ή καθαρά ανίκανοι παράγοντες καταφέρνουν να διαταράσσουν τη ισσοροπία του συστήματος και τότε είναι που χρειάζεται να αποδείξουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους τι είναι αυτό που θα τους κάνει να επενδύσουν σε ένα κόμμα ή ένα "σωτήρα". Η κρίση συνεπάγεται παιδεία, κριτήριο, άποψη, γούστο και αυτά είναι για τη βαθειά Αμερική δυσεπίλυτα.
Στο λεγόμενο παράλληλο αμερικάνικο σύμπαν βέβαια των μίντια που έχουν σκοπό την υπεράσπιση μιας αισθητικής άποψης, όπως ο αειθαλής New Yorker, μπορείς να συναντήσεις την ψύχραιμη αποτύπωση των γεγονότων, να ανακαλύψεις τις ζωντανές σχέσεις ανάμεσα σε ότι συνιστά χρονικά, ιστορικά και αισθητικά την αμερικανική ιδιοσυγκρασία και μέσα από το δικό τους μοντάζ να βρείς τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει πια.
Στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2011 έχουν κανει ένα ομολογουμένως εξαιρετικό αφιέρωμα αλλά εμένα μου κίνησε ιδιαίτερα την προσοχή η παράθεση από την art Editor του περιοδικού Francoise Mouly των δέκα 9/11 εξωφύλλων από τότε που συνέβη το γεγονός και ο σχολιασμός της.
Στην τέχνη η ζωή είναι η πρώτη ύλη και αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι με μεθόδους συναισθηματικές και κάπως ελεύθερες να πλησιάσει το πυρήνα της ζωής. Στα σχέδια που εικονογράφησαν αυτά τα εξώφυλλα σε αυτά τα 10 χρόνια που πέρασαν μπορεί κάποιος να δει τις φάσεις που διάνυσε η αμερικάνικη ψυχολογία πέρα από τις ιδεολογικές τρομοκρατίες και τις μασίφ ολοκληρωτικές θεωρίες.
Με τον τρόπο της τέχνης ο New Yorker προσπαθεί να απαλύνει το τραύμα της πόλης. Όχι να το θεραπεύσει, γιατί αυτό είναι άλλων αρμοδιότητα. Η τέχνη δεν θεραπεύει άλλωστε. Μας βοηθά να συναισθανθούμε. Και να ψηλαφήσουμε κάπως κοινές εντυπώσεις και εμπειρίες. Και οτι μας πονά.
1
το εξώφυλλο του περιοδικού
μετά το γεγονός
Στην αρχή είχαν σκεφτεί να τυπώσουν ένα κατάμαυρο εξώφυλλο. Κάποιος έριξε την ιδέα να μπούν τα περιγράμματα των πύργων. Το αναπάντεχο δάκρυ στο ύφασμα της πραγματικότητας, η αβάσταχτη απώλεια της ανθρώπινης ζωής, η ξαφνική απώλεια των 2 κτιριών από τον αστικό ιστό συμπυκνώνονται σε αυτό το πρώτο εξώφυλλο του περιοδικού.
2
Φως , χρώμα.
Ελπίδα;
3
Η ζωή συνεχίζεται αλλά η συνήθεια παραμένει.
Το αποτύπωμα των πύργων στο φαντασιακό
ως αντανάκλαση στα νερά του λιμανιού της πόλης.
4
Άλλη μια εκδοχή του παιχνιδιού της μνήμης και της συνήθειας.
5
Το 2005 και το 2006 ο τυφώνας Καρίνα και η αποσύνθεση της κυβέρνησης Μπους επισκίασαν τη επέτειο.
6
Ο χρόνος επουλώνει και τις πιο βαθιές πληγές.
Η κανονικότητα άρχισε να επιστρέφει.
7
Το εξώφυλλο του 2011.
Όλα είναι μνήμη.
____________
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο LIFO.gr τον Σεπτέμβριο του 2011
σχόλια