Έτσι ξεκινάει ο πνευματικός καρκίνος και στη συνέχεια τον ξερνάει το σώμα. Δολοφονίες ανηλίκων, ψυχοπαθείς μπάτσοι, ποτισμένοι με μίσος «αναρχικοί», νύχτες σε εμπόλεμη κατάσταση, τρομολαγνεία για βραδινό γεύμα στο σπίτι, πολιτικοί ερπετά στα παράθυρα των ειδήσεων και εμείς τραυλίζουμε μέσα από το στόμα μας λέξεις που δεν ενώνονται, δίχως καθαρή συναίσθηση, φοβισμένες κατά βάθος που εξατμίζονται αστραπιαία.
Βιώνουμε ένα θυμό που τρέμει την ταύτιση στην πραγματικότητα.
Τα συλλυπητήρια που εξέφρασε η κυβέρνηση απευθύνονταν ουσιαστικά στους Έλληνες πολίτες και όχι στους γονείς και συγγενείς του 16χρονου άτυχου αγοριού.
Το αστυνομικό σώμα θα αντιμετωπίσει για άλλη μια φορά την απέχθεια στο καθημερινό βλέμμα των πολιτών και έτσι θα διαιωνιστεί αυτή η παράξενη συμφωνία μίσους μέχρι το επόμενο κρούσμα.
Δεν είναι όμως δρόμος αυτός.
Το εμφύλιο μίσος είναι η ρίζα του καταραμένου πολιτισμού μας. Η τροφή που αυξάνει το βάρος ενός μεγαλοπρεπή «ζυγού».
Κι αυτή η δήθεν ευαισθησία των κωλο-media... ο χειρισμός της κάθε τραγωδίας σε μια επαναλαμβανόμενη ειδησεογραφική λούπα δεν είναι τίποτα άλλο από μια νοικοκυρεμένη εκτόνωση μέσα στα ιδία μας τα σπίτια, γιατί η πολιτική της δημοσιογραφίας έχει ως κύριο μέλημα την καταστολή. Όπως ακριβώς λειτουργούσε η παλιά (;) μέθοδος του ηλεκτροσόκ στους ψυχικά διαταραγμένους.
Δεν με πείθετε κύριε τάδε με το σοβαροφανή σας τόνο για τα γεγονότα, ούτε εσείς αγαπητή τάδε μπορείτε να καλύψετε με το κιτσάτο κραγιόν σας «τη σχέση που έχετε» με την πολιτική ηγεσία. Αφού εκ του ασφαλούς ελέγχετε την οργή των τηλε-παθητικών θεατών σας (στο σπίτι με πίτσα και coca-cola), στο δευτερόλεπτο έχετε αποσπάσει την προσοχή τους με μια νέα συνταρακτική είδηση που αφοπλίζει κάθε πιθανή ριζοσπαστική ενέργεια, και γκρεμίζει στον Καιάδα του καθημερινού stress μια πιθανή εξέγερση.
Υποπτεύομαι πως όλο αυτό που συμβαίνει μοιάζει να μας αρέσει κιόλας, σαν μια μια εκδοχή τηλεοπτικής αρένας.
Δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνους που λατρεύουν να βλέπουν splatter ταινίες, δηλαδή αυτούς που επιλέγουν έναν τέτοιο τρόπο για να εκφράσουν τη βαθύτατη και βαρύτατη καταπίεση που έχουν υποστεί.
Ο «άλλος», άκουσα, θα ετοιμάσει (επί τούτου) την πετυχημένη σάτιρα-εκπομπή του για να χειροκροτηθεί άλλη μια «τολμηρή-καυστική» τηλεθέαση...
«Ελλάς το μεγαλείο σου», συρρικνώθηκε.
Μοιάζεις με αξεσουάρ σαδομαζοχισμού, ξέρεις τι εννοώ, την ηδονή μέσα από τον πόνο. Αν και αυτό έχει την άποψή του και την ιδιαιτερότητά του, στο πλαίσιο της συγκεκριμένης σεξουαλικής φαντασίωσης.
Για μια χώρα όμως, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι «περαστικά».
σχόλια