Κλείνω τα μάτια και ακούω το απαλό κυματάκι να σκάει στην άμμο. Τα ξανανοίγω και συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο μου. Η παραλία σηκώνει ελαφρύ βιβλιαράκι το οποίο όμως απεδείχθη ιδιαίτερα «ελαφρύ»...
Ένα μικρό κοριτσάκι έρχεται δίπλα μου και γελάει με ένα απίστευτα γάργαρο γέλιο το οποίο αντί να με ενοχλήσει (είμαι οπαδός του Ηρώδη... ή έστω των ρητών «όσοι έχουν παιδιά τα χαίρονται και όσοι δεν έχουν χαίρονται»... «καλά είναι τα παιδιά αρκεί να τα πάρει η μαμά τους όταν αρχίσουν να κλαίνε» κλπ) με κάνει και γελάω μαζί της!
Η φίλη μου δίπλα διαβάζει και αυτή το βιβλίο της.
Έχουμε και οι δύο ανάγκη από ηρεμία.
Στο μυαλό μου τριγυρνάνε ένα σωρό πράγματα. Δεν αδειάζω με τίποτα. Μου αρέσει αυτή η σιωπή. Με τρομάζει όμως το κενό. Αισθάνομαι κενή. Ακόμα και όταν γέλασα με το κοριτσάκι ήμουν κενή. Ακόμα και την ώρα που με φλέρταρε ο Αλβανός - δεν έχω πρόβλημα εθνικότητας απλά είναι Αλβανός ο άνθρωπος - ιδιοκτήτης του μαγαζιού εγώ αντί να φορέσω το ευγενικό μου χαμόγελο και να αρχίσω την πλάκα όπως κάνω πάντα, του χαμογέλασα βεβιασμένα, είπα κανα δυο ευγενικά λογάκια και έξω από την πόρτα.
Γυρνάμε σπίτι, φτιάχνουμε να φάμε, βλέπουμε λίγη τηλεόραση, μιλάμε... με ρωτάει τι σκέφτομαι. «Τι να σκέφτομαι βρε κοριτσάκι μου;» της λέω... Πραγματικά δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο. Είναι όλα. Αισθάνομαι τόσο κουρασμένη, μα τόσο κουρασμένη... Σαν τον άτλαντα που κουβαλούσε τη γη... Ειλικρινά. Τα προβλήματά μου ξέρω πολύ καλά ποια είναι. Κάνω τακτικά ψυχανάλυση στον εαυτό μου και του λέω τι πρέπει και δεν πρέπει να κάνει. Μα αυτή τη στιγμή μόνο ένα κενό μέσα μου. Δε θέλω να κλάψω, δε θέλω να αρχίσω τα μπινελίκια, δε θέλω να γελάσω και δε θέλω να βγω να τα πιω ή να περάσω καλά ή οτιδήποτε... Ένα ατελείωτο, πλήρες, συμπαγές κενό. Ένα τίποτα. Θέλω - και έχω κουράγιο μόνο - να κοιτάω το ταβάνι. Και αυτό το φοβάμαι περισσότερο από όλα... Είναι συνήθως η ηρεμία πριν την καταιγίδα...
Καλό το τριήμερο αλλά δε φτάνει για την περίπτωσή μου. Απλά δεν αντέχω. Αυτή την παρτίδα με τον εαυτό μου και με τους άλλους την έχω χάσει πανυγηρικά...
Θέλω να φύγω... να φύγω μακριά... να φύγω! ΝΑ ΦΥΓΩ!
Πάω για ύπνο να ξεκουραστώ... όπως είπε και η Σκάρλετ (και ποια είμαι εγώ για να διαφωνήσω;;;)...
Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα...(;;;;;;;;;;)
σχόλια