ΤουΠόθουΤαγρίμι*

Του πόθου τ' αγρίμι δεν τρώει, δεν πίνει
δεν ξα-πο-σταί-νει.
Πεινάει για σένα, διψάει για μένα
και πε-ρι-μέ-νει

(δημώδες ΔΝΤικό άσμα)

Την (αναπάντεχη) είδηση για τον Κεκαυλωμένο Αξιωματούχο του ΔΝΤ την έχεις ήδη μάθει. Άλλωστε στην digital εποχή όλα ταξιδεύουν αστραπίαια πια.

Σε ένα κόσμο όπου οι κατασκευασμένες μιντιακές "αντικειμενικότητες" μας υποβάλλουν μονότονα πως η πραγματικότητα αποτελεί ένα θερμοκήπιο όπου του καθενός ο ρόλος είναι περίπου αναμενόμενος, τέτοια περιστατικά όταν συμβαίνουν μας υπενθυμίζουν πως η αληθινή ζωή είναι η τέχνη της έκπληξης.

Και ίσως είναι και ο τελευταίος προμαχώνας απέναντι στη πλήξη της πολιτισμένης βαρβαρότητας κάποιων θεσμών.

Κάτα πόσο βέβαια θα καταφέρουμε όταν ολοκληρωθεί το έργο να ξεδιαλύνουμε το πραγματικό από το κατασκεύασμένο είναι μια άλλη συζήτηση.

Το θέμα είναι πως όταν οι (αλαζονικές) ορμές της εξουσίας συναντώνται με τα έκπληκτα μούτρα της "πλέμπας" συνήθως κανείς δε θέλει να μάθει την αλήθεια. Βολεύονται όλοι γύρω από τα βολικά στερεότυπα που έχουν πλάσει για τη κάθε πλευρά και προετοιμάζονται για αυτό που νομίζουν πως θα είναι η κατάληξη.

Δεν ξέρω αν ο σαρκικά φιλελεύθερος Στρος είναι αθώος ή ένοχος. Μένει να αποδειχθεί.  Το κοινωνιολογικό βιογραφικό του μας λέει κάποια πράγματα για τις έξεις του είναι η αλήθεια. Ίσως στη ματιά κάποιου άλλου όλα αυτά να φαίνονται ανούσια.

Μας δείχνουν όμως πως στο αμερικανικό οικοσύστημα το μυρμήγκι και ο ελέφαντας (ασχέτως του πουριτανισμού και της πολιτικής ορθότητας που κυριαρχεί) είναι ίσοι απέναντι στο νόμο.

Αρκεί βέβαια να μπορούν να (τον) αγοράσουν.